Walkie Talkie

hoofdstuk 20

[a/n we zijn zo dicht bij de 100k dat ik het kan ruiken 👃]

"En? Hoe was het?" Sharons hoofd komt in mijn zicht terecht, en ik doe van schrik een paar stappen naar achter. "Was 'ie knap, leuk, aardig? Zoals je verwachte?"
"Wow, wow, wow, ik ben hier net. Kunnen we niet even iets drinken bestellen of zo?" ik kijk om me heen in het café waar Sharon en ik hebben afgesproken.
"Luun!" zegt Sharon met een zeurderige stem. "Ik wil antwoorden! Hoe was het?"
"Het was leuk, en nu wil ik cola, waar is die shitty ober als je hem nodig hebt? Ik zweer dat hij dit-"
"Goedemiddag, kan ik u helpen?" daar staat de ober. Ik word knalrood. Had hij gehoord wat ik net zei?
"Eh, ja. Cola light alsjeblieft," mompel ik. "zonder ijsblokjes."
De ober schrijft het op in een boekje, en kijkt dan over zijn bril heen naar Sharon, die met haar lange nagels op de tafel tikt.
"Thee alsjeblieft. Met twee appeltaart," zegt ze er bij. "zonder slagroom."
"twee appeltaart zonder slagroom, cola, en een thee. Komt er aan," de ober kijkt me even met een sluwe grijns aan en loopt weg.
"Cola light zonder ijs, lul," zeg ik tegen zijn rug. Maar de ober is al tussen de mensen verdwenen en kan me niet horen. Gelukkig maar, want ik heb eigenlijk geen zin in ruzie met een asociale ober.
"En nu ga je me precies vertellen wat er is gebeurd, hoe hij er uit zag, waarom hij niets zei- alles! En waag het niet om details weg te laten, want ik om er toch wel achter." Sharon zwaait met haar wijsvinger in de lucht.
Ik schiet in de lach. "Oké, ik laat geen details achterwegen. Hm, waar begin ik?"
"Misschien bij het moment dat je de HEMA uitliep?" zegt Sharon met een twinkeling in haar ogen.
Ik zuig mijn wangen naar binnen en haal de herinneringen op. "Right. Nou, we liepen dus naar het park, en het was geloof ik 18 graden. De stoeptegels waren geloof ik grijs, maar dat weet ik niet zeker, het kan ook zwart asfalt zijn. Moet ik nog even nakij-"
Sharon gooit een bierviltje naar mijn hoofd. "Ja, die details mag je er uit laten loser!"
"Volgens mij is de temperatuur heel erg belang-"
"Nog een keer zo'n bijdehandje zijn en ik loop weg zodat jij de rekening moet betalen!" dreigt Sharon.
"Dat zou ik toch sowieso al moeten doen, aangezien jij zo dom bent om je portemonnee kwijt te raken," merk ik droog op. Het levert me een tweede bierviltje die naar mijn hoofd wordt gesmeten op.
"Agh!" roept Sharon. "Waarom?! Waarom ben ik vrienden met je?!"
"Omdat ik de rekening betaal? En omdat ik zorg dat je populariteit punten omhoog gaan, zodat je hoger in de ranglijst staat?"
"Hoger? Lager zul je bedoelen," Sharon werpt me een kushandje toe. "But I still love you. En nu even vertellen, want ik pis bijna in m'n broek van de spanning."
"Lieve schat, je hebt geen broek aan maar een rok," merk ik droog op, en ik wijs naar Sharons high wasted rokje.
Sharon kijkt me even beteuterd aan en dan legt ze haar hoofd in haar nek en ze geeft een ingehouden gil. "Ik word zo verschrikkelijk heel erg intens gek van jou!"
ik schiet weer in de lach. "Dat heb je al vaker gezegd vandaag."
Sharon legt haar hoofd op de tafel en kreunt. "Ik ga dood."
"No you better dont. Moet ik nog vertellen wat er met Jeremy en zo is gebeurd?"
Sharon kijkt meteen op, haar ogen glinsteren. "Ja, ja go go go!"
"Nou, ik-"
"Een cola voor jou, thee voor jou, en de twee appeltaart. Moet ik de rekening al brengen?" onderbreekt de ober me. Hij houdt de cola in de lucht, en als ik hem wil pakken zet hij het glas op de tafel.
Ik moet moeite doen om de appeltaart niet in zijn gezicht te drukken. Die kerel is zo ongelofelijk irritant dat ik er pukkels van krijg!
"Nee, de rekening is voor jou," zegt Sharon liefjes. "Tenzij je wil dat we je manager erbij halen, en we hebben bewijs van je onbeleefde gedrag, want er hangen overal camera's."
De ober trekt wit weg, en stamelt een 'sorry'. Dan loopt hij tot mijn opluchting weg.
"Jemig, wat een eikel," zegt Sharon met een zucht.
"Was je serieus over die camera's en die manager?" vraag ik, terwijl ik een stukje van mijn appeltaart in mijn mond schuif.
"Neuh. Misschien, als hij zo door bleef gaan, had ik er over nagedacht. Maar hij betaalt alles zonder te zeiken, dus dan is het wel oké."
Er valt even een stilte, waarin ik een slok van mijn cola neem. Ik trek mijn neus op. Als je alleen maar cola light drinkt (zoals ik) is normale cola echt smerig. "Maar goed, Jeremy was-"
"Luna?" hoor ik opeens Cato's stem.
Ik frons en draai me om. "Hey, wat doe jij hier?"
Cato frummelt even met haar vingers, en kijkt van mij naar Sharon. "Kan ik je even in privé spreken?"
"Eh, ja sure. Ik kom zo terug, Sharon." zeg ik terwijl ik opsta.
"Neem je tijd. Nee eigenlijk niet, want ik wil weten wat er is gebeurt!" Sharon schiet in de lach.
Ik rol met mijn ogen, en Cato en ik lopen het café uit. We gaan in het straatje naast het café staan.
"Wat is er, Caat?" vraag ik bezorgd als ik zie hoe nerveus Cato is.
"Ik-" Cato kucht even. "Ik moet je iets vertellen."
Mijn hart begint sneller te kloppen, en mijn handpalmen worden nat van het zweet. "Is het heel erg?" vraag ik. Er is toch niemand ziek of in het ziekenhuis of...
"Eh, jawel.." zegt Cato. Haar wangen zijn knalrood als ze opkijkt. "Ik zit er al een tijdje mee en ik was van plan om het jou en Sharon niet te vertellen, maar het is beter als ik het wel doe."
"Wat is er, Cato?" vraag ik nog een keer.
Cato kijkt me in mijn ogen, dan naar de grond, en dan, voordat ik besef wat er gebeurt, voel ik haar lippen op de mijne.

[a/n in totaal was er één iemand die had gecomment dat ze dácht dat Cato misschien wel lesbisch kon zijn, maar de rest had niets door. Bij deze: Cato is lesbisch 👭
Nog een fijne vakantie voor de mensen die vrijdag vakantie hebben gekregen, RIP als je morgen naar school moet 🙈]