Walkie Talkie

Hoofdstuk 2

"Hey, Luna, lieverd, leuk dat je er bent. Je zult van mij vandaag niet veel last hebben. De jaarlijkse schoonmaak, weet je wel. Druk druk druk." Sharons moeder komt langs gestormt, trekt me in een halve knuffel waardoor mijn gezicht in haar boezem wordt gedrukt. Dan laat ze me los en schreeuwt: "Luna- oh, wat zeg ik nou dan! Hannah, Gerrie, ik bedoel, Bart oh jemig SHARON!! KOM BENEDEN! LUNA IS ER!!" ze zucht en kijkt me aan. "Al die namen, ik word te oud om ze allemaal te herinneren."

"Mam doe normaal, je bent net veertig!" klaagt Sharon vanaf bovenaan de trap. Sharon en haar moeder kibbelen nog wat door terwijl ik als een domme koe sta te grijnzen. Sharons moeder heeft een heel dik Surinaams accent en is altijd vrolijk. Zelfs als ze boos is lachen haar ogen. En niet alleen haar accent is dik. Oh, oeps, ik begin Sharon over te nemen. Er worden constant grappen gemaakt over het gewicht Sharons moeder. En telkens als iemand iets over haar gewicht zegt, roept ze: "Hé! Jullie zijn gewoon jaloers op mij! Zo'n lekkere kont als ik heb zouden jullie ook willen hebben! En daarbij komt dat mannen liever een vrouw die van eten houdt hebben, dan een vrouw die broodmager is!"

"Luna! Wat vind jij?" Sharon onderbreekt mijn gedachten. Ze staat onderaan de trap, haar handen in haar zij. Haar moeder kijkt me ook aan. "Luna jij staat toch aan mijn kant, lieverd?"

"Degene die mijn jas aanpakt en mijn schoenen poet-"

"Laat maar. Zij wint." zeggen ze allebei tegelijk.

Ik lach. "Gastvrij weer!" ik hang mijn jas op. Sharons moeder gaat bulderend van het lachen verder met het schoonmaken van het huis, en Sharon trekt me mee de keuken in. "Zo. Koekjes."

"Wow wacht." onderbreek ik haar. "We gingen toch taart maken."

"Oh ja?"

"Ja, hallo! Ik kom hier speciaal naartoe om taart te maken, en op te eten, en wat krijg ik? Koekjes! Is dat wat ik verdien?"

"Girl, waarom ben ik vrienden met zo'n verwend nest zoals jij bent?" zegt Sharon boos, maar ze lacht tegelijk. Het zit blijkbaar in de familie. Ze begint wat ingrediënten te verwisselen en knikt dan tevreden. "Tijd voor taart."

"Bij nader inzien heb ik toch meer zin in koek-" Sharon gooit een pannenlap naar mijn hoofd. Ik barst in lachen uit.

"Ik mag jou gewoon helemaal niet meer!" roept Sharon wanhopig. En dan roept ze op haar hardst: "MAM! LUNA PEST ME!!" waardoor ik nóg harder moet lachen. En als Sharon er ook nog: "EN NU LACHT ZE ME OOK NOG UIT!" bij doet, houd ik het niet meer! Tranen springen in mijn ogen en mijn buik doet pijn! Gierend van het lachen hang ik over de tafel. "Als jij doorgaat met lachen laat ik Cato binnen oké?" vraagt Sharon als de bel na een paar minuten gaat. Ik kan geen woord uitbrengen van het lachen, dus ik knik maar. Telkens als ik denk dat ik kan stoppen, begint het weer! Tranen rollen over mijn wangen en mijn longen snakken naar adem. En nog steeds lach ik, alsof ik die verdomde buikpijn niet voel. Ik hik van het lachen en veeg de tranen weg. "Zo." zegt Sharon. Ze komt binnen met Cato. "Ben je eindelijk opgehouden?"

Ik kijk haar aan. Mijn kaken beginnen te trillen. "Nee!" kreunt Sharon als ik weer begin te lachen. Ze gooit haar handen in de lucht en kijkt wanhopig naar Cato, die met een kleine grijns haar jas aan de kapstok hangt. "Er valt niets te doen aan dat kind! Het een moment zit ze te janken aan de telefoon, en het andere moment staat ze in de keuken te janken van het lachen!"

"Hé!" roep ik door de lachbuien heen. "Ik huilde niet!"

"Oh, klein detail." zegt Sharon. "Waarom beginnen wij niet alvast aan de taart, Caat, en dan ga jij, Luun, verder met lachen."

En misschien raadt je het al, ik begon weer te lachen.

-XxX-

"Het is stil." fluistert Cato.

"Oh hemeltje lief." zegt Sharon zachtjes terug. "Ze is gestopt! Na tien minuten heeft god onze gebeden gehoord!"

Ik grinnik nog wat na. "Gemenerds. Pas maar op! Straks ga ik jullie ontvrienden op Facebook." Ik sta op en loop naar het overvolle aanrecht, waar Sharon bezig is om alles wat er op staat aan de kant te schuiven om plaats te maken voor de beslagkom.

"Girl, je hebt niet eens Facebook." zegt Sharon.

"Nee, gelukkig niet!" zeg ik lachend.

"Mijn moeder heeft Facebook.." zegt Cato.

"Dat bedoel ik! Alle volwassenen hebben Facebook. Mijn ouders hoeven echt niet te weten wat ik allemaal doe, hoor! Het is al erg genoeg dat ik na school met ze zit opgescheept in één huis!"

"Zo erg zijn je ouders niet, hoor Luna." merkt Cato op.

"Niet tegen Rosa nee."

"Vertel." zegt Sharon terwijl ze de boter afweegt, Cato de melk doet en ik er nutteloos bij sta.

"Nou gewoon. Rosa is- mijn ouders willen gewoon dat ik álles voor haar doe! Álles! Vandaag kreeg ze zo'n rot Walkie Talkie en guess wie er moest helpen! Moi." Ik wijs dramatisch naar mezelf.

"Dat heb je niet gedaan toch?" vraagt Sharon streng.

"Wat, nee! Wie denk je wel niet wie ik ben?" ik kijk toe hoe Cato en Sharon alles in de kom doen en beginnen te mixen.

"Mij lijkt het best wel leuk, een klein zusje. Maar nu ik veertien ben willen m'n ouders geen baby's krijgen."mompelt Cato.

"Da's klote." zegt Sharon. "Maar je hebt ons, toch?"

"Ja, maar toch had ik wel een zusje of een broertje gewild."

Er valt een stilte, die onderbroken wordt door Sharons moeder, die hijgend binnen komt. We draaien ons alledrie om. "Is die verdomde taart al klaar? Verdorie, ik ben het zat met dat schoonmaken! Rothuis! Ik huur een schoonmaakster in!"

"Mam dat zeg je elk jaar." merkt Sharon droog op.

"Ja, maar dit jaar is het anders!" roept Sharons moeder. Ze veegt het zweet van haar voorhoofd en haalt het schort van haar lichaam af. "Ik ben het zat! 2 uur ben ik er mee bezig geweest!"

"Mam, zo lang zit ik ook aan mijn huiswerk."

"Ja, maar jij bent nog een kind die moet leren." kaatst Sharons moeder terug.

"En eh, jij bent eh, een vrouw die moet schoonmaken!"

"Ha! Denk je dat over je lieve moedertje? Dat ik zo'n vrouw ben die de hele dag thuis zit te nietsnutten? Nee hoor. Ik ben een geëmancipeerde vrouw! Net als Jans uit Jan, Jans en de kinderen!"

"Ja mam. Droom lekker verder." Sharon gooit een beetje meel naar haar moeder, maar in plaats van op haar moeder, gooit ze het op mij, aangezien ik ondertussen op een stoel naast haar was gaan zitten. "Hé!" roep ik. Ik gooi een klein handje meel terug. Meteen springt Sharon in de verdediging en begint terug te gooien. Na een tijdje zijn we alle vier aan het krijsen.

Ik: "IK KRIJG JE WEL IK KRIJG JULLIE ALLEMAAL!"

Cato: "NEE! DEZE BROEK WILDE IK MORGEN NOG AAN!"

Sharon: "HIER WAT MEEL, DAT WAT EI, NU IS DE HELE KEUKEN BLIJ!"

Sharons moeder: "SHARON HOU JE MOND IK BEN NIET BLIJ! NIET MIJN KEUKEN, DIE WAS NET SCHOON!"

En dat ongeveer tien minuten. Tot het deeg op is. We ploffen allemaal op een stoel neer en hijgen na. Iedereen zit compleet onder het meel, ei, suiker en de melk. Met een domme grijns kijken we naar de ravage die we hebben aangericht. "Ik moet nu een goede moeder zijn en heel boos zijn, maar op zich ben ik wel trots op jullie. Mijn keuken is nog nooit zo vies geweest." zegt Sharons moeder terwijl ze rondkijkt door het kleine keukentje, dat is veranderd in een slagveld.

"Mijn zwarte broek is nog nooit zo wit geweest." zucht Cato.

"Ik heb nog nooit zo veel deeg voor taart gehad." zeg ik, wijzend naar de lege schaal.

"En ik." zegt Sharon, met een grote grijns op haar gezicht. Ze wijst naar haar normaal chocolade-kleurige gezicht, die nu wit van het meel is. "Heb me nog nooit zo blank gevoelt."

[a/n Zo :) wat vinden jullie er van? Laat het me alsjeblieft weten!

Vote

Comment

Fan

Follow?]

27/08/2014