SOLUK

2.5 : Bulutların Üstünde

Zeynep'ten

Kimse onların kavuşabileceğine ihtimal vermez. Onların içindeki yangını kimse görmez. Oysa Güneş olmazsa Ay huzurla ışık saçamaz. Çünkü Ay ışığını Güneş'ten alır. Ve onların tutuldukları an tüm dünya için görülmeye değer bir manzaradır. Aşkın tüm şiddeti ortaya çıkar çünkü, ikisinin de birbirine tutulduğu andır çünkü.

"Ay ve Güneş'in bir sırrı var." demiştim... "Öyle herkes göremez."...

Bu bizim sırrımız işte... Bizim aşkımızın sırrı...

Oğlumuz olursa adı Bulut olsun isterdim, şimdi bulutların üstünden sesleniyorum... Görüyorum seni. İki tepenin arasında, yemyeşil arazinin tam ortasında duruyorsun. Arkana dönüksün ama.

Güneş ışınlarını andıran kumral saçlarına narin narin değiyor rüzgar, savuruyor biraz.

Ama şu an bir his var içimde. Sen... Beni bekliyorsun. Sen, orada benim için bekliyorsun. Gözlerin gökyüzünde, fark ediyorum...

Yunus'tan

"Zeynep..." diye fısıldadım son kez.

Gitmişti... Ama ben kabul edemiyordum.

"Güneş... Dışarda seni bekliyor Zeynep... Güneş seni bekliyor. Lütfen. Daha nasıl tutulduğunuzu görmedi dünya. Hadi. Bak dön, istersen koca dünyaya sığmasın aşkın. Böyle yerinde durama filan... Güneş'e sonsuz olarak sahip ol. Ama o şu anda seni bekliyor. Bak..."

Duyacağına inanarak kulağına yaklaşarak fısıldadım.

"Kapının önünde. Güneş... Güneş seni bekliyor." dedim ve kalbim daha fazla dayanmadı. Yüzümü yere eğerken tüm gücüm sanki vücudumdan emildi.

Ve bir anda bir ses... Beynimde yalandan bir ses... Biraz öncesinden kulağımda kalan bir kalp sesi işte... O son ses...

Umudumu bıraktığım o kalp cihazına çevirdim başımı, sırf kendime "Yok işte... Gaipten seslere inanıyorsun." diyebilmek için.

Ama sanırım artık halüsinasyon da görüyordum. Çünkü kalp cihazında minik bir tepecik oluşmuştu.

Bir anda beynime dank eden düşünceyle ayaklanarak Zeynep'e baktım. Sonra yeniden kalp cihazına, zorlanan birkaç minik tepecik daha vardı.

"Zeynep!"

Hemen kalp masajına başladım.

Hayır... Yani... Olamaz ki. Ne yapıyorum ben şu an? Ne oluyor?

Kalp cihazına baktım bir daha, sonra Zeynep'in nabzına. Ve atıyordu. Parmak uçlarımda hissettiğim şeye emindim.

Ameliyatın bittiğini düşünerek çıkan hemşireye yüksek sesle seslendim. Hemen sonra o da girdi ve kalp cihazını gördüğündeki tepki bunu gören tek kişinin ben olmadığıma inanmama yardımcı oldu.

"Ama bu... Bu... Nasıl oldu?"

"Hemen yardım et. Hadi! Hemen!"