Demons

5

Chapter Five. 

  Σηκώθηκα αργά από την καρέκλα, έκανα το χαρτί μια μπαλίτσα και το πέταξα στον κάδο. Απλά θέλω το πάπλωμα μου. Θέλω να χουχουλιάσω και να κοιμηθώ. Πρέπει να χωρίσω. Δεν το πιστεύω πως ξύπνησα χωρίς σχέση και θα κοιμηθώ με σχέση μηνών. Ανέβηκα στο δωμάτιο πριν ανοίξω την πόρτα πήρα μια βαθιά ανάσα χαμογέλασα και άνοιξα την πόρτα.
 • Τι εννοείς σας είδαν? (άκουσα τον Liam. Η ανάσα μου κόπηκε.)  
• Τι δεν κατάλαβες? Και σου ειπ..
• Καλώς την! (Είπε δυνατά ο Harry για να σταματήσει τον Louis. )
• Γεια σας! (είπα όσο πιο φυσικά μπορούσα..)
• Μωρό μου, μου είπαν τα παιδιά θα βγεις μαζί τους? (είπε ο Zayn και με κοίταξε.)

Το στόμα μου άνοιξε αλλά το έκλεισα αμέσως λέγοντας Ναι , το οποίο κράτησα πολύ και έμοιαζε με ερώτηση. 
•Τι έγινε? (με ρώτησε ο Niall.)
• Είχα.. Εμ.. καιρό να τον ακούσω να το λέει..
• Έλα καλέ δεν πειράζει. Θα το ξανά-συνηθίσεις! (συνέχισε.)
• Και εμείς επίσης.. (ψυθήρισε ο Louis.)
 

Όχι, όχι δεν χρειάζεται να συνηθίσει κανείς τίποτα. Αύριο το πρωί άντε το μεσημέρι θα έχουμε χωρίσει. Δεν μπορώ ούτε την ιδέα να κάνω παρέα με δολοφόνους, τρομοκράτες, βιαστές ή ότι είναι τέλος πάντων. Στο δωμάτιο μπήκαν δύο νοσοκόμες, το καλό που τους θέλω να μην είναι οι προηγούμενες. Αμάν. Ο Zayn άκουγε, άκουγε δυνατά και καθαρά. Τα μάτια μου γούρλωσαν στην συνειδητοποίειση μου. Γύρισα αργά να δω τον Zayn. Τα χαρακτηριστηκά του πιο σκοτεινά μπορούσα να καταλάβω πως είχε πολλά νεύρα.Τα χέρια του μπουνιές και φυσικά δεν ήμουν η μόνη που κατάλαβε πως είχε νεύρα. Ο Niall κοιτούσε μια εμένα μια τον Zayn. Ήταν μπερδεμένος.
• Το επισκεπτήριο έχει τελειώσει. Και πιστεύω ο ασθενής μας θα είναι κουρασμένος.(Είπε η μελαχρινή και χαμογέλασε.)
• Είμαι εντάξει. (Είπε ψύχραιμα ο Zayn.)
• Ναι αλλά το επισκεπτήριο τελειώνει σε περίπου δέκα λεπτά. (Απάντησε η κοκκινομάλλα)
• Καλά! Μπορείτε να μας απαλλάξετε από την ενοχλητική σας παρουσία? (ρώτησα ευγενικά γεμάτη ειρωνεία. Άκουσα τον Zayn που πήγε να γελάσει αλλά κρατήθηκε.)
• Παρακαλώ? (Είπε η μελαχρινή ενοχλημένη.)
• Ξοδεύετε αρκετό πολύτιμο χρόνου του κόπανου. Οπότε θα μας αφήσετε? (συνέχισα και τώρα δεν ήταν μόνο οι νοσοκόμες με ανοιχτό το στόμα.)

Δεν απάντησαν απλά βγήκαν έξω. Τους ενοχλήσαμε κι όλα! Άκου εκεί. 
•Τι έγινε? Τι έπαθες? Μου άρεσε η κοκκινομάλλα. (Είπε ο Harry γρήγορα.)
• Συγνώμη για πριν! (Μου είπε ο Zayn.) 
• Πριν? (ρώτησα μπερδεμένη.)
• Στάνταρ δεν δείχνεις αυτό.(είπε και γέλασα.)
• Χωρίς να θέλω να σας το χαλάσω αλλά τι ,μόλις, έγινε? (είπε ο Louis.)
• Τίποτα μωρέ,πουτ.. Ναι, συγνώμη Acacia. Απλά ας μην ασχοληθούμε.
• Θεέ μου! Κάπου να το γράψουμε αυτό! Ο Zayn πήγε να βρίσει και δεν το έκανε επειδή είναι μπροστά κοπέλα. Έχω μείνει τώρα! (είπε ο Harry.)
• Harry με τρομάζεις. Αλλά τέλος πάντων πες μας Zayn τι έγινε! (Είπε ο Niall και τον κοίταξε.)
• Βαριέμαι..(είπε ο Zayn και ο Niall του σήκωσε το δεξί φρύδι του.) Ντάξει απλά είπαν πως είστε ένα μάτσο ρεμάλια και εγώ κόπανος επειδή δεν με έχει επισκεφτεί κάποιος συγγενής και δεν μου άλλαξαν κάτι γάζες που έπρεπε γιατί ήθελε η μία να πάει βόλτα και..Αυτά νομίζω ναι! 
• Συχαρητήρια κοπέλα μου! (είπε ο Louis αμέσως και με αγκάλιασε.) 

 ...

 Αφού φύγαμε με οδήγησαν και μέχρι το σπίτι μου για να ετοιμαστώ. Και περίμεναν από έξω. Όσο και να επέμενα να έρθω μόνη μου αυτοί επειμένανε όλο και περισσότερο. Ήμουν έτοιμη να κάνω μπάνιο αλλά σκέφτηκα πως είχα κάνει το ίδιο απόγευμα και άλλαξα γνώμη.
 • George! Έλα εδώ! 

Φώναξα τον αδερφό μου. Λίγο μετά ήταν στο δωμάτιο μου. 
• Τι είναι?
• Πρέπει να με βοηθήσεις.Τι να φορέσω?
• Σου έχω πει είναι George. Όχι Georgia. (είπε απεγνωσμένος)
• Και εγώ σου έχω πει εκτιμώ καλύτερα την γνώμη σου επειδή είσαι αγόρι. 
• Ugh! Τέλος πάντων που θα πας και με ποιόν? (ρώτησε και κοίταξε μέσα στην ντουλάπα μου.)
• Λογικά σε μπαρ με καποιούς. (απάντησα δισταχτικά)
• Ώπα! Ώπα, κάτσε! Τι? (γύρισε και με κοίταξε)
• Ας βρούμε ρούχα!
• Ωραία! Περίμενε! (Είπε και μπήκε μέσα στην ντουλάπα.Λίγο μετά βγήκε με ένα κουτί στα χέρια του και ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του.)
• Όχι, όχι, όχι! (είπα και άρχισα να κουνάω δεξία και αριστερά το κεφάλι μου.)
• Κι όμως!
• Με την καμία!
• Είμαι 17 χρονών. Είμαι αγόρι. Ξέρω. Άκου με! (είπε σοβαρά.)

 Στο τέλος υπέκυψα. Άνοιξα το κουτί. Είχα υποσχεθεί πως δεν θα το φορέσω αυτό, ποτέ μου. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Μετά ο Jai θα έχει αυτό το χαμόγελο που μου σπάει τα νεύρα γιατί δείχνει πως αυτός κέρδισε και εγώ όχι. Αγχώθηκα τώρα. Τέλειωνε! Ακούστηκε ο George.  Γιατί κάνω έτσι? Ένα παντελόνι είναι. Ένα μαύρο στενό δερμάτινο παντελόνι είναι. Μακάρι να μην χωράω! Κι όμως, χωράω. Μισώ τον αδερφο μου που με έκανε να το φορέσω μισώ τον Jai που το αγόρασε, τις πωλήτριες που το πούλησαν, αυτόν που το έφτιαξε, και αυτόν που το σχεδίασε.  Φόρεσα και ένα γαλάζιο μπλουζάκι, λίγο μακρύ. Έπιασα τα μαλλιά μου μια κοτσίδα. Και ήμουν έτοιμη. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου και απ'έξω καθόταν ο αδερφός μου.
• Για που το έβαλες? (είπε.Δεν απάντησα.) Τις γόβες! (συνέχισε)
• Είναι ανάγκη? (ρώτησα)
• Ναι! Δεν θα πας με τα αθλητικά ούτε με φλατ παπούτσι.
• Είσαι σίγουρος πως τελικά δεν είναι Georgia? (ειρωνευτηκά)
• Ναι, είμαι σίγουρος! Απλά έχω άποψη. Και ξέρω πως μου αρέσει μια κοπέλα όταν θα την δω έξω. 
 

Γύρισα στο δωμάτιο και έβαλα τις μαυρες γόβες που είχε φέρει ο Jai μαζί με το παντελόνι. Πιστεύω είναι περιττό να σας πω πάλι πως τον μισώ. 
• Έτοιμη! (Χαμογέλασα.)
• Χμ.. (με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω.) Μπορείς να φύγεις!
 

Πήρα το πορτοφόλι μου, τα κλειδιά μου, το κινητό μου και βγήκα από το σπίτι. Θέλω το κρεβάτι μου.