Măð Ăbøůt Yøů #2019comp

Goodbyes Hurt More Than Knives ||48||

Μου κόπηκαν τα πόδια.
........................................................................

Alex pov

13 ώρες πριν

Σήμερα είναι η μέρα που θα πάρω πίσω τη Μαρίζα. Όλα θα τελειώσουν μια για πάντα και πότε κανένας δεν πρόκειται να της ξανακάνει κακό. Ειδικά εγώ.

Σηκώθηκα με δυσκολία από το κρεβάτι, όχι πως κοιμήθηκα καθόλου χθες το βράδυ δηλαδή. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου την έβλεπα να μου χαμογελάει και μου ερχόταν να τα σπάσω όλα εδώ μέσα.

Ήμουν αποφασισμένος να τη πάρω πίσω σήμερα πάση θυσία. Ίσως ήταν λίγο ριψοκίνδυνο αυτό που πήγαινα να κάνω μα δεν θα ρίσκαρα τη ζωή της Μαρίζας. Της είχα υποσχεθεί να την προστατέψω. Της είχα ορκιστεί πως δεν θα άφηνα κανέναν να την αγγίξει, όμως δεν κράτησα το λόγο μου. Την πλήγωσα πολλές και επανελλημένες φορές μα σήμερα είναι η μέρα που θα επανορθώσω για όλα όσα της έχω κάνει.

Πήρα τις έτοιμες βαλίτσες μου από το πάτωμα και της έβαλα πάνω στο κρεβάτι. Δεν είχα πολλά ρούχα οπότε χώρεσαν εύκολα μέσα σε δύο μεγάλους σάκους.

Έβαλα ένα μαύρο τζιν, μια άσπρη μακριμάνικη μπλούζα και το δερμάτινο τζάκετ από πάνω μου. Φόρεσα τα παπούτσια μου και χωρίς να σκεφτώ τίποτα άλλο έφυγα από το σπίτι. Αν ήταν να πάω θα πήγαινα προετοιμασμένος. Ανέβηκα στην μηχανή και άρχισα να οδηγάω με προορισμό να πάρω κάτι που χρειαζόμουν.

Μετά από ένα τέταρτο διαδρομής έφτασα σε ένα απόμακρο στενάκι. Κατέβηκα από τη μηχανή και κοίταξα το πλέον άγνωστο για εμένα δρόμο. Θυμήθηκα τις ημέρες που ερχόμουν εδώ μαζί με τον Παύλο για να πάρουμε τα σύνεργα που χρειαζόμασταν για τις βρωμοδουλειές του.

Αφού βεβαιώθηκα πως κανένας άλλος δεν βρισκόταν εκεί, έστριψα στο στενό και άρχισα να περπατάω ρίχνοντας κλέφτες ματιές τριγύρω μου.

Παλιά γκράφιτι και αιματοβαμμένοι τοίχοι. Και να σκεφτεί κανείς πως είχα ορκιστεί να μην έρθω σε αυτά τα μέρη ποτέ ξανά.

Το φως όλο και λιγόστεβε παρόλο που η ώρα ήταν 11 το πρωί. Μέσα στο σκοτάδι που απλωνόταν στο απόμακρο στενό, κατάφερα να διακρίνω την ξεθωριασμένη ξύλινη πόρτα. Πλησίασα και χτύπησα ρυθμικά με το χέρι μου την βρώμικη επιφάνεια. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα η πόρτα μισάνοιξε και ένας μεσήλικας άντρας φάνηκε στο άνοιγμα της.

? : Ποιος είναι? Ρώτησε σχεδόν γρυλίζοντας

Εγώ : Εγώ είμαι Κάρλος άνοιξε τη πόρτα, του είπα ψυχρά και φόρεσα τη σοβαρή μου μάσκα