Măð Ăbøůt Yøů #2019comp

Who Lives In A Pinnapple Under The Sea? ||51||

Εγώ : Λοιπόν.. Νίκο, Τάσο... Τι νέα?
........................................................................

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και γέλασαν ταυτόχρονα. Τους κοιτούσα αμήχανα, αλλά μετά από λίγο με παρέσυραν και άρχισα να γελάω κι εγώ.

Μόλις σταμάτησα πήγα κοντά τους και, χωρίς να ξέρω γιατί ή τι στο διάολο πάει λάθος με εμένα, τους αγκάλιασα και τους δύο σφικτά. Εκείνοι ξαφνιάστηκαν στην αρχή, αλλά έπειτα με αγκάλιασαν πίσω.

Το ξέρω ακούστηκε τρελό αφού αυτοί ήταν που με απήγαγαν, αλλά ήταν επίσης ο λόγος που καταφέραμε να ξεφύγουμε.

Βγήκα από την αγκαλιά τους και μου χαμογέλασαν και οι δύο.

Εγώ : Καθίστε.., τους είπα και τους έδειξα το σαλόνι

Έκατσα και είδα πως ο Νίκος βοήθησε τον Τάσο να κάτσει στον καναπέ, τότε θυμήθηκα το τραύμα.

Εγώ : Είσαι κ-καλά? Ρώτησα όταν έκανε ένα μορφασμό πόνου

Τ : Ναι απλά πονάει λίγο.. Δεν είναι τίποτα, είπε γρήγορα μα ο Νίκος από δίπλα φαινόταν δύσπιστος

Εγώ : Χαίρομαι τόσο πολύ που είστε καλά... Για μια στιγμή νόμιζα πως.. Δεν.. δεν τα καταφέρατε.., είπα διστακτικά

Ο Νίκος χαμογέλασε θλιμμένα ρίχνωντας μια κλεφτή ματιά στον Τάσο. Εκείνος βλέποντας το κατευθείαν χαμογέλασε και έβαλε το χέρι του στο πόδι του.

Το μέλωσες το μελομακάρονο βλέπω...

Τ : Όμως τα καταφέραμε και είμαστε καλύτερα από ποτέ, είπε και χαμογέλασα

Φαίνονταν όντως πιο ευτυχισμένοι από πριν.

Ν : Μάθαμε για τον Άλεξ.., είπε αμήχανα ο Νίκος και το χαμόγελο μου κόπηκε μαχαίρι

Εγώ : Από που το μάθατε? Ρώτησα

Κόμπλαραν λίγο στην αρχή αλλά ο Νίκος πρόλαβε να μιλήσει πριν ξαναρωτήσω.

Ν : Μου έστειλε μήνυμα την επόμενη μέρα! Είπε βιαστικά

Εγώ : Μάλιστα...

Τ : Πως είσαι..? Με ρώτησε ο Τάσος

Εγώ : Καλά.., είπα και χαμογέλασα όσο πιο πειστικά μπορούσα

Ν : Δεν χρειάζεται να είσαι καλά ξέρεις, είπε και μου χαμογέλασε, ιδικά όταν πρόκειται για ένα άτομο που αγαπάς πολύ..