Not Just Magic

9

'Goedemorgen Sophia!', roept mijn moeder vanuit de keuken als ik in mijn pyjama de kamer in kom sloffen. Ik geef geen antwoord en pak gelijk mijn mobiel.
Misschien is Victor wel weer terecht. Of misschien was dit allemaal wel een droom. Mijn dromen zijn toch altijd zo raar, het kan best zijn dat het nog vrijdag is en ik nog niet eens bij Victor ben geweest.

Maar wanneer ik op mijn mobiel zie dat het gewoon zondag is, verdwijnt mijn hoop als een zucht in de wind.
Ik open het gesprek van Oscar, maar ik zie alleen maar het bericht waarin hij vertelde dat de ontvoering geheim moet blijven. Het enige wat we van de dader hoorde was dat niemand anders het mocht weten. Geen reden waarom Victor is ontvoerd. Geen aanwijzing hoe we hem terug kunnen vinden. Alleen een bericht dat het nieuws niet de wereld in mag gaan, anders gaat Victor eraan. 

Waarom mag niemand het weten? Mensen ontvoeren doe je toch om aandacht? Of het geld? Maar de ontvoerder heeft niet eens losgeld geëist.
Niemand weet hoe het met Victor gaat. Niemand weet of hij nog leeft. Niemand weet iets, en ik al helemaal niet. Oscar houdt mij helemaal buiten het onderzoek. Hij vertelt mij niet eens van de voortgang die ze misschien hebben gemaakt. 

Zouden ze een aanwijzing hebben gevonden op die telefoon? Kunnen ze degene die de dreigberichten stuurde achterhalen?
Ik besluit toch Oscar te appen om te vragen hoe het gaat. Hopelijk vertelt hij me wat. Alhoewel ik het betwijfel...

Skye heeft me ook geappt met het voorstel vandaag af te spreken. Ik stem toe, ook al heb ik er helemaal geen zin in. Maar het is dat, of de hele dag depressief op bed liggen, wachten op antwoord van Oscar en piekeren over hoe het nu met Victor zou zijn
'Wat is er, Soof?', hoor ik de stem van mama achter mij vragen. Ik draai me om en kijk mama aan. 

'Ik maak mij gewoon zorgen', leg ik mompelend uit.
'Waarom?', reageert mama.
'Om Victor! Ik mag en kan helemaal niks doen terwijl hij spoorloos is!', antwoord ik geïrriteerd. Kom op, dat begrijpt ze toch wel. Dan valt er een stilte.
'Ik snap het', zegt mama dan na een tijdje. Ze geeft mij een knuffel en loopt dan weg.
'Neem wel even ontbijt, Soof!', roept ze vanuit de keuken.

Na een uurtje, wanneer ik mij heb omgekleed en wat heb gegeten, appt Skye mij weer, om te vragen of ik naar haar toe kom. Ik app haar terug en controleer daarna het gesprek van Oscar.
'Hij heeft mij gewoon genegeerd!', roep ik boos als ik de blauwe vinkjes zie. 'Ongelooflijk!'
Victor is weg en Oscar negeert mij. Lekker dit! Ik kan niks doen!

Kwaad pak ik mijn spullen en spring op de fiets. Op weg naar Skye. Ik weet dat zij sowieso ook boos zal zijn. Zij geeft ook veel om Victor, net zoals ik. 
Misschien zou Oscar wel op haar reageren, omdat zij toch wat meer met hem omgaat dan ik. Zij is immers zijn assistente bij de show. 

Ik zet mijn fiets neer op de oprit, als ik bij haar huis aankom en bel aan. Skye doet gelijk open en laat mij binnen.
'Hoe gaat het?', vraagt ze meteen. Ik haal zwijgend mijn schouders op.
'Oscar negeert mij gewoon compleet', mompel ik. 'Ik had hem gevraagd of ze al wat meer wisten en hij heeft het gelezen, maar niet geantwoord.' 

'Wat?! Echt? Wat een...', schreeuwt Skye boos en knijpt haar handen samen. Het is te zien dat ze zichzelf in probeert te houden.
'Ja... Hij wil ons er echt niet bij betrekken', zeg ik, terwijl ik naar mijn handen staar. Dan is Skye stil, maar aan haar blik zie ik dat ze aan het nadenken is.

'Weet je wat, Soof', zegt ze na een tijdje. 'We gaan zelf wel op onderzoek uit!'
Ik kijk haar aan en in mijn borst voel ik een klein beetje hoop ontstaan.
'Is goed!', roep ik en voor het eerst die dag glimlach ik.
Ik loop achter Skye aan richting haar kamer, waar ze achter haar bureau gaat zitten en haar computer opstart.

'Maar hoe beginnen we?', vraagt ze.
Ik pak een stoel erbij en kom naast haar zitten.
'We moeten een profiel opstellen van de dader', verzin ik alsof ik in één of andere misdaadserie speel en Skye knikt.