Not Just Magic

5

'Hallo! Wij komen hier voor de afspraak met Oscar', zeg ik tegen de vrouw aan de balie. Skye en ik staan op deze vrijdagochtend samen in een grote hal van het vergadergebouw vlakbij onze school. Voor Skye is dit gebouw nieuw, maar ik ken deze plek al van de allereerste ontmoeting met Victor, iets meer dan een jaar geleden. Verbaasd kijkt Skye naar het prachtige plafond hoog boven ons, de aparte schilderijen aan de muur en de lachwekkende standbeelden. 

'Loop maar met mij mee', zegt de vrouw dan. En meteen loopt ze naar de deur waar ik de vorige keer ook doorheen ben gegaan. En net zoals toen is de deur de ingang van een groot doolhof aan gangen, trappen en deuren. Ik zie Skye verbaasd rond kijken en ik giechel, ook al heb ik ook geen idee waar we op dit moment zijn. 

Links, rechts, rechtdoor, deur door, links, trap op en rechts. Het voelt net als een déjà vu. De vrouw stopt met lopen na een paar gangen en bochten, en wijst naar een doodlopende gang.
'De laatste deur aan de rechterkant', zegt ze. Ik knik begrijpend en meteen loopt de vrouw terug het doolhof in, waarvan zij de weg precies lijkt te kennen. Skye en ik lopen de gang in en wanneer we langs de wc's lopen stoot Skye me aan.

'Ik ga nog even plassen, ga jij maar alsvast', zegt ze en meteen loopt de toiletten in.
Ik loop naar het einde van de gang.
'De laatste deur aan de rechterkant', mompel ik tegen mezelf en daar klop ik aan. Meteen doet Oscar de deur open.

'Heey Sophia! Waar is Skye?', vraagt hij en hij kijkt verbaasd de gang in.
'Wc', antwoord ik kort maar krachtig en Oscar knikt, terwijl hij opzij stapt om mij binnen te laten. Het kamertje ziet er hetzelfde uit als de vorige keer en het is dat ik weet dat die niet aan het einde van een gang zat, anders dacht ik toch echt dat het dezelfde was.

Ik kom het lokaaltje binnen lopen en ik zie Victor gelijk zijn mobiel in zijn zak stoppen. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht en de zorgen die zonet weer in zijn ogen stonden verdwijnen.
'Goedemorgen Sophia', zegt hij enthousiast. 'Waar is Skye?'
'Die komt er zo aan', antwoord ik.
'Hmm oke', mompelt Victor en er onstaat langzaam een ondeugende maar speelse blik. Victor heeft een idee, maar wat?

Dan wordt er weer aangeklopt en gelijk doet Oscar de deur open. Skye komt binnen lopen.
'Hey Skye', roept Victor en hij loopt Skye tegemoet. Hij steekt zijn arm uit om haar een hand te geven, maar onderbreekt opeens de handruk.
De hand van Skye wordt tegen haar voorhoofd aangezet.

'Zet je hand maar tegen je voorhoofd en ontspan je', zegt Victor met een zachte hypnotiserende stem. 'Luister naar mijn stem en hoe meer je naar mij luistert, hoe meer je je ontspant, hoe dieper je gaat.'
Enthousiast kijk ik vanaf een afstandje hoe Victor met mijn beste vriendin hypnotiseert.
'Steeds dieper en dieper, kalmer en kalmer. Helemaal ontspannen. En hoe dieper je gaat hoe beter je je voelt.'

Skye ontspant zich zichtbaar.
'En terwijl je gefocust naar mijn stem luistert, hoe meer je merkt dat je lichaam zwaarder en zwaarder wordt. Je kunt prima blijven staan, maar het lijkt alsof je voeten de vloer in zakken', gaat Victor verder.

'Het is net alsof je voeten zich met de grond versmelten. Zo zwaar als lood, vast geplakt met de beste lijm ter wereld. En elke keer als ik in mijn vingers knip, blijven je voeten nog steviger aan de grond plakken. Elke keer als ik in mijn vingers knip, lukt het je niet om je voeten op te tillen, vastgelijmd aan de vloer.'

Victor blijft in zijn vingers knippen en blijft de suggesties herhalen.
'Ik tel tot drie en dan open je je ogen weer', zegt Victor dan.
'1...
2...
3...'
Victor knipt in zijn vingers en Skye tilt haar hoofd weer omhoog. 

'Alles goed', klinkt Victor zijn zachte stem en Skye knikt. Victor zet een paar stappen achteruit.
'Probeer eens naar mij toe te lopen', zegt hij met een grijns, terwijl hij in zijn vingers knipt. Skye wil een stap zetten, maar haar voet komt niet van de grond af. Daardoor valt ze bijna om.
'Zit je vastgeplakt?', lacht Victor en weer knipt hij in zijn vingers.