Not Just Magic

25

...

'Is ze al wakker?'
'Nog niet.'
'Hoelang duurt het nog?'
'Dat weten we nog niet, mevrouw...'

... 

'Was die klap zo hard dan?'
'Ja.'
'Dan viel het voor mij nog wel mee...'

... 

'Volgens mij komt ze bij, dokter.' De stem komt me bekend voor.
'Oh ja?'
'Let maar op de ademhaling.'
'U heeft gelijk, meneer.'

... 

Hoofdpijn. Dat is het eerste wat ik voel. Een vreselijke hoofdpijn. 
Langzaam probeer ik te bewegen, maar mijn lichaam wil niet mee werken. 
Wat is er gebeurd? 
Waar ben ik? 

Voorzichtig doe ik mijn ogen een klein beetje open, maar het licht is veel te fel, dus ik doe ze snel weer dicht. Ik adem één keer diep in door mijn neus, en blaas het dan met mijn mond weer uit. Dan probeer ik een beetje met mijn hoofd te bewegen, maar ik word gelijk duizelig. 
Kom op Sophia! Word nou wakker!

Ik dwing mezelf mijn ogen open te doen en houd gelijk mijn handen voor het felle licht. Oh dat is heel veel licht in één keer. Behoorlijk veel! Langzaam laat ik mijn ogen wennen aan het licht, tot ik meer kan zien dan alleen wit en dan rek ik mezelf uit. 

'Daar is ze weer', hoor ik een stem zeggen. Ik kijk verbaasd op en zie een vreemde man boven het bed staan. De man heeft een witte jas aan, dus hij lijkt net een dokter. Of is het ook een dokter? 
'Meneer?', vraag ik heel zachtjes. Het is lastig om veel geluid uit mij te krijgen. 
'Ja, wat is er?'
'Waarom heeft u die jas aan? Bent u een dokter?'

De man glimlacht. Best een lieve mooie glimlach, waarbij zijn ogen gaan twinkelen. 
'Dat klopt.'
Hij pakt mijn pols vast en ik weet dat hij dat doet om mijn hartslag te voelen.
'Kun je eventjes bewegen?'
Voorzichtig probeer ik te bewegen en merk dat alle lichaamsdelen meewerken.
'Mooi zo. Dan zet ik je even voorzichtig overeind.'

Het hoofdeinde van het bed gaat langzaam omhoog en dan zie ik plotseling dat ik in het ziekenhuis ben. Aan het voeteneinde staan mijn ouders mij aan te kijken. Mama heeft tranen in haar ogen en papa probeert haar te troosten. Dan kijk ik opzij en daar zie ik Victor staan. Hij heeft een bezorgde blik op zijn gezicht en is mij goed aan het controleren. Naast hem staat Skye.
Ik schrik als ik zie hoe Skye er aan toe is. Ze heeft een blauw oog en een wond op haar lip. Op haar wangen zitten wat rode plekken. Wat is er gebeurd?...

Dan spreid ik geschrokken mijn ogen. Dat was ook zo!
Ik schiet overeind, maar daar heb ik gelijk spijt van, omdat er een enorme pijnscheut door mijn hoofd heen gaat. 
'Victor! Skye! Are you okay?!', roep ik. 

'Ja, alles is goed. Hoe is het met jou?', antwoordt Victor. 
'Uuh... Ik heb hoofdpijn en voel me moe. Maar vooral veel hoofdpijn.'
'Weet je je naam nog?', vraagt de dokter dan aan mij.
'Ja, Sophia.'
'Top. En hoe oud ben je?'
'17.'

'Kun je je herinneren wat er gebeurde voordat je bewusteloos raakte?'
'Ja', knik ik. 'Skye en ik gingen Victor redden. Ik weet nog wel dat de politie net binnen kwam en het toen zwart werd.'
'Oké mooi zo. Je lijdt niet aan geheugenverlies.'

Ik kan Victor opgelucht horen zuchten en kijk hem dan glimlachend aan.
'Ben je ook misselijk?', vraagt de dokter verder, maar ik schud mijn hoofd.
'Wil je een pijnstiller tegen de hoofdpijn?'
Ik knik. 
'Is goed. Dan ben ik zo terug. Doe rustig aan, voordat je je druk gaat maken over wat er gebeurd is.'

De dokter loopt weg en dan kom ik wat meer omhoog. Snel loopt mijn moeder naar mij toe en neemt ze mij in een knuffel. Ook papa komt mij omhelzen.
'Oh, Sophia! We waren zo ongerust!', roept mijn moeder emotioneel. 
'Geen zorgen, mam. Ik ben oké.'
'Waarom doe je dan ook zo iets?'

'Gewoon, we wilden Victor redden. Maar wie kan mij even vertellen wat er nou gebeurde. Hoezo kwam de politie binnenstormen? Hoe wisten ze waar het was.'
'Omdat Skye zo slim was om te vergeten iets op te ruimen', klinkt de stem van Oscar. Pas dan valt het me op dat hij ook in de kamer is en hij staat op. 

'School belde dat jullie er niet waren en toen belden je ouders mij of ik er iets van wist. Ik had gelijk een vermoeden dat jullie iets doms aan het doen waren, dus ik heb de politie gelijk gewaarschuwd. Samen met jullie ouders hebben we jullie kamers bekeken en in de slaapkamer van Skye lag jullie onderzoek open en bloot, met het adres erbij. Toen is de politie gelijk naar het adres gegaan wat jullie hadden opgeschreven en ze waren net op tijd.'

Verbaasd kijk ik naar Oscar, die het hele verhaal uitlegt.
'En de daders? Milan en Roderick?'
'Die zijn opgepakt.'
Ik haal opgelucht adem. 
'Oh yes.'

'De politie wil je nog wel spreken, maar eerst moet je nog goed bijkomen.'
'Oké, Oké. En hoe gaat het met Skye? Ze werd ook knock-out geslagen.'
'Ik kwam al redelijk snel weer bij, maar jij niet', antwoordt Skye. 'Ik ben wel met de ambulance hierheen gebracht hoor en ik moest een hele controle krijgen, want ik ben behoorlijk hard in elkaar geramd.'

'En Victor?'
'Ik moet vooral weer aansterken, maar ik er is verder niks aan de hand', antwoordt hij.
'En de show? Gaat hij door? En de pers? Weet de rest van Nederland het al? Wat gaat er gebeuren? Mag ik nog wel meedoen? Hoelang ben ik eigenlijk buiten westen geweest?'

'Rustig Sophia!' 
Victor legt zijn hand op mijn bovenarm om mij te kalmeren. Hij kijkt me streng aan, wat me wel dwingt rustig aan te doen.
'Daar hebben we het allemaal later over. De show is pas over 2 weken, we moeten kijken hoe snel je herstelt, want je hebt overduidelijk een hersenschudding. De show gaat in ieder geval wel door. We kijken later of we het in het nieuws brengen, misschien is het al mensen opgevallen, dat is nu niet belangrijk.'

Ik wil wat zeggen, maar dan komt de dokter weer binnen lopen.
'Kijk eens. Neem dit maar, dit moet zeker helpen', zegt hij terwijl hij een glas water en een pilletje op het tafeltje naast het bed zet. 
'Dankuwel', reageer ik met een glimlach. Voorzichtig pak ik de pijnstiller en drink daarmee het hele glas leeg. 

'Ik kom straks weer controleren hoe het met je gaat, en dan besluit ik of je nog een nacht moet blijven of je naar huis mag, maar aangezien je nu snel weer rechtop kunt zitten en je niet heel lang weg was, denk ik dat je hersenschudding niet heel erg is.'
'Hoelang was ik bewusteloos?'
'Het duurde ongeveer 20 minuten voordat je voor het eerst weer langzaam bij kwam, en daarna viel je steeds weer weg.'

'Oh, dat valt wel mee.'
'Ja, maar nog steeds moet je heel erg uitkijken. Ik ben zo weer terug.'
'Okii.'

Als de dokter weer is weg gelopen, komt Skye bij me zitten. Ze geeft mij zomaar een knuffel en die kapt ze niet eens zo snel af.
'Ik ben zo blij dat je oké bent. Ik was zo bang', zegt ze tijdens de omhelzing. Dan laat ze los en kijkt ze mij aan.
'Ik was juist bang voor jou. Ik zag je op de grond vallen en dacht dat het klaar was voor ons.'
'Maak je maar geen druk om mij, ik ga niet zomaar dood.'

Ik moet een beetje giechelen en glimlach dan.
'Ik ben zo blij dat het goed is gegaan. Weet je wel hoe eng dat was in dat ventilatiesysteem! Het voelde echt alsof die muren op me af kwamen! Ik ben blij dat dat niet voor niks was.'
'Ik ook.'

'Ik ben echt trots op je dat je alsnog erin bent gekropen', begint Victor dan. 'Ik had niet verwacht dat je nog een keer daarin moest gaan, anders had ik je wel geholpen met een trauma.'
'Nee, het is niet erg. Ik had geen keuze, ik moest wel. Het was het echt wel waard!'
'Sophia, je bent een held! Echt waar.'

Ik begin te blozen en wijs dan naar Skye. 
'Ik was niet de enige hoor! Zij was degene die als eerste op verkenning ging. Voor mij was het een kwestie van heel stil zijn en doen wat zij had voorgesteld. En daarbij heeft zij ook nog eens met haar blote handen gevochten.'
'Oh geloof me.', grinnikt Victor. 'Ik heb haar zeker al verteld wat voor een held zij ook is!'

Ik grijns en kijk dan opnieuw naar iedereen die in de kamer zit. Oscar komt van zijn telefoon af en loopt naar het bed toe. 
'Uhm, Victor, Skye en vooral Sophia. Lukt het jullie om zo met de politie te praten?'
De andere twee stemmen toe en ik knik ook.

'Moeten we vertellen dat we hebben ingebroken?', vraagt Skye dan angstig.
'Ja. Vooral omdat de politie er nu achterkomt dat de daders nooit hadden ingebroken, omdat ze dat niet vertellen.'
'Maar...', stamel ik. 'Dan moeten we de bak in!'

Angstig kijk ik om mij heen. 
'Ik wil niet de bak in! Dat wil ik niet! We hebben niet eens iets gestolen, alleen maar gekeken of we meer informatie konden vinden!'
Victor legt zijn hand op mijn schouder.
'Geen zorgen, ik maak wel even een praatje met ze', zegt hij met een knipoog.