Not Just Magic

12

Skye POV:

'Cristiaan Karelsen.'
Sophia zit chagrijnig te mompelen naar haar laptop. Ze haalt haar handen door haar blonde lokken en maakt er een paardenstaart van.
De volgende dag zitten Sophia en ik bij mij thuis om ons onderzoek voort te zetten.
Mijn enkel is licht gekneusd en ik heb voor de komende week krukken zodat ik nog vooruit kan komen.

Met een drukverband en genoeg pijnstillers is het vol te houden. Maar normaal lopen lukt nog echt niet. Die val was toch wel harder dan hij op dat moment leek te zijn. Waarschijnlijk deed het toen nog niet zoveel pijn, door de adrenaline die door mijn lijf raasde. Meteen merk je dan de pijn achteraf.

Nu er niemand anders thuis is, kunnen Soof en ik rustig aan het werk. Nou ja... Rustig... Sophia doet niks anders dan mopperen. Ik heb nu inmiddels al 20 keer gehoord dat ze ervan baalt dat we Victors telefoon niet gevonden hebben.
En 30 keer dat ze zich rotstresst of wij nu niet gezochte criminelen zijn.

'Het enige wat ons heeft opgeleverd is die poot van jou', zucht ze dan.
'Hier hebben we dus niks aan. We zijn geen stap dichterbij.'
'Kom op nou, Soof', zeg ik zuchtend. 'Niet zo pessimistisch. We zijn niet opgepakt, het is uiteindelijk goed gekomen en hebben er weer een spannende ervaring bij. Daarnaast hebben we de naam van die ooggetuige.'
'Maar als die niks gezien heeft komen we ook niet verder. Of wanneer hij zich niks kan herinneren. Niet weet hoe de dader er uit ziet of weet ik veel wat.'

Ik wil net wat zeggen, als de deurbel gaat.
'Ik ben zo terug', geef ik aan als ik opsta en met mijn krukken naar de voordeur loop.
Mijn hart lijkt een rondje te draaien in mijn borstkas. Oscar staat voor de deur.

'Menen jullie dat nou?!', begint hij gelijk vreselijk boos te schreeuwen. 'Inbreken bij de politie?!'
Hij staart mij woedend aan en wanneer hij mijn krukken ziet lijkt hij nog kwader te worden.
'Weten jullie wel hoeveel geluk jullie gehad hebben?'

Sophia komt de hal binnen lopen en kijkt geschrokken als ze ook Oscar ziet staan.
'Oh gelukkig, jij hebt geen gebroken poot', zucht Oscar als hij haar ziet.
'Wat is er?', vraagt Sophia.
'Wat er is?', herhaalt Oscar boos. 'Wat er is, is dat jullie hebben ingebroken bij de politie!'

'Ten eerste: mijn poot is niet gebroken, maar alleen licht gekneusd. Ten tweede: Hoe weet jij dat nou?', vraag ik eigenwijs. Hij was er toch niet bij dat hij ons gezien heeft.
'Omdat jullie een stelletje amateur inbrekers zijn.'
'Ja wat denk je zelf?', antwoordt Sophia. 'Wij zijn geen professionele zakenrollers zoals Victor en jij.'

'Dit gaat ook niet om zakkenrollen, Sophia.'
'Nou, had jij het beter gedaan dan, Oscar.'
'Ik was in ieder geval niet zo dom geweest om mijn pakje kaarten op de grond te laten liggen!'

Sophia zet een stap naar achteren en kijkt Oscar geschrokken aan. Angst staat haar in haar ogen.
'Ik was toevallig net in de buurt en kwam gelijk naar het bureau. Ik was degene die de kaarten vond en herkende dat het jouw kaarten zijn, maar helaas voor jullie ligt die nu tussen het bewijsmateriaal. Jammer joh Sophia, je bent ze nu kwijt.'

'Maar gaan ze er nu achter komen dat wij het waren?', vraag ik.
'Nee dat niet. Maar jullie hebben wel hun hele onderzoek door elkaar gegooid', legt Oscar uit.
'Huh?', reageren Sophia en ik gelijk.

'Omdat de dader hypnose kan, gaat de politie ervan uit dat het een illusionist is. Nu denken ze dat hij heeft ingebroken en misschien expres zijn kaarten heeft laten liggen.'
Sophia kijkt bang naar Oscar, maar Oscar lijkt alsmaar bozer te worden.
'Hoe konden jullie zo dom zijn!', roept hij kwaad. 'Door jullie duurt het nog langer tot we Victor vinden!'

'Kun je niet gewoon zeggen dat het de dader niet was', stelt Sophia voor.
'Ja hoor dat kan', antwoordt Oscar. 'Maar dan gaan jullie de cel in.'
'Hoezo?'
'Hoe zouden ze anders moeten weten dat het de dader niet was die heeft ingebroken. Dan zou ik moeten vertellen wie het wel zijn.
Jemig, jullie hebben het echt verkloot!'

'Wij wilden weten hoe het onderzoek liep natuurlijk!', schreeuwt Sophia boos terug.
'Dat gaat jullie helemaal niks aan!'
'Zeker wel! Wij geven ook om Victor! Wij horen er ook bij!'
'Dus dan breek je maar in op een politie bureau?!'
'Als jij ons niet zo negeerde hadden we dat ook nooit hoeven doen! Had ons wat verteld over het onderzoek of had tenminste iets gezegd in plaats van blauwe vinkjes achterlaten.'

Oscar stapt dreigend op Sophia af, maar ik spring er snel voor.
'Wtf ben jij van plan te doen, Oscar', zeg ik terwijl ik wat hij ook wil doen tegen probeer te houden.
'Jullie moeten je neus uit andermans zaken halen', zegt Oscar dan.
'Dit zijn niet andermans zaken. Dit is ook onze zaak!', bemoei ik me er nu mee.
'Nee! Nee, dat is het niet!'

'Houd ons dan op de hoogte!', reageert Sophia boos.
'Nee, zeker niet. Dan gaan jullie je alleen nog maar meer ermee bemoeien. En dan schoppen jullie het onderzoek alleen maar meer door elkaar.'

'Wij willen helpen!', roep ik.
'En ik wil niet dat jullie dat doen!', schreeuwt Oscar terug.
'Oh, dus nu draait het om jou.'
Ik leg mijn handen in mijn zij en kijk hem kwaad aan.

'Het. Draait. Hier. Om. Victor!', reageert Oscar boos. 'En jullie lopen in de weg, dus houd je erbuiten.'
'Wij houden ons er e...', wil Sophia beginnen, maar Oscar kapt haar af.
'Nee!', schreeuwt hij. 'Ik wil niks meer van jullie horen. En laat mij niet merken dat jullie weer zo'n domme stunt hebben uitgehaald!'

Dan stapt Oscar weer naar buiten en smijt de deur achter zich dicht. Sophia trekt de deur nog open, maar Oscar stapt al in zijn auto.
'Dan vertellen wij jou ook lekker niks over ons onderzoek!', roept ze hem dan nog achterna en ze doet de deur opnieuw dicht.

Aan Oscar te zien heeft hij het niet gehoord, want hij rijdt zo weg zonder ons ook maar aan te kijken.
Sophia stampt terug de woonkamer in. Ze maakt vuisten van haar handen en wrijft die in haar gezicht. 

'Wat een eikel, hoe durft hij ons zo te behandelen', moppert ze binnensmonds.
'Laat Oscar maar', reageer ik dan. 'We redden ons ook prima redden zonder hem.'
'Echt een klootzak. Vreselijk! Alsof wij er niet toe doen', gaat Sophia door alsof ze mij niet gehoord heeft. 
'Sophia! Calm down! Wij vinden Victor wel.'

Boos slaat ze op de tafel.
'Maar hoe dan?!'
Ik begin te grinniken, maar Sophia kijkt mij vragend aan.
'Hoe daaaan?', lach ik, zoals de gemiddelde reactie op mindf*cks en haar gezicht ontspant.
'Hoe daaaan?!', giechelt Sophia terug.

'Ja geen idee.'
Ik haal mijn schouders op en staar naar wat we nu op papier hebben staan.
'Die Christiaan Karelsen. Die moeten we hebben.'