Not Just Magic

21

Sophia POV: 

Daar zitten we dan... In de trein op weg naar Amsterdam. De eerste keer dat ik naar Amsterdam ging was samen met Victor. Nu ben ik onderweg om hem te gaan redden.
Het is best wel bizar. 4 weken geleden zaten we midden in de repetities. Toen leek er nog niks aan de hand te zijn met Victor. 

Maar vlak daarna, toen we dat interview hadden in Hilversum begon hij zich opeens vreemd te gedragen. En al helemaal met die ruzie die ik met hem had in dat café daarna. 
Ik vraag me nog steeds af waarom hij nooit iets had verteld. Dan hadden we Roderick misschien nog voor kunnen zijn of we hadden hem beschermd. 

Heeft hij de politie nooit verteld over de dreigberichten. Waarom heeft hij zijn beveiliging niet verhoogd. Ik weet nog dat er bij die show met 5000 mensen extra beveiliging was na de bedreigingen, al bleken die achteraf ook nep te zijn. Was dat echt alleen maar gedaan om het geloofwaardig te maken voor mij?

'Ben jij ook zo zenuwachtig?', haalt Skye mij uit mijn gedachten. Ik knik.
'Ja, behoorlijk! Ik vind het echt heel spannend.'
'Ach het kan voor jou nooit zo eng zijn als letterlijk naast een gevaarlijke bom zitten.'
'Nou...', reageer ik twijfelend. 

'En nu heb je mij er ook bij', zegt ze dan met een trots gezicht, waardoor ik moet giechelen. 
'Je hebt gelijk. Dit gaat goed komen! Wij gaan samen Victor redden.'
'Inderdaad!'
'Eindelijk. Weet je... Ik mis hem wel echt hoor', mompel ik.
'Ja... Ik ook. En Oscar trouwens ook, maar hij wil geen contact meer nu opeens.'

'We zullen wel eens zien wie hier straks de clown is, wanneer wij eerder dan de politie aan komen lopen met Victor!'
'Precies! We laten hem een poepje ruiken!'
'Ja! Precies!... Zoiets ja!'

Ik begin ongemakkelijk te giechelen, maar Skye heeft een grijns van oor tot oor.
'Ik vind het zo eng, maar ook weer zo leuk', zegt ze.
'Dat kan ik wel begrijpen', antwoord ik. 'Maar we moeten wel voorzichtig doen... Zullen we het plan nog eens doornemen?'
Ze staart me bedenkelijk aan, kijkt even naar de tijd en knikt dan met haar hoofd.
'Ja, is goed. Laten we dat maar doen.'

Ik pak mijn tas en zet hem half op mijn schoot om het uitgebreide uitgeschreven plan te pakken.
'Oké, eerst is het belangrijk dat we gaan verkennen en er op die manier achter komen waar Victor zit. Daarbij ga jij rondsluipen, terwijl ik de wacht houdt. Heb je je verdedigingswapens op zak?'
Skye knikt en laat stiekempjes haar zakmes zit. We zitten nou eenmaal wel in de trein. 

'Top! Dan moeten we erachter zien te komen hoe we Victor vrij krijgen en daarna sluipen we de loods weer uit, met Victor uiteraard, om terug naar het station te gaan. We moeten zo snel mogelijk van dat gebouw wegkomen, zodat we een voorsprong hebben als Roderick of één van zijn handlangers, als hij die heeft, erachter komt dat Victor weg is.'

'Ja, ik snap hem', bevestigd Skye.
'Yes! Top!', glimlach ik tevreden. 'Dan moet het goed komen.'
'Hebben we een codewoord nodig als er iets fout gaat?'
Ik staar mijn vriendin even aan en knik dan met mijn hoofd. 

'Wat is een makkelijk codewoord? Wat je niet zomaar zou roepen?', vraagt Skye bedenkelijk.
'Kettingslot.' Ik zeg maar het eerste woord dat in mij op komt.
'Nee, dat zou je nog kunnen gebruiken, als Victor bijvoorbeeld met een kettingslot vast zit.'
'Oh... Ohja...' 

'Slagroomsoes!'
Ik begin te giechelen om haar voorstel, maar ik vind hem goed.
'Dat wordt hem. Slagroomsoes!', lach ik. 
'Yes, hebben we dat ook weer afgesproken.'

De trein stopt op het centraal station van Amsterdam en we stappen uit. Vanaf hier moeten we de metro nemen naar de locatie van de loods. De loods ligt net buiten het centrum van Amsterdam, dus dat zou een einde lopen zijn vanaf het station. Ik had het zo gedaan hoor, ik heb wel conditie, maar nu is het toch even anders.

We lopen het station uit, omdat het metrostation voor de ingang zit. Het is bizar wat een wereld daar onder de grond zit. Met lange roltrappen gaan we naar beneden om daar op het perron te wachten. Een metro rijdt redelijk snel, dus gelukkig hoeven we daar niet lang in te zitten. En na een tijdje stappen we weer uit bij de halte die we moeten hebben. 

'Hier zijn we dan', mompel ik nerveus. Een paar straten verderop zit de loods. We zijn nu vlakbij Victor, maar ook vlakbij een crimineel. 
'Ja... Daar gaan we', hoor ik Skye zuchten. 
Twijfelend lopen we naar de locatie en als we de hoek om gaan zien we inderdaad een loods zoals die er op Google Maps ook uitzag. 

'Slagroomsoes!', roep ik gelijk en Skye schiet in paniek.
'Wat? Wat is er?'
'Ik weet niet of ik dit wel durf.'
Mijn gezicht wordt zo rood als een tomaat en ik wrijf met mijn hand in mijn nek.

'Ik weet het, Sophia. Het is echt heel spannend, maar we moeten wel. Ik weet dat jij het kunt. Je bent een held!'
Ik knik met een zucht. Al bij het zien van het gebouw gaat mijn hartslag omhoog, maar we zijn nu zo ver... Ik geef het niet op!
'Oké. Laten we gaan', zeg ik dan. 

Aan de buitenkant van de loods lijkt het net op een soort oude verlaten school. Het heeft 3 verdiepen aan de ramen te zien en vooral de rechterkant ziet er vervallen uit. De muren zijn van baksteen, waar een soort betonnen of ijzeren pilaren aan de buitenkant ondersteuning bieden. Duidelijk een perfecte schuilplaats voor een crimineel.

'Het lijkt alsof de onderste verdieping van de loods leeg is. We kunnen zo door dat raam daar klimmen', begint Skye en ze wijst naar een open raam op de begane grond. 'Als je door de ramen kijkt van de eerste verdieping lijkt het al wat meer bewoond, dus ik denk dat we een trap op moeten.'
Ik knik overeenstemmend.

'Kom laten we gaan. Heb je alles?', zeg ik.
'Ja, ik heb alles binnen handbereik.'
'Top!'

Zo onopvallend mogelijk proberen we richting de loods te lopen. We kijken allebei goed om ons heen of we mensen zien. Ook kijken we naar binnen, of we niet in de gaten gehouden worden, maar er is niemand te zien. Volgens mij is het allemaal veilig en kunnen we rustig door het raam naar binnen. 

'Jij eerst', zeg ik tegen Skye. 'Dan houd ik de wacht terwijl jij bezig bent, en kun jij gelijk kijken of daar iemand is.'
We hadden van tevoren afgesproken dat zij steeds als eerste gaat, omdat zij sterker en langer is dan ik. Ze is zelfs bijna een kop groter dan Victor, ook al is dat niet heel moeilijk. 

Voorzichtig doe ik het raam een stukje meer open, zodat we er door heen passen en Skye duwt zichzelf zo stil mogelijk omhoog. Zonder enige moeite klimt ze naar binnen en daar kijkt ze om zich heen.
'De kust is veilig', fluistert ze en dan klim ik ook naar binnen. 

We zijn terecht gekomen in een grote lege ruimte. Hier en daar staan wat dozen, tafeltjes en stoelen. Net zoals aan de buitenkant bieden ook binnen ijzeren pilaren steun aan het plafond, zodat de boel niet in elkaar stort. Aan de overkant van de ruimte, links van ons is een trap naar boven. Daar zullen we dus heen moeten.

'We moeten naar die trap', zegt Skye terwijl ze ernaar toe wijst. 'Denk erom, blijf laag.'
'Begrepen', reageer ik zo stil mogelijk.
Ik ga een beetje door mijn knieën en loop gebukt achter haar aan. Gelukkig is de kust nog steeds veilig en komt er ook niemand naar beneden.

'Heeft die gast al eten gehad vandaag', horen we opeens een stem van boven. We staan bijna onderaan de trap, maar we blijven allebei geschrokken stil staan.
'Ja, heb ik net gebracht', klinkt er een andere stem. 
'Mooi zo. Dan verhongert het tenminste nog niet.'
'Ja inderdaad.'

'Hey Milan, bedankt dat je kwam helpen. Die sukkel begon mij echt op mijn zenuwen te werken met die praatjes over dat hij wel gered zou worden.'
'Geen probleem, baas. Het is altijd goed om wat extra beveiliging te hebben ook.'
'Jazeker, jazeker.'

Er slaat een deur dicht en dan zijn de stemmen niet meer verstaanbaar.
'Het zijn er twee', fluistert Skye naar mij. 'Maar het lijkt niet alsof ze al door hebben dat wij er zijn, dus we zijn nog veilig.'
'Ja', antwoord ik kort. Ik probeer zo min mogelijk te praten, zodat ik zo weinig mogelijk geluid maak.

'Laten we maar naar boven gaan.'