Not Just Magic

2

'Laatste toets oké, je kunt het!'
Skye staat naast mijn tafel terwijl ik mijn naam alvast op het toetsblaadje schrijf.
'Maar... maar... scheikunde... nee...', stamel ik. Skye moet lachen.
'Komt goed! Helaas kun je niet bij me afkijken, de tafels staan te ver van elkaar af in de aula. En daarbij zit ik een paar tafels verderop', legt Skye uit. Zij heeft makkelijk praten, ze is een held in scheikunde. 

'Iedereen zitten nu!', roept één van de leraren. Skye geeft me snel een knuffel en loopt dan naar haar eigen plek.
De leraar begint uit te leggen welke klassen er in de aula zitten en welke toetsen er allemaal worden gemaakt. Dan beginnen de leraren de opgaven uit te delen. 

'Succes', fluistert een mevrouw, terwijl ze de toets op mijn tafel legt. Ik glimlach terug. Door de hele zaal hoor je mensen fluisteren. Ik kijk naar Skye die op hetzelfde moment ook naar mij kijkt.
'Succes', zegt ze geluidloos met haar lippen, terwijl ze haar duimen omhoog steekt.
'Jij ook', fluister ik, ookal kan ze mij niet horen. Maar ze kan prima liplezen.

Ik open de toets en staar naar de eerste opgave. Wacht eens even... dit kan ik wel. Ik glimlach, klik met mijn pen en begin te schrijven. Tevreden zet ik een streep onder de berekening en ga verder naar de volgende opdracht. Die kan ik ook wel. Die bijlessen van Skye zijn toch wel goed van pas gekomen! Met mijn Binas aan mijn zijde, gaat dit goed komen. 

De toets is eerst prima te doen. Sommige opgaven zijn makkelijk, terwijl anderen wat moeilijker zijn. Maar dan strand ik bij een opgave waarvan ik het eerste woord al niet snap. Hoe moet dit? Depressief staar ik naar buiten om na te denken. Ik hoor wat mensen hoesten, pennen klikken en getik op een tafel. Dan schrik ik op.

Een paar jaar geleden hebben Skye en ik eens een klopcode bedacht. Als een soort morse, maar dan onze eigen versie. Zachtjes begin ik op de tafel te tikken met mijn pen. Misschien hoort Skye het signaal... Maar ik hoor geen antwoord. Ik probeer het nog eens, maar ook deze keer reageert Skye niet. 

Ik geef het op en staar weer naar buiten. Als straks de toets afgelopen is, haalt Victor mij op van school. En dan rijden we samen naar Hilversum. We moeten samen een interview houden, en komen daarmee op tv. Best spannend.
Dan word ik wakker uit mijn dagdroom, wanneer ik een bekend getik hoor. Het is Skye, ze reageert eindelijk.

'Leg je pennen maar neer!', klinkt er een tijdje later door de hele aula. Van alle kanten hoor ik gekletter. Mensen gooien van frustratie hun pen op de tafel en beginnen te zuchten. Ik giechel, mijn toets was al af. Tevreden zoek ik oogcontact met Skye, die op dat moment haar pen terug stopt in haar etui. Ze kijkt terug en begint te glimlachen. Ze steekt haar duim omhoog, om hem daarna met een vragende blik te draaien, alsof het een kompas is die het noorden opzoekt.
Ik steek mijn duim schuin omhoog, om aan te geven hoe goed de toets ging. 

Als alle toetsblaadjes opgehaald zijn, staat iedereen op. Het lawaai van de schuivende stoelen overstemt het depressieve gemompel. Skye komt direct naar me toe lopen.
'Ging hij goed?', vraagt ze.
'Beter dan verwacht, bij jou?', antwoord ik.
'Easy!', zegt Skye, terwijl ze tevreden met haar hoofd knikt.

We lopen samen de aula uit, op weg naar het schoolplein waar ik Victor op moet wachten. Zodra we buiten komen, zie ik op de parkeerplaats al de glimmende witte Lexus van Victor staan. Skye loopt met me mee naar de auto.

'Hoi!', roep ik enthousiast door het raampje die open staat, als ik Victor achter het stuur zie zitten. Hij schrikt van mijn stem die plotseling naast hem klinkt, laat zijn mobiel op zijn schoot vallen en kijkt mij dan met een grijns aan.

'Hey Soof!', roept hij terug. 'Hoe ging de toets?'
Ik haal mijn schouders op.
'Een soort van goed', antwoord ik, waarop Victor moet lachen.
'En bij jou dan, Skye?'
'Bij mij ging hij super goed', antwoordt Skye trots.
'Mooi!', reageert Victor en hij seint naar de deur aan de passagiers kant. 'Kom je mee?'