Not Just Magic

28

Sophia POV: 

Onderweg naar het theater zit ik achterin de auto. Skye was net wat eerder met de passagiersstoel shotgunnen. Maar ach... Dan heb ik weer lekker de hele achterbank voor mezelf.
Dromend staar ik naar buiten terwijl we richting Amsterdam rijden. Vergeleken bij een jaar geleden ben ik nu al zo vaak in Amsterdam geweest. 

Als we aankomen is Oscar daar al. Skye loopt gelijk naar hem toe om de boel te bekijken. Tja... Dat is haar plek vanavond, terwijl mijn plek backstage is. In mijn gorillapak. En dan af en toe over het podium lopen, rennen of dansen. 

Sinds vorig jaar heb ik niet meer geholpen in een show van Victor, dus ik vind het weer heel spannend. Uiteraard had Victor hier en daar een optreden, maar daar had hij mij niet bij nodig. Nu is er de grote mindf*ck live show. De show waar iedereen heen gaat, speciaal voor Victor Mids.

Tijdens de voorbereidingen en repetities komt er op den duur een cameraploeg het theater binnen lopen. Victor wordt nog even geïnterviewd, samen met Oscar, dus ik loop naar Skye toe. Die is helemaal in haar element en zit met een grote glimlach naar de knoppen te kijken. 

'Sophia, ga eens op dat podium staan', zegt ze. 'En loop dan rustig heen en weer.'
'Oké, wacht even', stem ik toe. Ik wurm mezelf tussen de stoelen van het publiek door en probeer uit het camera beeld te blijven. Gelukkig is de camera naar de muur gericht waar Victor en Oscar voor staan, dus als ik daar niet langs loop, kom ik niet in beeld. 

Ik duw mezelf omhoog bij het podium om via een zitpositie erop te kunnen klimmen. Want waarom zou ik het trappetje gebruiken als het ook moeilijk kan?...
Dan zoek ik het midden van het podium op, aangegeven door kruisjes van tape. Ik wil eigenlijk door de zaal gaan roepen dat ik klaar sta, maar dan gil ik door het interview heen en dat is niet heel verstandig. 

Plotseling schijnt er een fel licht op mij en ik weet dat het de spotlight is. Gelijk loop ik heen en weer en de spotlight volgt waar ik heen ga. Zelf als ik onvoorspelbare bewegingen maak, blijft het licht goed staan, dus er is niks geprogrammeerd. Dit doet zij dus zelf. Dat vind ik oprecht heel knap. Ik zou überhaupt niet eens weten welk knopje er voor is, al zou je het mij 10 keer vertellen. 

Als ik de zaal in wil kijken zie ik niks anders dan een zwarte muur voor mij, maar dat is heel normaal. Dat komt omdat alle lichten nu naar mij toe schijnen. Zodra de spot uit zou gaan, zie je al meer. En dan te bedenken dat het licht in de zaal zelf nu nog aan is. Anders zitten die journalisten in het donker.

Giechelend ren ik een rondje over het toneel en loop nog een paar keer heen en weer om te testen of Skye mij wel kan volgen, totdat ik mijn duimen in de lucht steek. Ik loop weer naar de rand van het podium en als ik eraf wil klimmen gaat de spot weer uit. 
Skye kijk mij met een grijns van oor tot oor aan en maakt dan een trots gebaar. 

'Heel vet!', zeg ik tegen haar, als ik weer bij haar ben.
'Ja toch! Heb ik geleerd. Ik kan iedereen volgen met het spotlight.'
'Cool!'
'Ja toch.' Skye glimlacht. 'Zag je trouwens ook die cameraman jou filmen?'

Ik kijk haar verbaasd aan en draai me dan om, zodat ik de camera's kan zien.
'Nee? Ik zag alleen maar een zwarte muur. Wanneer?'
'Toen je over het podium heen en weer liep, en daarna je duimen naar mij opstak.'
'Oh, wat grappig. Nou dan kom ik misschien wel weer op tv.'
'Alsof je dat nog niet genoeg hebt gedaan.'

Ik giechel en merk dan op dat Oscar deze kant weer op loopt. Ook de journalist doet weer wat anders en de cameraman heeft zijn apparaat laten zakken. 
'Nou, je kunt het wel hè, Skye', lacht Oscar.
'Ja! Goed hè', glimlacht ze.
'Ja ja.'

Ik kijk om me heen en zie dat Victor nog wel in gesprek is. Misschien moet ik mezelf maar eens nuttig gaan maken. 
'Willen jullie wat drinken?', vraag ik. 'Koffie ofzo? Of volgens mij konden we ook fris pakken.'
'Oh ja graag. Doe mij maar ice tea?', antwoordt Skye.
Ook Oscar geeft zijn bestelling door en ik geef aan dat ik voor iedereen wat ga pakken. 

Dan loop ik richting Victor en de cameraploeg. 
'Hey Vic', fluister ik. 'Wat wil je drinken?'
'Oh doe maar koffie', antwoordt hij snel wat terug. 
'Wilt u ook wat, mevrouw', vraag ik dan aan de journalist.
Ze knikt en geeft aan wat ze wil, net zoals de cameraman. 

Met alle bestellingen in mijn hoofd loop ik de zaal uit, richting het café. Daar mochten we gewoon drinken pakken, dus ik neem aan dat ik dat voor iedereen mag doen. Oscar hield me niet tegen. Het gebouw is gigantisch en het voelt zo lekker om in je eentje door die grote gangen te lopen. Ik voel me heel bijzonder op deze manier.

Het valt me op dat er overal mensen van de beveiliging te vinden zijn. Aan de ene kant voelt dat spannend, maar aan de andere kant weet ik dan wel dat alles veilig is. Er kan niks meer gebeuren, want alles wordt in de gaten gehouden. Ik ga er ook niet vanuit dat ik vanavond opnieuw de held zou gaan moeten uithangen. Dat heb ik voorlopig wel genoeg gedaan...

Bij het theatercafé bestel ik al het drinken en wacht geduldig af tot de barman alle bekers op een dienblad heeft gezet, zodat ik het mee kan nemen. 
'Hey, Sophia!', hoor ik opeens achter mij. 'Het is al even geleden sinds ik jou heb gezien.'
Ik kijk om en zie daar een man staan. Hij komt mij bekend voor, maar ik kan hem niet plaatsen.

'Hey, uhm... sorry... ik ben je naam vergeten', mompel ik.
'Peter. Ik heb je vorig jaar geholpen tijdens je avontuur.'
'Ooh! Tuurlijk. Jij was degene die mij begeleidde over mijn oortje.'
'Precies!'

'Wat grappig dat ik jou hier weer tegenkom.'
'Ja, inderdaad. Hoe gaat het nu met je? Ik had al in het nieuws gezien dat je weer een heldendaad had verricht.'
'Klopt', knik ik, terwijl ik een beetje ongemakkelijk begin te lachen. 'Ja, ik moest Victor gaan redden, alleen deze keer hoorde het niet bij zijn plannetje.'

'Nee, dat hoorde ik. Hij was oprecht ontvoerd toch?'
'Ja! Door een andere illusionist die morgen de première had van zijn show. Hij dacht dat hij door Victor te kidnappen zijn publiek kon wegjatten. Helemaal leuk bedacht enzo, maar hij wist niet dat Sophia en Skye erachter aan zouden gaan.'
'Skye is je beste vriendin toch?'
'Klopt. Echt al heel lang zijn wij niet van elkaar weg te krijgen.'

'Hoe gaat het met je hoofd dan?'
'Goed, mijn hersenschudding is alweer weg. Het was de eerste paar dagen erna vooral nog even heftig. Op school werden we bijvoorbeeld overladen met vragen en toen viel ik flauw door alle drukte, maar nu kan ik alles weer doen wat ik eerst deed. Behalve een ventilatiesysteem inkruipen, dat doe ik echt niet meer van mijn hele leven.'
We moeten beide lachen. 

'Mevrouw, het drinken is klaar', vertelt de barman en ik glimlach vriendelijk terwijl ik hem bedank. Dan zeg ik weer gedag tegen Peter en loop terug naar de zaal. Daar zie ik dat iedereen bij elkaar is gaan zitten. Voorzichtig loop ik de trap af, zodat ik geen drinken knoei van het dienblad. Dat zou wat zijn... Niet op het prachtige vloertapijt...

'Alsjeblieft', zeg ik, terwijl ik de bekers uitdeel. 
'Dankjewel, Soof', reageert Skye, terwijl ze net iets in haar mond stopt. 
'Hoe komen jullie aan die chocolaatjes? Ik wil ook!'
'Van de journalist gekregen', antwoordt Victor dan, en hij wijst naar haar. 'Hier heb je er ook één.'

Ik kijk hem even vragend aan, maar dan beweegt hij zijn hand naar mijn hoofd, om een chocolaatje uit mijn oor te vissen. 
'Aw, wat lief', giechel ik. 'Dankjewel.'
Victor trekt een speelse grijns en geeft mij dan een klopje op mijn schouder.
'Geniet ervan', grinnikt hij.