Not Just Magic

26

Toen ik een tijdje had genomen om bij te komen, kwam de dokter mij weer controleren. Mijn hoofdpijn was alweer gedaald en ik voelde mij alweer wat beter, naast dat ik erg moe was, dus de dokter had mij ontslagen uit het ziekenhuis. Pas toen ik mijn spullen pakte, kwam ik erachter dat Skye in het bed naast mij had gelegen om wakker te worden. 

Daarna reden we naar het politiebureau om daar ons verhaal te doen. Gelukkig hebben Skye en ik helemaal geen problemen gekregen door onze inbraak, omdat we ook al een behoorlijk heldhaftige daad hebben gedaan. Ik heb niet mee kunnen krijgen wat Victor allemaal zei, maar ik geloof best dat hij een goed woordje voor ons heeft gedaan. Hij was wel als eerste aan de beurt voor de ondervraging.

In de auto vertelde Oscar dat hij best pissig op ons was geweest, maar toen hij het verhaal hoorde hoe wij ons onderzoek hadden gedaan, was hij toch wel trots op ons. Ook Victor was er niet heel blij mee en had veel liever gehad dat we naar de politie waren gestapt, maar toch was hij vooral dankbaar voor de redding. 

Mijn ouders zouden alvast naar huis rijden, terwijl wij de laatste dingen moeten afhandelen. Oscar, Skye, Victor en ik rijden samen met één auto. Om mij te kunnen controleren zit Victor naast mij achterin. Hij is immers een dokter, met zijn geneeskunde, ook al is dat niet zijn carrière. Oscar rijdt en Skye zit naast hem op de passagiersstoel. En zo gingen we nog langs de politie. 

'Ze willen graag een interview voor het nieuws', meldt Oscar, wanneer we het politiebureau uitlopen. 'Is het goed als we langs de studio rijden?'
'Ja, doe maar', antwoord Victor. 'Laat ze maar niet wachten, het is toch wel even nodig. Dit kunnen we niet verzwijgen dus we kunnen het beter zo snel mogelijk bekend maken.'
'Oké', antwoordt Oscar.

We lopen richting de auto en ik strompel er langzaam achteraan. Ik merk al dat ik snel opknap, maar ik blijf moe. Mijn hoofdpijn is alleen een beetje teruggekomen door het lopen en het gesprek met de agenten. Ik zal zo in de auto wel lekker gaan slapen.
'Gaat het nog, Soof?', vraagt Victor bezorgd en hij komt naast mij lopen. Skye en Oscar lopen wat meer voorop, dus hebben niet door dat ik vertraag.

'Ja hoor', probeer ik het weg te wuiven. 'Nog steeds moe.'
'Dat is begrijpelijk. Je moet goed je rust nemen, dan genees je ook sneller.'
'Ja. Ik ga proberen te slapen op de terugweg.'
'Waarom zou dat niet lukken?'
'Hoofdpijn...'

Victor kijkt mij met medelijden aan en slaat zijn arm om mij heen. 
'Komt goed', zegt hij en ik glimlach een beetje, terwijl ik hem snel terugknuffel.
'Hey, Vic?'
'Ja?'
'Hebben ze je wel een beetje fatsoenlijk behandeld? Ik maakte mij zo veel zorgen om je.'

Hij glimlacht en knikt.
'Ja hoor. Alleen een beetje te weinig eten, maar ik ben niet in elkaar geslagen of zo. Ik kom er wel weer overheen.'
'Oh, dat vind ik heel fijn om te horen', zucht ik opgelucht.
'Dat begrijp ik wel.'

We vinden de auto op de parkeerplaats en stappen. Dan rijden we gelijk door naar de studio voor het interview. 
Ik wil graag meepraten, maar Victor houdt mij tegen en legt mij op een bank die tegen de muur staat. Ik hoor hem uitleggen dat ik rustig aan moet doen door een hersenschudding en ik kan er ook niet echt tegenin gaan. 

Het is al snel afgelopen, maar ik ben al half in slaap gevallen op de bank. Skye besluit mij op haar rug te nemen. Dat doet ze wel vaker, dus het is niet moeilijk voor haar. Ze is sterk genoeg.
In de auto zit Victor weer naast mij en vertelt mij dat ik verder moet gaan slapen. Wanneer dat niet lukt helpt hij een beetje door mij met hypnotische technieken in slaap te praten. Best fijn, als je zo graag wil slapen.

Het doet me een beetje denken aan vorig jaar. Toen heeft hij mij meerdere keren in slaap gehypnotiseerd. Een keer toen ik 's avonds niet kon slapen, maar ook onderweg. Ook al weet ik hoe hypnose werkt, ik kan nog steeds in hypnose gebracht worden. En dat vind ik ook helemaal niet erg.

De volgende dag gaan Skye en ik nog niet naar school. Vooral om bij te kunnen komen, maar ook te om te vermijden dat we worden lastig gevallen door paparazzi. Die dinsdag komen er allemaal artikelen online te staan over wat er gebeurd is, en ik ben best blij dat ik school mocht overslaan. Nikkie zou echt de oren van mijn kop af zeiken nu. 

Gelukkig doet mijn hoofd al een stuk minder pijn na een nacht slapen, dus Skye en ik besluiten om 's middags met Theo af te spreken, als hij uit school komt, zodat we alles kunnen vertellen.
'Mensen waren echt onder de indruk op school', vertelt hij. 
'Dat geloof ik wel', grijnst Skye. 'Heeft Nikkie nog wat gezegd?'
'Jazeker! Ze beweerde dat ze er al van wist, omdat Sophia zo blij was afgelopen vrijdag.'

'Oh tuurlijk! Laat me raden, dat heeft ze tot in de details aan meneer Smid verteld?'
'Zoiets... Ze heeft het er wel uitgebreid met hem over gehad in de les.'
Ik moet giechelen.
'Ach heeft zij ook weer aandacht', grijns ik.

'Hoe gaat het nu met jou, Soof?', vraagt Theo dan.
'Het gaat wel, gisteren was ik vooral heel moe en had ik veel hoofdpijn, maar nu valt dat wel mee. Heel af en toe heb ik er even last van, maar dat is zo weer weg.'
'Dus je kunt nog gewoon meedoen met de show?'
'Waarschijnlijk wel. Dan mag ik weer lekker in mijn gorillapak gaan zitten.'

Theo grinnikt en kijkt dan naar Skye. 
'En jij hebt gewoon met een brede gespierde crimineel gevochten!', roept hij uit met verbazing. 'Hoe dan? Ik zou dat dus echt niet durven!'
'Tjah', antwoordt Skye. 'Ik moest nou eenmaal vechten voor mijn leven dus dan gaat het wel.'

Haar blauwe oog is nog niet weg en ook zit er een korst op haar lip. Gelukkig zijn de meeste rode plekken die gisteren nog op haar wangen zaten weer weg en ziet ze er een stuk beter uit. Zij heeft het zwaarder gehad dan ik, en toch heb ik er meer van over gehouden. Toch was zij hier wel de dapperste, want zonder haar was het niet gelukt. In vergelijking met haar moest ik alleen maar door het ventilatiesysteem kruipen en de deur van het slot doen. 

'Ik ben toch echt wel heel erg blij dat mindf*ck live doorgaat', vertelt Skye dan.
'Ja. Ik ook!', knik ik overeenstemmend. 
'Hoe zou het met Victor gaan? Zou hij er nog een trauma aan over hebben?'
'I don't know', zeg ik, terwijl ik mijn schouders op haal. 'Het is wel Victor hè, die heeft wel wat meer meegemaakt in zijn leven.'