Not Just Magic

16

Skye POV: 

'Heb je al iets kunnen vinden?'
Sophia stoot mij aan en kijkt afwachtend, maar ik schud mijn hoofd.
'Ik heb een paar mannen gevonden met een vergelijkbaar uiterlijk, maar die zijn dan niet Nederlands ofzo.'
Ze zucht en staart verdrietig naar haar handen. 

'Bij mij hetzelfde', mompelt ze.
'Geen zorgen, Soof. We vin-'
'Ladies! Please be quiet!'

Meneer Smid onderbreekt mij en kijkt mij streng aan.
'And also the four girls in the back. I don't wanna hear you anymore.'
Hij wijst naar het groepje achterin de klas, waar een klasgenoot, Tessa, overdreven opvallend met haar ogen rolt om de aandacht te trekken. Letterlijk elk meisje in de klas wil zijn aandacht, omdat hij zo knap is.

'We praten zo wel verder', fluistert Sophia snel en ik knik. Dan proberen we weer op te letten op wat de leraar te vertellen heeft. Moeilijk, want ik zit met mijn hoofd vooral bij Victor en zijn ontvoerder.
Hoe zou hij eigenlijk heten? Wat is nog een typische naam voor een crimineel? Klaas? Johan? Albert? Frank? Pietje? Ik weet het niet. 

Toen Soof hem probeerde te tekenen viel het wel mee met hoe kwaadaardiger hij eruit zag, maar dat komt natuurlijk omdat we de details niet weten. En misschien ziet hij er inderdaad niet kwaadaardig uit, maar toch heb ik een hekel aan hem. Hij heeft mij en Sophia tenslotte behoorlijk van streek gemaakt. En Oscar ook. Iedereen van het mindf*ck team. 

Zodra de bel gaat lopen we naar de kantine. Het is tijd om Theo te vertellen hoe het gesprek met Christiaan ging. Sophia laat hem de tekening zien, maar ook alle punten die we hadden opgeschreven. Nu kan Theo ook meehelpen met zoeken naar de dader via het internet. Vooral hij zou hem kunnen vinden, omdat hij aan zijn computer zit vastgelijmd.

'What the f*ck!', roept Sophia plotseling.
'Wat?', reageer ik geschrokken. 
Ze laat haar telefoon aan mij zien, en ik zie de melding op haar scherm. 

"victormids heeft iets toegevoegd aan zijn/haar verhaal"

'Huh? Is hij weer terug', vraag ik gelijk verbaasd.
'Daar lijkt het wel op, anders zou hij niks op Instagram plaatsen!'
Ze laat de foto in het verhaal zien, waarop een illusie te zien is. Victor zelf staat er niet op. 
'Maar waarom weten wij er niks van?'

Sophia haalt haar schouders op. Er staat voor het eerst in een lange tijd weer hoop in haar ogen. Aan haar blik kan ik zien dat ze aan het nadenken is.
'Ik ga hem appen, kijken of hij reageert', zegt ze dan en ik knik.
'Goed idee.'

Meteen verdwijnt haar aandacht weer in haar telefoon en ik kijk naar Theo. Ik zie hem bezorgd kijken en ik kijk twijfelend terug.
Het zou toch niet waar zijn. Dat ze Victor gevonden hebben, zonder iets tegen ons te zeggen. Oscar weet hoeveel zorgen wij ons erover maken. Dat weet hij! Anders zouden we toch niet zomaar inbreken bij de politie!

Hij vertelt ons al niks over het onderzoek, wij mogen er niet mee bemoeien, maar nu gaat hij ook nog eens verzwijgen dat Victor weer terecht is? En Victor meldt zich ook niet even? Waarom dat nou weer. 
Je zou bijna echt denken dat dit allemaal een plannetje is van Victor. Weer zo'n "groot experiment" waar nu Sophia en ik de dupe van zijn. 

'Al reactie?', vraag ik aan het einde van de pauze, maar Sophia schudt haar hoofd. 
'Nope, hij heeft hem nog niet eens binnen.'
'Oh... wat apart...'
'Ja nogal.'

Tijdens wiskunde zit ik weer naast Theo, want Sophia zit in een andere wiskunde klas, net zoals vorig jaar.
'Dus jullie hypnose ding bij die Christiaan is voor niks geweest?', begint Theo. 
'I don't know. Victor heeft nog niet gereageerd, dus misschien is hij nog helemaal niet terug', antwoord ik met een zucht. 

'Ja... zoiets vermoed ik wel hoor. Ik denk dat het management van Victor iets in zijn verhaal heeft gezet, zodat niemand zich afvraagt waarom hij nooit meer iets online plaatst. Dat lijkt mij het meest logisch, als jullie nog niet zijn ingelicht.'
'Oh... dat zou best kunnen', mompel ik. 
'Ik wilde het alleen niet vertellen tegen Soof, want ze had eindelijk weer wat blijdschap in haar. Weetje... Ik mis die stuiterbal. Weet je nog hoe enthousiast ze vorig jaar altijd was.'

Theo kijkt bezorgd, maar met een kleine glimlach. 
'Ja klopt. Ze gedraagt zich nu heel anders, maar dat komt omdat ze zich zoveel zorgen maakt.'
'Dat begrijp ik.'

'Meneer!'
Nikkie steekt arrogant haar hand in de lucht. 
'Ja, wat is er', vraagt de leraar als hij opkijkt.
'Ik stoor mij aan het gepraat achter mij. Kunt u zeggen dat ze stil moeten zijn.'

Geïrriteerd rol ik met mijn ogen. Tuurlijk kan ze dat niet gewoon persoonlijk tegen ons zeggen, maar moet ze weer aandacht hebben. Wat is het ook een bitch.
'Nou, Nikkie. Ik denk dat de boodschap nu ook wel duidelijk is', antwoordt de leraar. Aan zijn gezicht kan ik zien dat hij zich ook aan die trut ergert. Snel werpt hij een ongemakkelijke glimlach onze kant op en ik richt mijn aandacht maar weer op mijn wiskunde. 

Na het laatste lesuur komt Sophia naar me toe. Die twinkelende oogjes uit de eerste pauze zijn alweer weg en vervangen door de verdrietige en bezorgde emoties die er de afgelopen weken waren. 
'Victor reageerde maar niet, dus toen heb ik maar een berichtje gestuurd naar Oscar. Hij zei dat ze een bericht binnen hadden gekregen van de dader en dat ze van hem iets moesten toevoegen aan zijn verhaal.'

'Oh... Dat is f*cked up...', zeg ik teleurgesteld.
'Ja inderdaad.'
'Wat stond er  nog meer in het bericht van de dader?'
'Dat wilde Oscar natuurlijk weer niet zeggen', antwoordt ze met een zucht.
'Tuurlijk... Eikel...', mompel ik pissig.

Ik bal mijn vuisten samen en probeer mij in te houden. Oscar waarschuwt ons niet eens even dat er iets op Victors Instagram kwam of wat dan ook. Niet even melden dat ze iets binnen hadden gekregen. 
'Wilde hij nog iets loslaten over hoe het onderzoek nu gaat?', vraag ik voorzichtig.
'Nope... Helaas niet. Daarom heb ik hem ook maar niks vertelt.'
'Goedzo, zal hij van leren.'

'Ja ik twijfelde wel', begint ze dan. 'Waarschijnlijk heeft de politie wel superveel aan onze informatie.'
Ik haal mijn schouders op.
'Ik denk dat de politie al een stuk meer weet dan wij denken, en daarbij mogen wij ons er niet mee bemoeien. Als wij vertellen wat wij weten en hoe, dan weten zij ook gelijk dat wij hebben ingebroken op het politiebureau.'
'Dat is waar.'

Sophia staart zwaar teleurgesteld naar haar voeten.
'Weet je... Ik had nog een beetje hoop. Misschien was mijn held weer gevonden en kon de show alsnog door gaan.'
'Ja, ik begrijp je.'
'Ik... ik mis hem gewoon... Ik ben echt bang dat hij wordt mishandeld, gewond is, of misschien wel dood!'

Zonder er over na te denken geef ik haar een knuffel. Aan haar reactie kan ik merken dat ze ervan schrok, maar dat komt natuurlijk omdat ik haar nooit een knuffel geef. Ik ben niet zo'n knuffel mens, ook al is Sophia dat wel. 
'Ik weet dat je er vast niet meer in gelooft, maar het komt goed! De politie is erachteraan en daarbij: het is Victor. Die redt zich toch wel.'

'Ja... maar...'
'Geen gemaar! We vinden hem! We zijn al zo ver. We gaan niet opgeven. Victor zal echt wel weer terug gevonden worden! Ik weet het zeker!'
Opnieuw staart Soof een beetje treurig naar de grond, maar dan ontstaat er een kleine glimlach op haar gezicht.

'Dankjewel', mompelt ze zachtjes.
Ik glimlach terug en aai haar over haar rug.
'Kom', zeg ik. 'Laten we naar huis gaan. Misschien hebben we vanmiddag meer geluk met het zoeken.'
Sophia knikt en loopt met me mee. Langs de kluisjes voor onze jassen en dan het schoolplein op.