Not Just Magic

10

Vandaag is het zover. We gaan inbreken bij het politiebureau. Ironisch nietwaar? Als we worden betrapt zijn we meteen op de goede plek.
Ons plan is absoluut niet waterdicht, maar het moet maar. Wij zijn ook geen professionele criminelen. Daarbij is dit de beste dag om het te doen, want vandaag is dat personeelsuitje.

Theo, Skye en ik zijn onderweg naar het politiebureau. We vonden het slim niet 's nachts pas in te breken, maar overdag. Dan verwachten ze het niet en werkt de afleidingsmanoeuvre veel beter.

'Ik weet het, illusionisten maken nooit gebruik van acteurs, maar nu moet je echt even al je acteerkunsten naar buiten halen', zeg ik al zuchtend tegen Theo.
'Ik ga mijn best doen', mompelt hij. Aan zijn gezicht is te zien dat hij nerveus is en dat terwijl hij de makkelijkste taak heeft van ons allemaal.

Ook ik ben nerveus en we zijn er nog niet eens. Mijn hart bonst in mijn keel en mijn zweterige handen zijn aan het trillen.
'Wat is spannender?', begint Skye. 'Dit of die bom?'

Ik haal mijn schouders op.
'Geen idee, maar ik weet wel dat ik helemaal doodga... Nu al...'
'Dood?! Dat valt toch wel mee!', antwoordt Skye geschrokken.
'Niet letterlijk, maar van de spanning.'
Wat ik allemaal wel niet doe voor Victor. Als dit maar goed gaat.

Als we bij het politiebureau zijn, checken we of we alles hebben. Dan nemen we voor de laatste keer ons plan door.
'Oke... Theo, jij leidt iedereen af. Skye en ik sluipen naar binnen en gaan opzoek naar bewijsmateriaal en zijn telefoon. Wanneer we klaar zijn bellen we je, zodat je weer voor afleiding kunt zorgen.'

Dan geven we Theo een knuffel.
'Succes', moedigt hij ons aan.
'Zet hem op', zeggen Skye en ik tegelijk.
Dan loopt hij naar binnen. Binnen zie ik hem bij de balie staan. Hij is in paniek en valt al huilend neer op zijn knieën. Niet echt natuurlijk, maar hij acteert. Wow! Hij kan het wel.

Alle agenten rennen op Theo af en dat is een goed moment om naar binnen te sluipen.
Skye en ik kruipen zo onopvallend mogelijk langs de situatie met Theo. Het is lastig om stil te zijn en het liefste wil ik keihard gaan lachen om het gekrijs van iedereen, maar dat gaat niet.
Gelukkig is Theo erg goed, want alle aandacht is op hem gericht. Wanneer wij midden in de gang weer opstaan ademen we opgelucht uit. Stap 1 is geslaagd... Nu de rest nog.

De gang waarin we terecht gekomen zijn is lang en ik word er nerveus van. De kleuren blauw en zwart overheersen, zo erg dat de agenten bijna gecamoufleerd zouden zijn met hun uniformen.
Erg hangt hier gelijk al een spannende sfeer, maar ik heb geen idee hoe dat zou komen. Misschien is het gewoon het idee dat we inbreken bij de politie.
In dit zelfde gebouw zitten mensen in de cel die dezelfde soort misdaden gepleegd hebben, die ik nu aan het plegen ben. Ik zou hier in de cel gegooid kunnen worden, samen met Skye.

Zoals de plattegrond al zei, moeten we hier naar links. Ik heb de weg helemaal uit mijn hoofd geleerd en het plan duizend maal voor mezelf herhaald.
Ik stop voor de bocht en sein naar Skye dat ze ook stil moet staan. Voorzichtig kijk ik om de hoek, maar wanneer ik zie dat de kust veilig is loop ik op mijn gemakje verder.

Stap 1 van het plan is al goed gegaan. Door de afleidingsmanoeuvre van Theo zijn we binnen. Maar wat nou als ze door hadden dat er iets niet goed was. Het enige wat hij zou doen was aangeven dat hij zijn USB-stick was verloren. Zijn... Belangrijke USB-stick. En hij mocht er een groot drama van maken.

Zachtjes lopen Skye en ik door de lange intimiderende gang. We zouden nu vlakbij de keuken moeten zijn...
'Hier moeten we bukken', fluister ik op den duur naar Skye. 'Dit is de keuken en je kunt door een raam naar de gang kijken.'

Stilletjes sluipen we laag boven de grond onder het raam door.
Je kunt de agenten met elkaar horen praten. Zouden zij ook donuts eten? Net zoals in die cartoons?
Opgelucht haal ik adem als ik weer rechtop sta en me besef dat we weer een obstakel hebben getrotseerd.

'Wat als we hier nou iemand tegenkomen?', vraagt Skye stilletjes.
'Doen alsof je hier hoort te zijn. Straal zekerheid uit.'
'Pfff... Makkelijker gezegd dan gedaan', mompelt ze en ze wijst naar een bruine deur.

Dit is het! Volgens het plattegrond zou achter deze deur een kantoor zitten waar al het bewijsmateriaal ligt.
Yes! Gelukt! Zie je wel, dat ging super goed.
Trots haal ik de klink van de deur naar beneden, maar schrik als de deur op slot blijkt te zijn. Hier had ik even geen rekening mee gehouden.

'Kut', fluister ik en ik probeer de deur alsnog te openen. 'Wat nu?'
Het is best logisch dat de deur op slot zit. Hoe dom ben ik ook. Amateur inbrekers. Dit gaat helemaal fout.
Skye haalt haar schouders op, maar schrikt dan op.
'Soof, ik hoor voetstappen!', fluistert ze in paniek. 'Open die deur!'

'Jaaa ssst, dat lukt toch niet. Hij zit op slot. Ik heb geen sleutels ofzo en hem geen verstand van sloten open maken met een paperclip.'
Ik kijk om mij heen of er ergens een plek is om ons te verstoppen. Ik wijs naar een kast die een paar meter verderop staat en fluister Skye dat zij die moet proberen.

'Ook op slot', mompelt ze als ze ook die kast niet openkrijgt.
Kut... We kunnen ons niet verstoppen. Er komt iemand nu deze kant op en we kunnen nergens heen. Tuurlijk zou het ons niet makkelijk afgaan.
Ik kijk door de gleuf van de deur. Kan ik deze open krijgen?
'Wat moeten we nu, Sophia? De voetstappen komen steeds dichterbij.'

'Goh echt waar!', fluister ik boos terug.
Op de muur verschijnt al een schaduw van degene eraan komt lopen. Ohneeeeeee! Dit is net zo'n enge horror film. Alsof er een groot monster naar je toe komt en je nergens heen kunt vluchten.

Haastig haal ik een pak kaarten uit mijn zak. Mijn laatste hoop. Ik haal een kaart eruit, de ruiten 7, en steek die tussen de deur en de deurpost. Oh als dit maar werkt.
'Schiet op', fluistert Skye.
'Houd je bek, ik doe m'n best', reageer ik boos. Mijn handen trillen terwijl ik met een speelkaart het slot probeer open te maken. Dit lukt nooit.

De voetstappen worden nog harder en die persoon gaat bijna de hoek om, waar wij staan te kloten met die deur.
'Sophia, we zijn erbij... Dit is het einde.'
Dan klikt het slot van de deur. Eindelijk! Dat die kaart ook echt werkt verbaast me.
Ik gooi de deur open, trek Skye mee naar binnen en doe de deur snel dicht.

Met onze ruggen tegen de deur luisteren we naar de voetstappen die voorbij lopen. Dan stoppen de stappen en het geluid van rinkelende sleutel klinkt aan de andere kant van de deur. Kut we zijn erbij. Waarom moet die persoon nou net hier zijn.

Ik wil net Skye fluisteren dat ze zich moet verstoppen, als ik geroep hoor in de gang. De agent bij de deur knalt met zijn sleutels tegen de deur.
'Gast! Je liet me schrikken!', antwoordt de agent lachend en ik hoor hem weer weg lopen.
Wanneer de voetstappen zijn vervaagt blijf ik stokstijf stilstaan om te horen of er nog iemand aankomt.

Dan blaas ik mijn adem uit en ik besef me nu pas dat ik die de hele tijd in hield. We zijn binnen... We leven nog... We zijn hier alleen.

'Snel! Hack de computer, dan ga ik opzoek naar de telefoon van Victor', vertel ik Skye. Meteen kruipt zij achter het bureau en ik doorzoek alle lades.
Terwijl wij op jacht zijn naar aanwijzingen, blijf ik goed luisteren naar de geluiden op de gang. Als er iemand langs loopt, moeten we gelijk verstoppen.
Hopelijk kan ik die mobiel vinden en doorzoeken. Ik wil ook echt weten hoever de politie al is met hun onderzoek. De speurtocht naar Victor Mids.

'Soof, ik heb hie...', wil Skye beginnen, maar ik kap haar af.
'Voetstappen!'
Wij beide springen gelijk onder het bureau. Het geluid van de voetstappen wordt steeds harder. Het zijn hakken deze keer. Voor de deur blijft degene die die hakken aanheeft stil staan. Ik hoor haar met de kastdeur rammelen die in de gang staat.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voor ze weg is, maar op den duur begint de vrouw weer te lopen en wanneer het geluid van de hakken weg is, kunnen Skye en ik weer ontspannen.

'Alert blijven. Goedzo!', knikt Skye tevreden. Ik steek mijn duim omhoog.
'Maar ik wilde zeggen dat ik de videobeelden heb gevonden en kijk!'
Ik tuur naar het computer scherm en staar naar de plek waar Skye naar wijst. Er loopt daar een man! Een ooggetuige! Yes!!!
'Probeer z'n naam te vinden', fluister ik en ik zoek verder naar de telefoon.
Spoorloos lijkt ie wel.

'Christiaan Karelsen', zegt Skye dan uit het niets.
'Wat?'
'Dat staat in de computer, zo heet de ooggetuige.'
'Oooh okee...'

Dan klinkt er gerommel in de gang. Meteen springen Skye en ik onder het bureau en we zijn net op tijd.
De deur zwaait open en er verschijnt een schaduw op de muur.
Ik houd mijn adem in. Shit...Wat nu?