Not Just Magic

23

Sophia POV: 

'SLAGROOMSOES!'
Snel schiet ik omhoog en kijk wat er in de gang gebeurd. Skye wordt vast gepakt door een bredere man en ik hoor Roderick lachen. Met de sleutels loopt hij achter zijn partner aan die Skye naar de andere kant van de gang brengt. Daar zegt hij iets over Victor en mijn vriendin wordt de kamer in geduwd, vlak nadat ik nog oogcontact met haar kon krijgen. 

Snel buk ik weer, omdat de mannen zich omdraaien om weer naar de andere kamer te lopen. Ze hebben gelukkig nog niet door dat ik er ben, dus ik kan de boel nog redden. Als ik nou heel stilletjes naar de achterste deur sluip, kan ik misschien proberen het slot open te krijgen. En dan kan ik Victor en Skye bevrijden.

Voorzichtig kom ik van mijn verstopplek weg en loop op mijn tenen de gang door. De mannen hebben de deur van de kamer waar ze nu in zitten dichtgeslagen, dus ze kunnen mij niet zien. 
Als je zo stil mogelijk moet zijn, lijkt een gang nog langer dan hij in werkelijkheid is. Het is echt bizar. 

Ik merk aan mijn lichaam hoe nerveus ik ben. Mijn benen trillen en het zweet staat mij op mijn voorhoofd. Mijn hart gaat echt tekeer in mijn borstkas, en ik ben verbaasd dat de mannen mijn snelle ademhaling niet door de deur heen kunnen horen. Het avontuur van vorig jaar was echt niks vergeleken hierbij, want nu zijn er ook nog eens twee gevaarlijke mannen, waarvan er één behoorlijk sterk is heb ik gezien. 

Wanneer ik eindelijk aan het einde van de gang ben, probeer ik door het sleutelgat heen te kijken, maar ik zie niks. Er zit een deur zonder slot tegenover de kamer, dus ik kan mij als het moet daar snel verstoppen. 
Hoe geef ik nu aan dat ik er ben, zonder op te vallen. 

Plotseling hoor ik geklop op de deur. Eerst denk ik dat het zomaar geklop is, maar na goed te luisteren herken ik het. 
Het is de klopcode die Skye en ik ooit hebben bedacht! Het patroon wat ze nu klopt is het patroon dat we gebruiken om elkaars aandacht te krijgen. 

Snel reageer ik zo zachtjes mogelijk op het geklop en ik glimlach als ik Skye kan horen.
'Yes', klinkt het gedempt en ze gaat door met kloppen.
Ik geef aan dat ik nog veilig ben en dan vertelt zij mij dat Victor daar ook is en over een opening van een ventilatiesysteem naast de sleutels. Ons klopgesprek is zo kort en krachtig mogelijk, want het duurt even tot de code geklopt is. 

Net wanneer ik aangeef dat ik haar heb begrepen, hoor ik de mannen weer praten.
'Wat is dat achterlijke geklop nou weer!', hoor ik. 
Snel stop ik en open de deur achter mij. Ik kom terecht in een soort opslag of een voorraadkast en het is een best kleine ruimte. 

De deur is net op tijd dicht, want ik hoor voetstappen de gang door gaan. Nerveus houdt ik mijn adem in.
'HEY!', roept de man. 'Houd eens op met dat geklop. Ik word er gek van!'
Hij slaat een paar keer met geweld op de deur van de kamer waar Victor en Skye in zitten en dan hoor ik hem weer weg stampen.

Opgelucht blaas ik mijn adem uit. Hij heeft mij niet opgemerkt. Ik zit hier nog veilig.
Heel langzaam draai ik mij om en ik probeer niks in de voorraadkast om te stoten. Ik kijk naar boven en zie daar een opening zitten tot het ventilatie systeem. Daar moet ik naar binnen.
Het zit wel hoog, maar als ik een paar bierkratten op elkaar stapel zou ik er misschien wel bij kunnen. 

En inderdaad. Na een paar minuten zo geluidloos mogelijk naar boven proberen te klimmen kan ik zo de opening in kruipen. Het lijkt precies op het systeem waar ik vorig jaar ook in zat, al lijkt hij nu nog enger dan toen. De ijzeren grijze muren zorgen ervoor dat ik weinig beweegruimte heb en ik ben bijna bang om naar links te kruipen, omdat het zoveel lijkt op die in het theater. 

De kamer waar de sleutels liggen zit helemaal aan de andere kant van de gang, dus ik moet een lang stuk kruipen. Wel moet ik oppassen dat ik niet per ongeluk tegen de wanden aanstoot of ertegen aan tik. Die geluiden hoor je dan door het hele gebouw heen. Als de criminelen die horen, ben ik de lul. Dan weten ze dat er iets gaande is. 

Ik kruip een bocht om en probeer de route die ik gekropen heb goed te onthouden. Als ik het verkeerd onthoud, zit ik straks nog vast hier. Alsof hier doorheen kruipen al niet erg genoeg is.
Zonder het bewust te doen, adem ik opgelucht uit als ik in één lange ruimte kon waar niks anders te vinden is. Toch voel ik nog steeds mijn hart in mijn keel kloppen.

Deze buis heeft ongeveer de lengte van de gang, dus ik neem aan dat ik aan het einde de bocht moet nemen om bij de kamer te komen waar de mannen in zitten. Het is warm in het systeem, al voel ik wel een lichte bries door de buizen heen waaien. Dat lucht wel op, aangezien ik zweet van alle kanten door de spanning. 

Ook al probeer ik zo rustig mogelijk door de kruipen, af en toe maken de ijzeren platen geluid. Ik kan er niks aan doen, het komt gewoon door mijn gewicht. Elke keer als het geluid er is, blijf ik een tijdje stil zitten om te luisteren of ik de mannen kan horen praten, maar het gaat een lange tijd goed.

Pas als ik bijna het einde heb bereikt en ik weer geluid maak, hoor ik één van de mannen wat zeggen.
'Hoor jij dat ook?', hoor ik.
'Wat?'
'Ja... Gekraak hierboven. Zijn onze gevangenen aan het ontsnappen.'

'Oh nee hè. We hadden die meid gewoon van kant moeten maken. Nu moeten we daar weer achteraan.'
'Laten we gaan checken.'
Dan hoor ik gestamp schuin onder mij. Ik hoor een deur klappen en dat verdwijnt het gestamp naar achteren. Heel gedempt hoor ik geschreeuw, maar ik kan niet horen wat ze zeggen.

Nu is wel mijn kans om op te schieten. Snel kruip ik door en ga de bocht om. Daar gaat de buis van het ventilatiesysteem een beetje naar beneden, dus ik probeer niet uit te glijden. 
Met moeite probeer ik mijn adem in te houden en wanneer ik weer een klein bochtje om ga zie ik een opening met licht. Dat moet de opening van de kamer zijn!

Voorzichtig kijk ik de kamer in, maar ik zie niemand. Er staan alleen wat banken, een tafel, wat stoelen en kasten. Ik steek mijn hoofd iets naar buiten en zie naast mij een plankje hangen en inderdaad ligt daar een sleutelbos op. Dat ze die niet hebben meegenomen, terwijl ze gingen checken.

Met een snelle en een beetje een onhandige beweging, omdat ik moet zorgen dat ik niet val, gris ik de sleutelbos van het plankje en kruip vlug weer terug de buis in. Nu moet ik zorgen dat de sleutelbos niet tegen de ijzeren muren aankomt, anders hoor je dat door het hele gebouw heen. 

Voorzichtig draai ik om en begin mijn weg terug. Ik moet mijn best doen niet weer naar beneden te glijden, als ik een beetje omhoog moet. Als ik in de lange buis kom hoor ik de mannen weer praten.
'Ik weet ook niet wat het was. Misschien was het gewoon het gebouw zelf. Deze loods is zo oud als m'n oma Gerda.'
'Ja, je hebt gelijk. Het was niks ergs.'

Terwijl ik wacht tot de stampende voetstappen weer verdwenen zijn, blijf ik stokstijf stil zitten. Als ik nu geluid maak, terwijl ze onder mij lopen, ben ik echt zwaar de klos. Dan is het echt over voor mij. Ook houd ik mijn adem in, zonder reden, want dat horen ze toch niet. 
Ik mag de moed niet verliezen. Ik ben er bijna!

Heel voorzichtig kruip ik terug. Nog voorzichtiger dan eerst, omdat ik nu een rammelende sleutelbos bij me heb. Ondertussen probeer ik mijn ademhaling onder controle te krijgen en niet te hard te trillen. Dit soort dingen zijn niet voor mij weggelegd. Veel te eng dit, en riskant ook. Als ik betrapt word, dan is het klaar. Dan mag ik bij Skye en Victor gaan zitten en maar wachten tot de politie ons vindt. 

Ik kijk op mijn horloge. We zouden nu pauze hebben. Zouden ze al door hebben dat we niet op school zijn? Misschien hebben ze mijn ouders al gebeld, en zijn ze nu naar ons opzoek. Maar vast niet. Ik moet mij daar niet druk over maken, ik heb nu wel iets anders te doen. Namelijk twee mensen redden waar ik zoveel om geef.

Uiteindelijk kom ik uit bij de opening in de voorraadkast. Zo voorzichtig mogelijk laat ik mezelf uit het gat hangen, en probeer met mijn voeten de gestapelde kratten te vinden. Helaas gaat het niet zo soepel als ik het had gewild en val ik een klein beetje naar beneden, zodat er een colafles van een plank af valt en lawaai maakt. Dat zou nog wel eens mijn leven kunnen kosten, nu moet ik snel zijn!

Snel storm ik de kast uit en maak de deur er tegenover open. Daar zie ik Skye met grote ogen naar mij kijken. 
'Sophia!'