Rise of the Demons (Completed)

Chapter Two: With Celestiales

ZENAIYA ERIS

"Gusto ko ng ganiyang kahabang buhok, Ate Zenaiya."

"But by the looks of it, it seems like you haven't combed your hair for years."

"Kuya! Nangaasar ka na naman eh!"

"No. I am not. Kahit tanungin mo pa si ate."

"No. Ate, just stay here. Nagkagugulo sa labas. Kaya nga tumakbo ako pabalik eh."

"Hide."

"Tumakas na kayo! Dalhin mo ang mga kapatid mo!"

"Look, Zenaiya, hindi sila nauubos. Kailangan mong iligtas ang mga kapatid mo! Kami na ang bahala rito ng papa mo."

"Go on, Zenaiya. Unahin mo ang mga kapatid mo! Itakas mo na sila! Pipigilan namin silang habulin kayo. Bilis!"

"Ate Zen!"

Napabalikwas ako ng bangon nang may tumawag sa'kin mula sa labas. Napapikit ako saka naghabol ng hininga. Napanaginipan ko na naman.

"Ate Zen!"

Kinuha ko ang espada saka lumabas. Bumungad sa'kin ang isang bata. Her light green eyes are staring at me.

"What is it? Another attack?" I asked. Kunot ang noong hinintay ko ang sagot niya. Hindi nakalagpas sa mata ko ang pasimple niyang paglunok at pag-atras.

"Hindi po. Pinapasabi lang po ni Kuya Jake na dumating na po 'yong mga supplies." Pagkatapos niyang sabihin 'yon, nagmamadali na siyang tumakbo paalis.

Supplies lang pala. Akala ko, ang aga-aga, may mga inatake na naman ng mga demonyo.

Hindi ko na pinansin ang inakto ng bata at pumasok na ulit. I quickly took a bath and put my hair on a messy bun. I wore a black sleeveless shirt paired with a black short. Sinuot ko na rin ang itim na combat shoes ko saka tinarak sa gilid ng parehong sapatos ang punyal. Then I attached my two handgun holsters to my belt at pinasok ang baril sa mga 'to. Habang nasa likod ko lang ang aking espada.

I stared at my violet eyes on the mirror. A lot has changed since that night happened. Tuluyan kong tinalikuran ang kahariang kinalakihan ko noon dahil sa mga nangyari. Mas pinili kong pumunta malapit dito sa Light Kingdom, hoping na baka sila ang makatutulong sa'min. Pero wala. They also shut us out---everyone out. Pero mas gusto ko nang manatili rito kaysa roon sa pinanggalingan ko. Hindi ko kayang manatili roon, sa ngayon.

Walong buwan. Walong buwan pa lang ang lumipas pero hindi ko na makilala ang sarili ko. I looked at the three long scars on my left arm. These scars remind me everything of what had happened. Though it pains me seeing it every day, I don't mind. Because everything's my fault. Wala akong karapatang magreklamo dahil kasalanan ko.