The Rivalry (Lost Memories)

Kabanata 25

Son

"Puta! Miss papakamatay ka ba!" Sigaw ng driver.

Magpapakamatay ba ako? Iyon ang paulit-ulit kong iniisip mula kanina pero I am trying to be sane for my son. Para lang talaga akong lumulutang, iyon ang nararamdaman ko ngayon.

Five years. Limang taon ako nabuhay sa takot at pagsisisi. Limang taon ko tinuturing ang sarili kong masamang ina dahil hindi ko mabigyan ng ama ang anak ko. Sometimes, I even questioned myself if I am worthy to be called a mother. Halos mabaliw ako kakaisip kung paano ko ipapaintindi kay Andrei lahat which turned out to be useless dahil.. dahil alam pala niya.

Wow, God! Ano pa po ba ang hindi totoo sa mundong ginagalawan ko? Ano pa ba ang darating sa akin.

Umupo ako sa bay-walk. Pinapanood ang mga pamilyang nagpipicnic sa ganitong oras. How I wish I could have this kind of happiness too, which I won't.

Nagvibrate ang cellphone ko and for the nth time it's Marco. May tumatawag ding unknown number with even few messages, without a doubt alam ko na kung sino iyon.

I have Marco during my hardest times. He was there patiently encouraging me to go further beyond my problems in life. Hindi ko kailanman naramdaman ang pagkukunwari sa kanya. Kung inutusan man siya ni Andrei to look after me and be his eyes around us, doon ako nagalit. Doubting all the genuine bond we had, he was the only friend I have.

Naloko ako doon. True friend or Fake friend. Hindi ko na alam kung saan siya sa dalawa.

Hindi ako lubusang nagagalit kay Marco kundi kay Andrei. Siya ang puno't dulo ng lahat ng ito. I feel sorry for my son. Siya ang nahihirapan sa lahat ng nagyayari.

I need to organize my thoughts. Now more than ever,  I need to be at my strongest post. I will still feel mad and betrayed, hindi na ako magtitiwala basta-basta but I need to be wise.

"Tito." I am still hesitant to this stunt but the damaged had been done and all we need to do is to correct every wrong.

"Ija. How are you? Andrei called me. Asan ka? I am sorry. I don't know." He sounds so sincere and concern about my whereabouts.

I know Tito knows nothing about it, wala lang ako sa tamang huwisyo para ipaliwanag lahat ng nararamdaman ko dahil sarado ang isip ko sa lahat.

"Let's proceed with the plan po. I will be okay."

I heard him sigh. One thing or the other, he is like a father to me. I know I might be delusional but he is kahit pa tatay siya ng lalakeng kinamumuhian ko ng sukdulan. Hindi ko pwedeng idiscredit lahat ng sakripisyo niya para sa aming mag-ina.

"If you say so. I will be flying there next week for the press con. You can backout any time you want. I have other options on the table." He offered.

Kahit paano ay naging magaan ang kalooban ko dahil sa kanya. Si Andreius lang naman ang nag-uugnay sa amin and the rest were history but my utmost respect for him will always be there.

I need to go back. Daytime is over. Sa buong oras na nilagi ko sa bay walk pakiramdam ko ay nahimasmasan na rin ako. Tiyak naghihintay na ang anak ko sa akin.

Paano ko sasabihin na hindi niya pa makikita ang tatay niya. Will he be okay? Nagtatalo ang isip at puso ko. Bahala na.

Pagkababa ko sa sasakyan ay biglang may humablot sa braso ko at dinala ako sa harapan ng isang itim na SUV. Sinubukan kong magpumiglas ngunit ang pagkakahawak niya sa akin ay masyadong mahigpit na sigurado kong magmamarka.

"Let's talk." He commanded.

He was running out breath while talking. Para siyang pagod na pagod that he even unbuttoned the first sequel of his polo. He is trying to pin me down on his car so that I can't escape.