My Cousin | Larry Stylinson✔️

31

Yaklaşık yarım saattir yatağımda uzanmış tavanı izliyordum. Kapı yavaşça açıldığında bakmadım bile. "Uyuyacağım."

"Yeme beni Louis." Niall yanıma oturup konuşmaya başladı. "Ona kızma. Anlık şokla ne yapacağını bilemedi."

"Kızmadım."

"Yapma Louis."

"Kızmadım sadece kırıldım. Aptal bir habere inanıp bana inanmamasına kırıldım."

"Sürekli ağlıyor seni üzdüğü için. Yanına da gelemiyor." omuz silkerek karşılık verdim.  "Louis yanına gelirse onu dinle. Yarım saattir susturamadık. Ağlayıp duruyor."

"Uyuyorum ben. Sizde ne isterseniz onu yapın." sessizce odadan çıktı. Ellerimi ensemde birleştirip gözlerimi kapattım. Birkaç dakika sonra kapı tekrar açıldı. Gözlerimi açmadan sessizce bekledim. Burnuma dolan nane kokusuyla derin bir nefes aldım. Burnunu çekip yanıma uzandı. Başını koluma koyup bana sarıldı. Tekrar bununu çekip boğazını temizledi.

"Özür dilerim. Yine aptallık ettim. Sana kendimden daha fazla güveniyorum Lou. Beni hemen affetmeni de beklemiyorum. Ama ben ne yapacağımı bilemedim. Seni kaybetmekten korktum. Seni kaybetmekten her saniye deli gibi korkuyorum. Sanki her an uyanacakmışım da sen yanımda olmayacakmışsın bunların hepsi bir rüyaymış gibi geliyor." burnunu çekip yanağımı öptü.

"Gözlerine bakmama izin ver. Lütfen." bunu o kadar kısık sesle söylemişti ki içimden bir şeylerin koptuğunu hissettim. Gözlerimi aralayıp ona baktım. "Teşekkür ederim. Seni üzmek istemiyorum ama hep bir aptallık yapıp seni üzüyorum bunun farkındayım. Farkında olduğum diğer şey sana ne kadar aşık olduğum. Sen yokken nefes alamıyormuşum gibi hissediyorum. Beni nefessiz bırakma. Biliyorum bazen çocukça davranıyorum ve şımarıyorum. Bazende tam bir geri zekalı olup seni kırıyorum. Ama seni çok seviyorum."

"Harry-"

"Tamam gideceğim sadece yanına gelmek istedim." dudaklarının arasından bir hıçkırık kaçtı.

"Ağlama. Ağlamanı istemiyorum."

"Ama seni kırdım ve sen şuan bana ne yapsan haklısın. Hak ettim."

"Hayır bu ağlamanı gerektirmez."

"Tamam ağlamayacağım. Ben gidiyorum sen uyu." yanağımı öpüp ayağa kalktı.

"Yanımda uyuyabilirsin Harry. Yarın sakin bir şekilde konuşuruz." kafasını sallayıp ışığı kapattı. Yanıma uzanıp belime sarıldı. Kollarımı yanımda sabit tutup gözlerimi kapattım. Bir süre geçtikten sonra tekrar hıçkırık sesleri duydum. Sanırım uyuduğumu zannediyordu. Biraz hareket edip kollarımı ona sardım. Burnumu saçlarının arasına yerleştirdim.

~~~

Gözlerimi araladığımda bana bakan yeşillerle karşılaştım. "Neden öyle bakıyorsun?"

"Bilmiyorum."

"Gözlerin şişmiş ve kızarmış uyumadın mı sen?"

"Uyku tutmadı. İçimde sanki son defa yanında uyuyacakmışım gibi bir his vardı. Bende uyuyamayınca seni izledim."

"Sana böyle düşündüren şey ne Harry?" gözlerini kaçırıp cevapladı.

"Bana böyle bakman. Sanki yabancı birisine bakıyormuş gibisin. Boş bakıyorsun bana."

"Saçmalama. Sana istesemde öyle bakamam."

"Korkuyorum."

"Neden korkuyorsun?"