AHDE VEFA (Bitti)

30/FİNAL

Yorgundu kalbi...

Sevmekten yorulmuştu. Aşk iyi şeyler getirmiyordu. Oysa çevresindekilerden hep olumlu şeyler duyardı. Peki niye kendi hayatında hep olumsuz şeyler oluyordu. Sevdiği adam yanındaydı evet ama bu bile mutlu etmiyordu artık. Aldığı evlenme teklifinden sonra bir can yok olmuştu. Başak kıymıştı canına. Nasıl olur da mutlu olurdu. Annesiz büyümüştü. Bilirdi nasıl bir acı olduğunu. Eliz'in bir annesi yoktu artık. İyi veya kötü bir can kendilerine nefret kustuktan sonra öldürmüştü kendisini. Yurtta büyümüş, her şeye rağmen güleç bir kız olmuştu. Okulda yaşadığı her problemde dua etmişti Allah'a.

"Allah'ım annesizlik çok zor. Benim annem yanımda değil ama diğer çocuklar tadmasın bu duyguyu"

Küçükken de duygusal bir kızdı. Şimdi de....Kırılgandı. Buna rağmen hep kırılmıştı.

"Ne yaptın sen Başak !" diye söylendi hıçkırıklarının arasında.

Kulakları hiçbir şey duymuyor, gözleri kimseyi görmüyordu. Bir ruh gibi geziniyordu etrafta. Duyguları alınmış gibiydi. Üzülecek tarafı kalmamıştı. Her bir yanı kırgındı. Geçmiyordu. Her biri kendinden bir iz bırakıp gidiyordu. İyi hissetmiyordu kendini. Sevdiği adama da zarar verecekti. Onu da paramparça edecekti.

Niye insanlar bu denli kötüydü ? Ne yapmıştı ki Nermin Hanıma ? Her şeyi o başlatmış diğeleri ise üzerlerine düşen görevi layıkıyla yerine getirmişti.

"Ben çok yoruldum anne. Yanımda olsan ben böyle güçsüz olmazdım belki de. Varlığın yeterdi benim için. Ama yoksun. Sevdiğim herkese zarar veriyorum anne. Lanetli miyim ben ?
Neden mutlu olamıyorum. Ben ölüyorum anne. Dayanacak gücüm kalmadı"

Bu sözler yanından geçen yaşlı kadının kulağına gitmiş durmasına sebep olmuştu.

" Sen iyi misin yavrum? "

Hicran boş kaldırımda karşısına çıkan kadın ile irkildi. Başını sallayıp devam etti yoluna. Konuşmaya mecali yoktu. Yaşadıklarını anlatmaya ne gücü vardı ne de kalbi kaldırırdı.

Diğer tarafta deli gibi sevdiği kadını arayan Gökhan kendine sövüyordu. Çıldırmak üzereydi ! Nasıl yalnız bırakırdı onu. Nasıl gözünden kaçırırdı  ?

Başak'ın ölümü kendine bile ağır gelirken küçük kalbi nasıl dayanırdı buna !

"Nerdesin Hicran ! Nerdesin ömrüm?" diye fısıldadı çaresizce.

Nefes nefese adımlarını durdururken etrafı gözleri ile taradı. Polisler oyalamasa belki de çok uzaklaşamayacaktı. Sinirle solurken çalan telefonuna baktı. Sinan arıyordu.

"Efendim Sinan"

Sinan Gökhan'ın sesi ile oturduğu yerden kalkıp "Sesin niye böyle senin?" diye sordu.

Yasemin kaşlarını çatarken "Ne olmuş?" diye sordu.

Sinan gözlerini yumarken Gökhan'ın oflayışını duydu. Tedirginliği daha da artarken yineledi sorusunu.

"İyi misiniz kardeşim?"

Gökhan dizlerinin üzerine çökerken sinirden akan yaşını sildi elinin tersi ile.

" Hicran'ı bulamıyorum Sinan ! Allah kahretsin beni. Her yeri aradım ama yok"

Yasemin kulağını telefona dayarken duyduğu sözlerle şaşkınlıkla baktı Sinan'a.