Just a love story

#8

POV Alexandra

Luke kwam gisteren al roepend naar me toe. Ik weet niet wat me overkwam. Wim nam het voor mij op en Thomas kwam juist op tijd ter versterking. Ik wou mezelf verdedigen, maar ik kreeg niets gezegd, mijn keel zat dicht gesnoerd. Ik ben dan met Freya naar binnen gelopen, naar de slaapkamer van Wim en daar heeft ze me proberen te kalmeren. Wim was binnengekomen om zich te verontschuldigen en ik wou hem zeggen dat hij zich niet schuldig moest voelen, maar ik kreeg ook toen niets over mijn lippen. Ik ben uiteindelijk in slaap gevallen en toen ik weer wakker werd, was het huis leeg. Geen Freya, geen Thomas en Fien en geen Wim...

Gelukkig kwam Wim gauw weer thuis, hij was naar de winkel geweest en stelde voor om barbecue te maken. Dat hebben we dan ook gedaan en onze ouders waren er heel blij mee. Na het eten ben ik een bad gaan nemen en achteraf heeft Wim mijn haar gevlochten. Jeey, eindelijk iemand die mijn haar kan en wil vlechten!

Ik ben al vroeg wakker en wil Wim een loer draaien. Ik sta op uit mijn bed en sluip naar de badkamer. Daar neem ik een washandje uit de kast en maak dat nat. Ik vind een nat washandje minder erg dan een glas koud water, dus mild ben ik wel voor hem. Ik sluip terug naar de kamer en ga naast het bed van Wim staan. Ik zie dat hij helemaal in zijn deken is gerold, net een worstenbroodje. Ik kijk naar zijn gezicht, hij ziet er snoezig uit als hij slaapt.

Dan houd ik het washandje boven zijn hoofd. Ik twijfel of ik het wel echt zal uitknijpen. Een druppel valt op Wims wang en hij draait zijn hoofd in zijn slaap, maar wordt niet wakker. Als een tweede druppel op hem valt, opent hij zijn ogen. "Hey, broertje", begroet ik hem plagend. Ik zie dat hij zichzelf uit het deken probeert te wikkelen en houd hem tegen door bovenop hem te gaan zitten. Ik klem met mijn benen zijn armen onder het deken. Wim kijkt vol angst naar het washandje en begint te smeken. "Ik zal je nooit meer in het zwembad gooien", smeekt hij. Toch blijf ik genadeloos en wring het washandje uit boven zijn hoofd, dan vlucht ik snel de kamer uit, de trap af naar de keuken.

Even later komt Wim de keuken binnen en kijkt me boos aan. "Nu staan we quitte", zeg ik glimlachend. Ik probeer met mijn glimlach zijn gemoedstoestand om te kopen. Hij kan toch niet boos zijn op zo'n lief meisje als ik? Wim rolt met zijn ogen en komt op me af. Ik voel me in het nauw gedreven en probeer te vluchten naar de woonkamer, maar Wim is sneller dan ik en grijpt me langs achter vast. "Jij ontsnapt niet", zegt hij en begint me te kietelen. Ik gier het uit van het lachen.

Uiteindelijk zijn we rollebollend over de vloer belandt, terwijl we elkaar kietelen. Tranen rollen over mijn wangen van het lachen en ik krijg amper nog lucht binnen waardoor ik begin te piepen. Als Wim uiteindelijk stopt, moet ik bekomen van al het lachen. Ik lig languit met mijn rug op de grond terwijl ik op adem probeer te komen. Wim is intussen al opgestaan en staat op me neer te kijken. "Gaat het?" vraagt hij. Ik knik, want ik krijg nog niets gezegd. Wim steekt een hand naar me uit en helpt me overeind. Ik geef hem een plagerige stomp. Daarna gaan we ontbijten.

De rest van de week verloopt rustig. Ik en Wim plagen elkaar geregeld als we samen thuis zijn, maar van woensdag tot zaterdag gaat Wim met zijn vader werken, want David is een zelfstandige en heeft dus zijn eigen zaak. Voor de rest komt Fien mij helpen met mijn nieuwe kamer, we verhuizen alles van Wims kamer naar de nieuwe logeerkamer. Tegen het einde van de week is alles verhuisd en kan ik intrekken in mijn nieuwe kamer.

Op zondagavond zitten we met het hele gezin aan tafel gezellig te eten. Het is een uitgebreider diner dan normaal omdat we op zondag allemaal tijd hebben om bij te praten. "Kom je morgen weer meehelpen?" vraagt David aan Wim. Hij heeft het natuurlijk over het werk. "Je weet dat ik naar mama moet, dus dat zal moeilijk gaan", antwoordt Wim. Shit, dat is waar ook: Wim pendelt nog tussen zijn ouders. Meteen kijk ik al veel minder hard uit naar volgende week. Ik was net gewend dat ik niet meer enig kind ben. Aan de andere kant ben ik wel blij voor hem omdat hij tenminste wel nog zijn beide ouders kan zien. Ik kan dat niet, de laatste keer dat ik mijn vader zag, was de dag voor zijn ongeval. Vanaf dan kan ik hem alleen nog maar op het kerkhof gaan bezoeken, maar daar kom ik niet graag.

"Hey", Wim komt mijn nieuwe kamer binnen. Ik zit in kleermakerszit in bed en kijk naar hem op. "Ik kom dag zeggen, want ik vertrek naar mama", gaat hij verder. Mijn gezicht betrekt. "Nu al?" zeg ik per ongeluk luidop. "Je overleeft het wel zonder mij en binnen een week ben ik al terug", stelt hij me gerust. Ik knik. "Amuseer je bij jouw mama", zeg ik. Hij komt nog naar me toe en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Dan is hij weg. Ik heb spijt dat ik hem niet heb geknuffeld toen het nog kon. Het zal een lange, eenzame week worden en Freya kan komende week ook niet, want zij is op reis. Hopelijk kan ik dan wel wat tijd inhalen met Luke.