Just a love story

#9

POV Wim

Als ik de deur van de logeerkamer achter me sluit, mis ik haar al. Ik zal haar deze week hard missen. Ik hoop dat de week snel voorbij is. Gelukkig woont mijn mama niet zo ver en ben ik er op enkele minuten met de auto. Ik word met open armen ontvangen, zoals gewoonlijk. Mijn mama is de liefste en elke keer als ik er ben, is het feest. Ook nu heeft ze zich alweer uitgesloofd: ze heeft pannenkoeken gebakken. Ik geef haar een dikke knuffel. Die avond praten we nog over papa en zijn nieuwe vriendin, maar vooral over Alexandra. Het is te zeggen, ik praat vooral veel over Alexandra. "Allé, ik ben blij dat je een lieve uit zus erbij hebt, dan ben je niet meer alleen", zegt mijn moeder. Ze klinkt oprecht blij voor me.

Het is ondertussen dinsdagochtend en ik ben mijn gsm-lader vergeten bij mij papa. Ik kan natuurlijk geen berichten sturen, want de batterij van mijn gsm is leeg. Dus ik vertrek te voet naar papa, op vijf minuten ben ik er. Ik doe de voordeur open en hoor meteen veel muziek van boven komen. Waarom verbaasd me dat niet van Alexandra. Ik loop de trap op naar boven. Al van in de gang zie ik haar dansen en huppelen door haar kamer. Ze heeft wel niet veel kleren aan, alleen haar ondergoed. Ik bloos een beetje en roep haar naar. Ze schrikt zich natuurlijk bijna dood, ze had me niet verwacht. Ik zie haar snel een kamerjas aandoen.

"Sorry, euhm, goeiemorgen", zeg ik uiteindelijk. Ze komt naar mij toe gelopen en geeft me een knuffel. "Jij bent blij om mij weer te zien", zeg ik. "Ik word gewoon zot van eenzaamheid hier", antwoord Alexandra. "Kan je Freya niet uitnodigen?" vraag ik. Ze schudt haar hoofd: "Nee, die is op vakantie". Dat is vast balen voor haar. "Heb je zin om morgen iets te doen dan?" stel ik voor. "Ja, graag!" antwoordt ze, bijna schreeuwend van enthousiasme. "Wat gaan we doen? Wat gaan we doen?" dringt ze aan. "Verrassing", zeg ik en ik doe mijn schoenen weer aan.

"Ohw, ik vergeet mijn lader bijna, daarvoor kwam ik naar hier", merk ik op. "Ik ga wel!" roept Alexandra. "In de schuif van mijn nachtkastje", roep ik naar boven. Maar dan bedenk ik me: "Wacht, wacht!" Ik loop achter haar aan, de trap op. Net voor ze mijn nachtkastje open doet, blijft ze staan. Ze had ook geen keuze: ik had net gezegd dat ze anders niet mee mocht morgen. Ik pak mijn lader snel uit de schuif en ik sluit mijn kamer. Ik geef haar een knuffel en ga terug naar mama's huis. Voor ik vertrek, zeg ik nog: "Morgen om 12 uur moet je klaar staan."