Just a love story

#55

POV Wim:

Een jaar later...

Er is veel gebeurd het afgelopen jaar. Ik en Alexandra zijn zo dicht naar elkaar toegegroeid dat we haast niet meer zonder elkaar kunnen. Hoewel het zeer goed gaat tussen mij en Alexandra, kan ik niet hetzelfde zeggen over onze ouders. De laatste tijd maken papa en Sofie steeds vaker ruzie waarna ze uren niet meer tegen elkaar praten. Waarom weet ik niet en waar het misliep ook niet, maar het ziet er niet goed uit en ik ben bang dat Alexandra's schoolresultaten hieronder zullen lijden. Ik weet dat ze het zich aantrekt en omdat ze in haar laatste jaar secundair onderwijs zit, wil ik niet dat ze zich hierdoor niet meer kan concentreren.

Ik en Alexandra liggen in de zetel een film te kijken die zij heeft uitgekozen, als plots Sofie binnenstormt en zonder iets te zeggen naar boven rent. Alexandra kijkt mij aan en ik haal mijn schouders op. Voor ons is het wel duidelijk dat het weer zover is, maar we hebben geen idee wat nu weer het probleem is. Daarom kijken we gewoon verder naar de film. We horen zo nu en dan wat gerommel in de kamers boven ons, maar besteden er verder geen aandacht aan. Ik houd Alexandra vast om haar het gevoel te geven dat ik er voor haar ben als ze me nodig heeft en ook wanneer ze me niet nodig heeft.

Op het moment dat de aftiteling begint, komt ook papa thuis. Zonder ons gedag te zeggen loopt ook hij naar boven. Wat is dat vandaag? Ze hebben hier precies zelfs geen tijd om hun eigen kinderen te groeten. Nog voor ik en Alexandra iets kunnen vragen, horen we hen al kibbelen. Ik zucht. Alexandra rilt en ik kijk haar aan. Haar ogen vullen zich met tranen. Ik neem haar stevig in mijn armen en probeer haar te troosten. "Niet huilen", fluister ik en streel haar prachtige, blonde haren. Ondanks mijn sussende woorden begint ze te snikken tegen mijn schouder aan. Ik vind het niet fijn dat onze ouders ons dit aandoen, zeker niet dat ze dit haar kunnen aandoen. Ik vind het vreselijk als Alexandra verdrietig is. Ik wil alleen het beste voor haar en daar hoort alleen maar een gelukkig gevoel bij.

Ik en Alexandra besluiten om al te beginnen koken en niet te wachten op onze ouders. Terwijl ik het vlees bereid, neemt Alexandra de groenten en aardappelen voor haar rekening. We maken broccoli in bechamelsaus met varkenslapjes en aardappelen. Door het koken kan Alexandra even haar zinnen verzetten, maar omdat we onze ouders blijven horen, blijft ze zich slecht voelen. Ik draai het vuur af wanneer het vlees gebakken is, plaats een deksel op de pan om alles warm te houden en neem Alexandra nogmaals vast. Ik kus haar voorhoofd en streel haar gezicht. "Dit heeft niets met ons te maken, dit is gewoon het leven. Niet iedereen kan zo'n mooie relatie hebben als wij", zeg ik, hopend dat ik haar daarmee kan opvrolijken. Maar helaas, dat doet het niet. Een nieuwe rivier aan tranen stroomt alweer langs haar wangen. Ik kus haar lippen en probeer haar tranen weg te vegen met mijn duimen, maar wat ik ook doe, het haalt niets uit.

Als ook de aardappelen en de groenten gaar zijn, dek ik de tafel. We hoeven papa en Sofie niet aan tafel te roepen, want ze komen de keuken al binnen. Alexandra zet de potten en pannen op tafel en zonder ook maar een woord te zeggen voorzien we elk ons bord van voedsel en beginnen te eten. Gedurende de hele maaltijd wordt er geen woord gezegd. Het is een kille, ongemakkelijke stilte die de ruimte vult en mijn eetlust grotendeels ontneemt. Ik merk dat ook Alexandra amper nog kan eten en het doet me hartenzeer om haar zo te zien zitten, verdrietig.

Na afloop willen ik en Alexandra de keuken opruimen als onze ouders plots een mededeling doen. Hoewel ze de boodschap rustig en zacht brengen, slaat het voor mij in als een bom. Ik voel me opeens alsof iemand een kogel dwars door mijn hart schiet. Aan Alexandra's gezicht zie ik dat de boodschap bij haar op dezelfde manier binnenkomt. Ik vrees alleen dat ze vanbinnen eraan kapot gaat, dat ze zal breken als een porseleinen poppetje en ik te laat zal zijn om haar op te vangen.