Just a love story

#17

POV Wim

Ik was net op tijd thuis, besef ik. Ik kook echt van woede om wat ik heb gezien. Ik zou die Luke wel kunnen wurgen. Hoe kan hij haar zoiets aandoen?! Ze verdient iemand die haar met liefde behandeld en haar alle tijd van de wereld geeft. Als Alexandra haar kop chocomelk op heeft, breng ik haar weer naar boven en stop haar in bed. Ik help haar in haar onesie, daar zal ze zich comfortabeler in voelen. Ik trek het dekentje over haar heen. Ze ziet er belabberd uit en staart levenloos voor zich uit.

"Slaap maar wat, kleine zus", zeg ik en geef haar een kus op haar voorhoofd. "Bedankt Wim", komt fluisterend uit haar mond. Ik glimlach zacht, sluit haar gordijnen en verlaat haar kamer. Ik ga naar mijn kamer en ga in mijn bed liggen. Ik scrol wat door de Facebookberichten tot ik overvallen wordt door moeheid. Ik val al snel in slaap.

"WIM! WIM! WIM!" iemand schreeuwt mijn naam. Ik weet niet waar het vandaan komt, noch waar ik ben. "Hallo?" zeg ik. Geen reactie. Ik probeer het nog eens: "Hallo?" "WIIIIIM!" huilt een stem. Ik loop op het geluid af, door een lange gang richting een kamer. Een tweede stem weerklinkt: "Zwijg, trut!" Ik begin sneller te lopen, maar de gang lijkt eindeloos. "Stop, stop alsjeblieft. STOP", gilt de eerste stem weer. Nu herken ik de stem, het is Alexandra. "Alexandra", roep ik en loop nog sneller. "Aaaah", gilt ze. Even later bereik ik de deur en gooi hem open. Ik zie Luke bovenop Alexandra zitten, met zijn handen rond haar nek. Ik grijp hem bij zijn schouders en duw hem tegen de muur. Ik begin hem af te ranselen; een vuistslag in zijn gezicht, een knie in zijn kruis, weer een vuist in zijn gezicht. Zo ga ik door tot hij zijn bewustzijn verliest en op de grond valt. Dan draai ik me om naar Alexandra. Ze kijkt me niet aan, maar staart naar het plafond. "Alexandra?" ik probeer haar aandacht te krijgen, maar ze geeft geen kik. "Alexandra?" herhaal ik en zak huilend naast haar op de grond. "Alexandraaa", schreeuw ik huilend, maar het is te laat. Ze is er niet meer, ze is dood.

Ik schrik wakker met een kreet en kijk mijn kamer rond. Op het moment dat ik wil opstaan om te gaan kijken naar Alexandra, verschijnt ze in mijn deuropening met een deken om zich heen geslagen. "Is alles oké? Ik hoorde je roepen", zegt ze zacht. Ze lijkt nog slaperig. "Het is oké", zeg ik. Ze komt naar me toe en slaat haar armen om mij heen. Ik merk dat ze haar onesie weer heeft uitgedaan en een groot wit shirt heeft aangetrokken. Ze draait zich om en zet zich neer op mijn schoot. "Het is oké, ik ben nu hier", zegt ze om me gerust te stellen.