Just a love story

#60

POV Alexandra

Er is niets fijner dan een zondagmorgen beginnen met stomende seks. Wim heeft ontbijt voor me gemaakt en ik voel me al meteen veel beter dan de laatste dagen. Ik miste het goede leven, het elke dag genieten van de liefde zonder zorgen aan mijn hoofd, maar ik weet dat dit geluk maar van korte duur zal zijn. Daarom geniet ik ervan voor zolang ik nog kan. Als ik mijn wentelteefjes op heb, wandel ik om de tafel heen naar Wim toe. Ik ga over mijn schoot heen zitten met mijn rug naar de tafel. Ik kus zijn lippen met alle passie die ik in me heb. "Hmm, heb je nog niet genoeg gehad?" vraagt Wim. Ik grijns: "Misschien." Wim lacht: "Nog veeleisend ook."

Na die woorden legt Wim me op de keukentafel, ontdoet me van alle stukken stof die in de weg zitten en dringt weer bij me naar binnen. "Je bent gek," hijg ik,"wat als mama en David elk moment thuis komen?" "Dan zou het pas spannende seks zijn", grijnst hij en stoot hard in me. Ik kreun, maar houd me ook een beetje in. "Voor wie hou je je in, mijn liefste, laat het maar gewoon gaan", zegt Wim met een zwoele stem. Ik word er alleen maar meer opgewonden van. Wim bezorgt me een hemels gevoel en ik laat me helemaal gaan. Ik kreun luid door zijn ruige, stotende bewegingen.

Niet veel later komen we samen klaar. "Oh Wim", zeg ik uitgeput van genot. Mijn vingers strelen zijn gezicht. Hij kust mijn handpalm en wil terugtrekken. "Je gaat vlekken maken", merk ik op. Wim kijkt me aan en lacht: "Je hebt gelijk, maar ik heb geen andere keuze tenzij je hier zo wil blijven liggen voor de rest van de dag." Hij grijnst uitdagend naar me. Ik schud mijn hoofd. "Trek maar terug en haal een vod", raad ik hem aan. Hij knikt en op het moment dat hij terugtrekt, voel ik het al lekken. Hopelijk laat het geen vlekken achter op de vloer. Wim loopt naar het aanrecht, neemt een vod en maakt die nat. Dan komt hij weer naar mij gelopen. Terwijl hij de vloer opkuist, probeer ik op te staan zonder te lekken. Zo snel ik kan, waggel ik naar de wc om daar verder uit te lekken.

Later die dag, als Wim en ik in de tuin zitten te genieten van het zonnetje, komen onze ouders weer thuis. Het is al bijna 15.00 uur. Ze komen ons buiten groeten en lopen dan weer naar binnen. Er lijkt niets aan de hand. Geen geruzie of slecht humeur. Misschien is het einde toch niet in zicht, denk ik bij mezelf. Ik draai mijn hoofd en kijk naar Wim, die met zijn ogen dicht geniet van de eerste zonnestralen na de koude winter. Dan kijk ik op de thermometer: 17°C. Niet heel warm, maar we hebben lang genoeg gewacht op dit soort weer. We hebben namelijk een koude en regenachtige winter achter de rug.

Even later komen mama en David weer naar buiten. Ze gaan voor ons staan en kijken elkaar even aan voor ze het woord nemen. David begint: "We hebben een appartementje gevonden voor jullie." Ik lijk plots te stikken. Met jullie bedoelt hij niet ik en Wim, maar ik en mama. In mijn ooghoek zie ik Wim geen krimp geven. Hij zit daar met een neutraal gezicht naar voren te staren. "Het is niet zo ver van je school, dus ben je veel minder lang onderweg met de fiets," vervolgt mama. Ik merk dat het gevoel van onmacht weer bezit over mijn lichaam neemt. Dit kan toch niet waar zijn. Dit is erger dan een nachtmerrie. En alsof het al niet erg genoeg is, zegt ze vervolgens: "En het beste van al is dat we er tegen het einde van de maand al kunnen intrekken." Ik voel me diep vanbinnen sterven ...