Just a love story

#63

POV Wim

Ze vertrok. Ze vertrok zomaar en ze liet me achter met een gebroken hart. Het was verschrikkelijk. Hele dagen lang kon ik niets anders dan huilen omdat ze bij me wegging. Dat ze zou verhuizen, kon ik nog verdragen, maar dat ze zou weggaan uit mijn hart, dat was te veel voor me. Ik takelde zwaar af, verloor de ene na de andere kilo, maakte fouten op het werk, kon me niet meer concentreren en trok me volledig terug in mezelf. Dagen werden weken en weken werden maanden, maar de pijn ging niet weg.

"Wim", mijn vader spreekt me aan. We zitten voor de zoveelste keer opwarmmaaltijden te eten zonder een woord te zeggen. Ik kijk op van mijn nog volle bord. "Je moet eten voor het koud wordt", zegt papa bezorgd. Hij heeft gelijk, maar ik heb geen honger. Ik ben al een half uur met mijn vork in het bord aan het draaien zonder iets naar binnen te werken. Ik denk weer aan Alexandra en het doet pijn. Ik zucht. "Is het Alexandra?" vraagt papa alsof hij mijn gedachten kan lezen. "Ik snap niet waarom jullie uit elkaar zijn gegaan," gaat hij verder, "jullie waren zo'n leuk stel." Ik kijk hem aan, maar zeg niets. Toch lijkt papa nog niet uitgepraat: "Zoon, ik kan het niet aan je zo te moeten zien. Je mag dat meisje niet uit je leven laten verdwijnen, je hebt haar nodig, net zoals ik ooit je moeder nodig had." Ik heb papa al jaren niet meer over mama horen praten en hoewel het bij hen niet helemaal goed uitdraaide, zijn ze wel 20 jaar samen geweest. Dat geeft me weer moed, de moed die ik al zo lang nodig had. "Dank je, pap", zeg ik en werk mijn eten naar binnen.

De volgende dag zit ik met papa aan de salontafel. In mijn hoofd heb ik plannen uitgestippeld en die wil ik graag aan hem voorleggen. Ik heb allerlei zaken opgezocht, uitgerekend en opgeschreven. De papieren liggen voor ons en ik probeer zo veel mogelijk in detail uit te leggen wat ik wil verwezenlijken. Mijn vader kijkt en luistert aandachtig. Zo nu en dan maakt hij een opmerking over mijn plannen, zodat ik weet waarbij ik allemaal stil moet staan. "Wat denk je?" vraag ik aan het einde van mijn uitleg. "Ja, het lijkt me wel haalbaar, denk ik. Ik sponsor je alvast een deel, ga ook eens bij je moeder langs hiermee", reageert mijn vader. Ik knik. Met de hulp van mijn ouders moet het zeker lukken.

Een week later ben ik bij mama en leg haar dezelfde plannen voor. Ze lijkt wat kritischer dan papa, maar ik denk dat ze gewoon wat moeite heeft met deze toekomstplannen. Dat kan ik best begrijpen, want van zodra ik deze in werkelijkheid breng, zal het hier een pak stiller in huis worden. "Toe mam, ik ben bijna 20, heb al vast werk, het is oké...", probeer ik. "Ik weet het," zucht ze, "mijn kleine jongen wordt groot." Ik knik. "Nou, ik heb nog wel wat op mijn spaarrekening staan en gezien dat vandaag de dag toch niets meer opbrengt, steek ik het liever in jouw toekomstplannen", zegt ze uiteindelijk. Ik glimlach en geef haar een kus. "Dank je mama."

"Wanneer ben je van plan om eraan te beginnen?" vraagt mama plots. "Euhm, ik denk zo snel mogelijk," antwoord ik, "ik wil dat het af is tegen Alexandra's verjaardag." "Oh, dan ga je je mogen haasten", bedenkt mijn moeder. Ze heeft gelijk. Alexandra is al over drie maand jarig. "Dat lukt me wel als ik jullie hulp krijg", reageer ik. Mijn moeder knikt en staat op van de zetel. "Help je me met het avondeten?" vraagt ze voor ze naar de keuken wandelt. Ik knik: "Graag."