"დაკარგული ძმის დაბრუნება"(დასრულებულია)

"დახმარების მოლოდინში" თავი 2

მთელი ღამე ჩემთან იყო და გვერდიდან ერთი წუთითაც კი არ მომშორებია-დილით,როგორც კი თვალები გავახილე და დავინახე,ღიმილით ვუთხარი:

-ჰემო,როგორ მიხარია,რომ აქ ხარ

არაფერს მეუბნებოდა-უბრალოდ იჯდა,მიღიმოდა და თან თმაზე მეთამაშებოდა-დიდხანს ჩუმად ჯდომის მერე კი ჩურჩულით მითხრა:

-თუ გეგონა,რომ წავიდოდი,შეცდი,ჩემო პრინცესავ.

არაფერს ვეუბნებოდი-უბრალოდ ვიჯექი და ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი-ვიჯექი,ვუღიმოდი და ვცდილობდი აცრემლებული თვალები დამემალა-რა თქმა უნდა ლუკს არაფერი გამორჩენია-როგორც კი შემომხედა,მაშინვე გამიღიმა და ჩურჩულით მითხრა:

-მელისა,ჩემო ლამაზო,ვიცი,რომ ცუდად ხარ-გთხოვ,მითხარი,რაშია საქმე

-გუშინ ისევ მაიკლი მესიზმრა-ალბათ ისევ საფრთხეშია-დავიჩურჩულე და მაგრად ჩავეხუტე-ბოლოს კი ჩუმად ავტირდი-როგორც კი ეს გაიგო,მაშინვე მაგრად ჩამეხუტა და ჩურჩულით მითხრა:

-პატარავ,გთხოვ,დამშვიდდი-მე შენთან ვარ და გპირდები,რომ არასდროს მიგატოვებ

-ჰარის ყველაფერი უნდა ვუთხრა-უნდა ვთხოვო,რომ დამეხმაროს,თორემ ალბათ სულ გავგიჟდები-ვუთხარი და ნერვიულად ჩავახველე-როგორც კი ეს გაიგო,მაშინვე საყვარლად დაიკრიჭა და ჩურჩულით მითხრა:

-მის კლიფორდ,შეგიძლიათ დამშვიდდეთ-ჰაროლდისთვის არაფრის თქმა არ მოგიწევთ-ყველაფერს ერთად გავარკვევთ

მართალია არ ეტყობოდა,მაგრამ აშკარად ჩანდა,რომ ეჭვიანობდა-დაახლოებით ათი წუთი ისე ვუყურებდი,რომ არაფერი მითქვამს,მაგრამ ბოლოს საყვარლად დავიკრიჭე და ვკითხე:

-ლუკ,შენ რა-ეჭვიანობ?

უარის ნიშნად თავი გააქნია,მაგრამ მე არაფერი გამომპარვია-მაშინვე გულში ჩავიკარი და ჩურჩულით ვუთხარი:

-ლუკ,ძვირფასო-ხომ ხვდები,რომ სულ ტყუილად ეჭვიანობ?-გთხოვ,დამშვიდდი