"დაკარგული ძმის დაბრუნება"(დასრულებულია)

"შურისძიება" თავი 21

ზუსტად იმ დროს,როცა მათთვის ამის თქმა დავაპირეთ,ვიღაცის განწირული ყვირილი შემოგვესმა-როგორ კი შევბრუნდით,თვალებს არ დავუჯერეთ-კიბის თავზე დანამომარჯვებული სტეისი იდგა,მაიკლს ახრჩობდა და თან ყვიროდა:

-ნაძირალავ,ყველაფრისთვის გაზღვევინებ!

-სტეისი,რა ჯანდაბას აკეთებ! ახლავე გაუშვი მაიკლს ხელი!-შეჰყვირა ლუკმა და მისკენ გაიქცა,მაგრამ გაცეცხლებულმა სტეისიმ მაშინვე უყვირა:

-ყველაფერი მორჩა!

-სტეისი,გთხოვ,შეეშვი ჩემ ძმას-ტირილით ვეუბნებოდი და თავს ვიკავებდი,რომ არ წავქცეულიყავი,მაგრამ არაფერი გამომივიდა-მაშინვე მოწყვეტით ჩავიკეცე ერთ ადგილზე,თავი ხელებში ჩავრგე და მოთქმით ავტირდი.

-საყვარელო,გთხოვ,დამშვიდდი-ჩურჩულით მითხრა ლუკმა,ჩემთან ახლოს ჩაიმუხლა და მაგრად ჩამეხუტა-მე კი სლუკუნით ვუთხარი:

-პინგვინო,გთხოვ,რამე მოიმოქმედე

-ახლავე,ძვირფასო-მითხრა,წამოხტა,მაშინვე სტეისისკენ გაიქცა და დანა ხელიდან გამოგლიჯა,ბოლოს კი  მაიკლთან მივიდა და ჰკითხა:

-ძმაო,ყველაფერი კარგადაა?

საწყალი მაიკლი იმდენად ცუდად იყო,რომ სულს ძლივს ითქვამდა-ბოლოს კი,როცა გონს მოვიდა,ენის ბორძიკით უთხრა:

-კ... კარგად ვარ,ლუკ

გაცეცხლებულმა სტეისიმ დაახლოებით ათი წუთი გვიყურა ხმაამოუღებლად,მაგრამ ბოლოს,როცა გრძნობდა,რომ ბრაზს ვეღარ თოკავდა,დაიყვირა:

-ეს დასასრული არ არის! ისევ დავბრუნდები!

როგორც კი წავიდა,მაშინვე მაიკლთან მივირბინე,მაგრად ჩავეხუტე და ტირილით ვუთხარი:

-მაიკი,ჩემო საყვარელო,დამშვიდდი-ყველაფერი მორჩა

არაფერს ამბობდა-ისევ ისე იჯდა,მაგრად მეხუტებოდა და თან ჩუმად ტიროდა-ბოლოს კი,როცა ტირილისგან ძალა გამოეცალა,მისუსტებული ხმით მითხრა:

-მელისა,ძვირფასო,რომ იცოდე როგორ შემეშინდა-მადლობა ღმერთს,შენ და ლუკმა მოასწარით ჩემი გადარჩენა

როგორც კი ლუკმა ეს გაიგო,მაშინვე მასთან მიირბინა,მაგრად ჩაეხუტა და ტირილით უთხრა:

-ყველაფერი მორჩა,მაიკი.

დაახლოებით ათი წუთი ისხდნენ და გულამოსკვნილები ტიროდნენ-ბოლოს,როცა ოდნავ მაინ დამშვიდდნენ,ლუკმა მითხრა:

-მელ,მაიკი ახლა ძალიან დაღლილია-შეგიძლია თავის ოთახში წაიყვანო?-გთხოვ,გვერდიდან არ მოშორდე

-ა... ახლავე,ლუკ-ვუთხარი შეშინებულმა,მაიკლი ფრთხილად წამოვაყენე და თავის ოთახში წავიყვანე-როგორ კი შიგნით შევიყვანე და საწოლში ჩავაწვინე,ვკითხე:

-ძამიკო,გინდა შენთან დავრჩე?

როგორ კი ჩემი ხმა გაიგო,მაშინვე თვალები გაახილა,სუსტად გამიღიმა და მითხრა:

-შეგიძლია გახვიდე,პრინცესავ-საშიში არაფერია

ძალიან მეშინია-არ მინდა,რომ თავს რამე აუტეხოს,მაგრამ არც ის მინდა,რომ ზედმეტი შეკითხვებით გადავღალო-დაახლოებით ათი წუთი ვიჯექი მის გვერდით და ხელს მაგრად ვუჭერდი-თან ვეჩურჩულებოდი:

-მაიკი,ძვირფასო,გთხოვ,რამე მითხარი-როგორ კი ეს გაიგო,ატირებული მაშინვე ნელ-ნელა წამოჯდა,მაგრად ჩამეხუტა და მითხრა:

-იმ არანორმალურთან დალაპარაკება მინდოდა,მაგრამ არაფერი გამომივიდა-იმის ნაცვლად,რომ მოესმინა,ჩემი მოკვლა სცადა-ბოლოს კი,როცა ოდნავ მაინც დამშვიდდა,მომშორდა,ნაღვლიანი თვალებით შემომხედა და მითხრა:

-საყვარელო,გთხოვ,ეშს და კალ პალს ჯერჯერობით ნურაფერს ეტყვი-არ მინდა,რომ რომელიმე შევაშინო

როგორც კი ეს გავიგე,მაშინვე სუსტად გავუღიმე და ვუთხარი:

-დამშვიდდი,ძვირფასო-გპირდები,რომ ვერავინ ვერაფერს გაიგებს-ცოტა ხანში კი,როცა ვიგრძენი,რომ ძალა ნელ-ნელა მეცლებოდა,ჩუმად დავამთქნარე და ვუთხარი:

-მაიკი,ძალიან დავიღალე-ცოტა ხნით ჩემს ოთახში წავალ და დავისვენებ-მერე გნახავ-ბოლოს კი წამოვდექი და ფეხაკრეფით გავედი ოთახიდან-მასაც მაშინვე ჩაეძინა.