MAHPERİ/Texting

28. Bölüm

Arkadaşlar kimseye bir şey olmadığını düşündünüz fakat ben o kadar vicdanlı değilim eheheheh. Hazırsanız bölümü okumaya geçelimmm.

Önümüzdeki birkaç bölüm üzülebilirsiniz bu yüzden şimdiden çok üzgünüm. 

28. Bölüm

İyi Okumalar

Devran'ın hızla öne doğru atılması, Yasemini tutan adamın onu Devran'a doğru atıp sırtına bir kurşun sıkması, etrafı polislerin sarması ve siren sesleri...

Kulağımda Yasemin'in adının Devran'ın ağzından dökülüşü çınlarken Yasemin'in bedeni onun kollarındaydı. Onun kollarında ve kanlar içindeydi. 

"Sen doktorsun Mahperi, ambulans gelene kadar bakman gerekli." Bedirhan'ın sesini kara zorla duyduğumda adımlarım benden habersiz Yasemin'e koştu. 

"Çok kan var ne olur yardım et." dedi Devran. Hıçkırarak ağlıyor bir yandan da Yasemin'e onu bırakmaması için yalvarıyordu. Gözlerimdeki yaşlar görüş açımı buğulandırırken hızla elbisemi yırtıp Yasemin'in kanayan yarasına bastırdım. 

"Ambulans acil gelmeli, burada müdahale edemeyiz. Kurşun çok riskli bir bölgede."

"Nerede bu lanet ambulans!!" 

Olaydan 10 Saat Sonra

Sedyeye alınan kuzenimin yanında Devran da ambulansa binerken başka bir araç içinde ambulansı takip edip hastaneye gelmiştik. Kalbim sıkışıyordu, her yerim onun kanıyla kaplıyken ne yapacağımı nasıl yapacağımı bilmiyordum. 

Bir hastanenin koridorunda, alışık olduğum ameliyathanenin önünde bu defa bekleyen bizdik. Çağlayla yan yana  yere çökmüştük ve ikimizde ağlamaktan kızarmış gözlerimizle öylece bekliyorduk. Teyzemi arayacak gücüm bile yoktu. Hem ne diyecektim ki? Kızın ölümle yaşam arasında bir mücadele veriyor ve her an her şeye hazırlıklı olmak zorundayız mı? Teyze ne olur gel mi? Teyze ne olur affet mi?

"Siz niye hala buradasınız?" diye bağırdı Çağla hastanenin içinde ve birden ayaklandı. 

"Bizim kardeşimiz sizin yüzünüzden orada can çekişiyor. Siz neden buradasınız Aslanbeyler?" Sorusu bir çığ gibi düşmüştü Bedirhanla olan bakışmamızın arasına. Kimseden çıt çıkmamış, herkes başını eğmişti. 

"Sen değil miydin bu kıza onlarca kırıcı söz söyleyen, şimdi neden bu ameliyathanenin kapısında yatıyorsun Devran?" Çağla Devran'a doğru sert adımlarla yürüdüğünde onu tutmak için ileri atıldım. Devran hiçbir şey söylemiyor sadece ağlayarak bekliyordu. Kafasını ameliyathanenin kapısına yaslamıştı, ellerindeki kan benimki gibi kurumuştu. 

"Defolun gidin buradan, bunlar niye burada Mahperi?" Artık ağlamaya başladığında kollarıma çökmüştü. Gözyaşlarıyla onu sakinleştirmeye çalışıyordum. 

"Gitsinler Mahperi, mahvettiler bizi ne olur gitsinler." Bedirhan'a döndüğüm sırada bakışlarımdan anladı ne demek istediğimi. 

"Teyzemlere haber vereceğiz, onlarda gelirse hiç iyi olmaz. Lütfen gidin." dediğimde Bedirhan mahçup bir şekilde başını salladı ve onayladı beni. 

Bedirhan Devran'ı zorla ayağa kaldırdığında Devran'ın abisine yalvarışı canımı ne kadar acıtsa da bu olanların onun yüzünden olduğu gerçeğini değiştirmiyordu. İçimden bir ses 'Aşık olmak kimsenin bile isteye yaptığı bir şey değil, Devran bu kadar suçlanmayı hak ediyor mu?' diye sorsa da, şu an canımın acısı her şeyden üstündü. Ki onun aşkına yaptığını da görmüştük.

"Abi benim canım o, abi canını yaktım ama yemin ederim benim canım daha çok yandı." Koskoca Bedirhan Aslanbey sırf ben istedim diye kardeşini buradan uzaklaştırmaya çalışırken biliyordum ki onunda canından can gidiyordu. 

"Mahperi ne olur, Mahperi abime bir şey söyle. Mahperi ben bile isteye yapmadım, böyle olsun istemedim. Beni ondan uzaklaştırmayın." Tam ağzımı açacağım sırada ameliyathanenin kapısının açılmasıyla herkesin odağı değişti. Tam on saat olmuştu ve on saatin sonunda çıkan doktorların yüzü çok da olumlu şeyler duymayacağımı söylüyordu. 

Herkes durdu, Bedirhan, Devran, ben, Çağla, Kuzgun ve diğerleri..

Hepimiz doktorun söyleyeceklerini bekliyorduk. 

"Hasta çok zorlu bir ameliyat geçirdi. Kendisini yoğun bakıma alacağız ve bundan sonra uyanmasını bekleyeceğiz. Yine de her şeye hazırlıklı olun. Geçmiş olsun." Doktorun ayak sesi gittikçe uzaklaşırken arkasından Yasemin'in bedeni bir sedye üzerinde çıkarılmıştı. 

"Yasemin." diye fısıldadığımda ben bir elini, Devran diğer elini tutmuştu. 

"Yalvarırım..." Güçlükle yutkundu. "Yalvarırım beni bırakma."

Onu odaya aldıklarında bir camın ardından ona bakarken bulmuştuk kendimizi. 

Olaydan İki Gün Sonra

Yasemin'in yaralanıp yoğun bakıma kaldırılmasının üzerinden iki gün geçmişti. Teyzemlerle annemler geldiğinde onlara olayın bir saldırı olduğunu söylemiştik. Henüz zanlının bulunmadığını ve tabii bunu kimin yaptığını bilmediğimizi. 

Bedirhan ise bunu yapanın yanına bırakmayacağını söylemişti. Ben onu adalete teslim etmeleri gerektiğini söylesem de bu konuda pek anlaşamamıştık. Devranı ise tüm çabalara rağmen kimse çıkaramamıştı hastaneden. 

Şimdi hastane bahçesinde, bir bankta Bedirhanla yan yana oturuyorduk. Hem iki aşık hem de iki yabancı gibiydik. 

"Teyzemlerle birlikte Yasemin'i de alıp Ankara'ya döneceğiz. Yasemin'in tedavisine de orda devam edilecek."

"Geliriz sorun değil Mahperi. Sizinle her yere gelirim." dediğinde kafamı iki yana salladım. 

"Gelmeyin." dedim acımasızca. "Bedirhan olmuyor, bir tarafta abimin içinde olduğu durum, diğer yanda sizin durumlarınız. Ben ne kendimi ne de sevdiklerimi sizin bitmek bilmeyen savaşlarınıza sürükleyemem." Ağzını açacağı sırada kelimelerim onu susturdu. 

"Bizi sizde koruyamazsınız, bu şekilde asla." Ayaklandığım sırada benimle birlikte ayağa kalktı. Gözüme dolan yaşları serbest bırakırken içimi paramparça eden o cümleyi kurdum. 

"Sen de ailen de bugün hayatımızdan çıkın."

Arkamı dönüp giderken geri de kalbimi bıraktığımı ve bir daha asla eskisi gibi yaşayamayacağımı biliyordum. Giderken arkamda bir enkaz bıraktığımı da biliyordum. Ama yapmam gereken buydu. Onun beni sevmesi, onun gibi insanların bizi sevmesi ölümdü. 

Ben onun için ölürdüm, sorun değildi. Ama sevdiklerimde benimle birlikte ölüyordu. Yasemin şu an orada yatıyorsa Devranla tanışmasına sebep olduğum içindi. 

Şimdi değil kalbimi, ruhumu da arkamda bırakıp gidecektim bu şehirden. 

Bölüm Sonu

Yeni bölümü arayı çok açmadan atmayı düşünüyorum ama bol yorum yapıp, beğeni atıp çevrenize de önerirseniz daha hızlı gelişiriz canlarım. 

Eğer bölümlerde gördüğünüz mantık hataları varsa lütfen belirtin. Bu kurguyu üniversiteyi kazandığım dönem yazdım ve üniversite için başka şehre gittiğimde kurgularımla arama istemediğim bir mesafe girdi. Yeni hayatıma alışmak zorken onların hayatını yazamadım. 

Ama artık burada, onlarla ve sizinleyim. Bu yüzden lütfen sizde emeklerime karşılık yorum yapıp vote atmayı unutmayın. Çokca öpüldünüz.:))