bölüm 2💕💙

438 10 0
                                    

İyi hissetmeye yaşamak kadar ihtiyacım var

5 yıl sonra
********
Aradan tam tamına 5 yıl geçti .
geçti geçmesine ama ben hala aynıyım sadece yaşım büyüdü 19 oldum ve bazı şeylerin geçte olsa farkına vardım ama Annemin acısını hiçbir zaman içimden atamadım atamicam çünkü her allahin günü bana annemi hatirlatacak bir cani ile yaşıyorum tabi ben buna yaşamak demiyorum ben 5 yıldır ölüyüm .
#

#

Bugün yine o iğrenç günlerden birine
Gunesin penceremden girip odamı aydınlatıp bu da yetmez gibi ışığını gozlerime siddetle çarpması ile güneşe teslim olup huzursuzca gözlerimi açtım .
Yatakta bir süre tavana öylece bomboş baktıktan sonra artık kalkmam gerektiğini düşünüp yatakta oturur pozisyonuna geldikten sonra günlük rutin haline getirdiğim ama asla bıkmadan usanmadan her uyandigimda yaptığım şeyi yaptim yani allaha yalvarmaya devam ettim .

"ne olur beni de al ailemin yanına onları ölesiye çok özledim ki içimdeki acıyı Tarif Edecek Kelime bulamıyorum onlarsız hele annemsiz bir yaşama dayanamıyorum
Onsuz huzurlu güvende olmuyorum
Sana yalvarıyorum allahım sesimi duy ve beni aileme bir an önce kavuştur"

Böylece dua etmeyi bırakıp
Yataktan usulca kalktım ve odamın kırık duvarlarını es geçtim aslında bu duvar kırıklarıni çatlaklarini seviyordum çünkü onlar da benim gibi yılların acısını tasiyordular ve sevmemin diğer nedeni ise o kırıklara anılarımı sıkıştıriyordum.
Odamı es geçip kapıdan çıktıktan sonra banyoya geçip hizlica elimi yüzümü yikadiktan sonra odama geçtim ve giyinmeye başladım.

Ben giyinmeye devam ederken
mutfaktan O insanların iğrenç sesini
Duymak onların kahkahalarını dinlemek midemi bulanduruyordu ama yine de buna katlanmaya çalışıyordum buna mecburdum .

Islerimi bitirip Üstümü giyindikten sonra saçlarımı toplayıp derin bir nefes aldım ve Odadan zorda olsa çıkmaya karar verdim.
Odadan çıktıktan sonra derin bir nefes alıp Ağır adımlarla mutfağın yolunu tutup yanlarına yürüdüm

her ne kadar yüzlerini gormek istemesemde nasıl davranacaklarını bilsem yine de gittim.
Mutfağa girdiğimde onları öyle gördüğümde çıkmak istemem bir olmustu neden mi çünkü
Hayatım boyunca anneme ve bana göstermediği o mutlu aile tablosunu şimdi başkaları ile birlikte mutfakta oturmuş resmen kahvaltı keyfi yapıyorlardı bu tablo
bir kez daha onlardan nefret etmeme neden oldu icimden keşke onlardan kurtulabilseydim keşke kendi ayaklarımın üzerinde durabilseydim ama buna gücüm kalmamıştı bana 5 yıldır acıdan , işkenceden başka bişey vermediler ve onlardan nefret
ederken kendimden de nefret ettim onlara muhtaç olmaktan nefret ediyorum güçlü olamamaktan nefret ediyorum diye düşündüm sonra
Boşa kafamı yordugumu anladım
Ve sonra yine düşündüm acaba geldiğim gibi gitsem mı diye ama gitsem yine bir sürü laf yerim ve yine sırf sofradan izinsiz kalktım diye işkence görürüm ve iğrenç bakışları alay dolu yüzlerine dayanamazdim dayanamam da artık buna katlanamicam bu yüzden sadece susmayı deneyip masaya yürüdüm ve
Sofraya oturmadan çayımi da doldurduktan sonra oturup tam yemeğe baslicaktim ki o iğrenç ses kulaklarımdan yol aldı

-"kalk sofradan da bana bi çay ver yeterince oturdun zaten pek bi işe yaradigin da yok ancak öğleye kadar uyu"

Tam ağzımı acacaktim ki tekrar sustum ve yerimden kalkarak istedigini verdim .
kime mi o iğrenç üvey babamın annem öldükten hemen sonra evlendiği kişiye birde annemle evliyken o kadinlaymiş Annemi aldatmış iğrenç herif utanmadan çocuk da yapmış
Ve benle yaşıt hatırladıkça midem bulanıyor bu insanlardan .

💔Kalp Ağrım💔 (Tamamlandı)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin