Ik kom uit de douche en doe een trainingspak aan. Nasser komt naar boven en kijkt me aan. 'Pak je koffer in' zegt hij. Waarom doet iedereen zo boos? Ik knik maar wat en begin aan mijn koffer. Nassim komt na een tijdje ook naar boven en gaat op het bed zitten en zucht. Ik kijk naar hem en draai me dan weer om naar Mn kast en Mn koffer. 'Je had een longontsteking en het kan verder leiden naar kanker' zegt hij uit het niets. 'Denk je nou echt dat ik wil dat je kanker hebt?' Vraagt hij. Ik draai me om en ga dan naast hem zitten. 'Ik wist het niet' zeg ik. Hij neemt me in zijn armen. 'Ik hou van je en wil jou niet ziek zien, dounia je bent alles voor me ik wil jou niet kwijt raken' zegt hij. Ik kijk hem aan en glimlach. Ik ga op zijn schoot zitten en zoen hem teder. Ik stop en kijk hem aan 'is het besmettelijk die ontsteking?' Vraag ik. Hij zoent me zonder iets te zeggen. Ik stop weer en kijk hem aan. 'Het is niet besmettelijk en als het zo was zou ik je ook geneukt hebben' zegt hij. 'Is er iemand thuis?' vraag ik. 'Nee ze komen pas in de avond terug' zegt hij. Ik grijns en begin hem te zoenen en ja daarna weten jullie wel wat er is gebeurd..
-
Ik heb gedoucht maar dan alleen mijn lichaam want eerlijk na seks voel ik me echt vies. Niet van vies alsof ik hoer ben maar zo vies van mijn lichaam. Ik kom eruit en trek dan een gescheurde broek aan met mn zwarte Nike hoodie. Ik laat mijn krullen los en doe dan mijn koffer naar beneden. Mn broers zijn nog steeds niet thuis dus ja weet niet wat ze doen. Ik ga amine maar bellen.
'hallo'
'Waar zijn jullie'
'lounge wrm'
'Het is laat kom naar huis'
'wacht dounia zwijg even'
Daarna hoor ik allemaal geschreeuw en schietgeluiden.
'NASSIM' roep ik zo hard mogelijk. Ik doe mijn jas aan en ga snel naar de kelder. Ik pak 2 van die grote guns en doe er 2 kleine in Mn zak. Nassim komt en kijkt me raar aan. 'Amine en de andere zijn in lounge ik belde hem en hoorde schietgeluiden snel pak gun en kom' zeg ik. Hij begint te stressen en pakt guns voor zich zelf. Ik loop naar de auto en Nassim rijdt weg. Ze zijn altijd in dezelfde lounge en hopelijk zijn ze daar ook. Onderweg doe ik nog kogelvrijevest aan en begin dan te stressen. 'Dounia rustig schatje' zegt hij. Ik luister niet en zeg tege hem dat hij sneller moet rijden.
-
We komen aan en meteen zie ik gebroken glas op de grond. Ik doe mijn capuchon op en sluip naar binnen met een grote gun. Als nu iemand afkomt ik schiet hem in zijn been. De hele lounge is leeg maar hoor stemmen van een kamer. Ik loop rustig naar die kamer en trap hem open. Nassim en ik richten op de drie mensen. 'Ga op de grond zitten' roep ik. Ik kan echt Parra worden als ik weet dat er iets is met mijn familie. Maar echt gek. En dat weet iedereen. Ze blijven kijken naar me en wil net schieten tot dat ze alle 3 op de grond gaan zitten. Ik pak wat touw en bindt ze daar mee vast. 'Waar zijn mijn broers?' vraag ik terwijl ik hem pak van zijn kraag. 'Wie zijn je broers' vraagt de onbekende man. 'El amrani' zeg ik. Meteen schrikken ze. Ja schrik maar. 'Kamer hiernaast' zegt de ander. 'Wa karim a hmar zebi kan je nooit zwijgen' zegt de man die ik aan zijn kraag vast had tegen de ander. Ik geef hem een boks in zijn buik en gooi hem op de grond. Ik zie een sleutel, ik pak hem een sluit de deur. Nassim zwijgt alleen maar en richt. Ik weet niet wat er met hem is maar oke. Ik ga naar de volgende kamer en gelukkig zijn ze daar. Vastgebonden wel. Ik haal het tape van hun gezicht af en kijk naar hun. 'Badr?'vraag ik. Ze knikken. 'Waar de kanker zijn jullie geweren dan en dan zeggen jullie dat ik het niet aankan' zeg ik boos. En dan voel ik een geweer tegen mijn hoofd.
