We zijn klaar met onze lekkere kapsalon en Nassim groet nog heel snack voor we kunnen weggaan. Hij is nog erger dan een meisje. 'Je moet je koffers pakken' zegt hij wanneer hij van zijn gsm naar mij kijkt. 'Waarom?' vraag ik. 'Dan kunnen we die al naar Dubai brengen' zegt hij dood serieus. 'Nassim ben je serieus? Wil je dit serieus doen' vraag ik. 'Dounia schatje het is mijn broer' zegt hij. Ik stap de auto in en negeer hem. Hij verwaarloosd heel mijn leven. Mijn leven is al kapot maar ik kan het nog fixen maar daar denkt hij niet aan. 'Je gaat niet eens mee doen' zegt hij wanneer de auto in stapt. 'Wat probeer je nu? Mij boos te maken ofz' zeg ik. 'Dounia ik ben deze keer kanker serieus bezig' zegt hij. 'Jij bent echt gek' zeg ik. Ik lach hem uit en ga dan even op mijn telefoon. 'Waarom denk jij dat ik je dit ga laten doen met ons' vraagt hij. 'Omdat ik met alles mee doe, misschien daarom jullie zijn kanker honden. Alleen omdat ik een meisje ben' zeg ik tegen hem. 'Ja inderdaad helemaal gelijk maar misschien is dat niet het enige' zegt hij. 'Wat dan' vraag ik. 'Omdat we om jou geven en niet willen dat er iets gebeurd met jou. Politie gaat weten da jij ons zwakte bent als je als enige meisje daar staat dus ze gaan mikken op jou. Jij bent dan de eerste die dood is' zegt hij. Ik zucht. Ik ga niet liegen maar deze keer ga ik niet eens moeite doen om te vragen of ik wel mee mag doen. Ik ga dikke nee's krijgen. Ik weet dat het verkeerd ga aflopen dat is altijd al gebeurd.
We komen thuis aan en ik gooi mijn krukken weg en begin half te stappen. 'Ik moet naar het pand gaan, ga je mee of blijf je hier' vraagt hij. 'Zet mij af bij het ziekenhuis' zeg ik. 'Je gaat niet alleen, we kunnen wel langs gaan maar dan ga je mee naar het pand' zegt hij. 'Moet je me nu mee dragen als een klein kind?' zeg ik zuchtend. Ik loop terug naar de auto en stap in.
We zijn nu in het pand. We zijn even op bezoek gegaan in het ziekenhuis en hij is nog steeds niet wakker. Het gaat wel beter met hem, zijn wonden beginnen gezonder te worden. Ze gaan wachten tot hij wakker wordt dan pas kunnen ze Ibrahim uit de gevangenis halen. Zelf vind ik het dom maar het is oke ze mogen doen wat ze willen. Samir komt binnen en kijkt me met grote ogen aan. Van mij kijkt hij naar Nassim. 'Dounia gaat met ons mee naar de gevangenis' zegt Samir. 'ha yes love you' zeg ik tegen Samir wanneer ik hem een kus op de wang geef. 'ben je gek ik ga echt niet mijn vrouw in een kanker gevaarlijke situatie zetten' zegt Nassim. 'doe niet als een mietje Nassim je doet alsof ik het niet kan handelen, jullie hebben me nodig klaar accepteer het.' Nassim kijkt heel boos naar Samir en gaat dan naar buiten. Nasser komt binnen en kijkt ons raar aan. 'wat is er met je mannetje gebeurd' zegt Nasser lachend. 'hij is boos geworden omdat ik met jullie mee mag doen haha' zeg ik lachend. 'wat bedoel je met mee doen met ons?' vraagt hij. 'Samir deze is voor jou broer' zeg ik lachend.
