13:45
In een mooie basic jurk sta ik voor de spiegel en kijk mezelf aan. Dit is de laatste missie die wij gaan doen en op 1 of andere manier heb ik een gevoel dat dit een chaos wordt. Nassim komt achter me staan en omhelst mij. 'Je hoeft dit niet te doen dat weet je' zegt hij. 'Ik ben geboren voor dit, ik doe dit voor jou' zeg ik tegen hem. Hij geeft me een kus op de wang en pakt mij mee naar de auto. 'Een vriend van mij gaat je brengen naar de gevangenis, wij mogen niet opvallen' zegt hij met een waarschuwende blik terwijl hij rijdt. 'Doe niks verkeerd Dounia' zegt hij. Ik knik ookal ziet hij het niet. Ze gaan een camera tussen mijn borsten steken voor het geval dat ik iets vergeet. Een man gaat me daar nooit aanraken en als die dat durft? Dan ziet die het wel. Politie of niet, respect moet je hebben. We komen aan bij het pand en ik zie Samir daar al staan met de camera. 'Sorry dikhoofd maar ik doe dat zelf wel' zeg ik tegen hem. 'Ik ging het niet doen maar Nassim a groot mond' zegt hij lachend. Ik rol mijn ogen en laat Nassim de camera in mijn borsten steken. Heel awkward als je broers mee kijken. De vriend zit in de auto te wachten. Stel die jongen naait mij? Ons? Ik kan die man niet schieten want ik mag geen pistool meenemen. Nassim kijkt mij diep aan en ik negeer het. 'Als ik niet voor 15:30 terug ben, dan heeft je vriendje ons genaait oke?' zeg ik tegen hem. Hij knikt en geeft mij een zoen. 'Voorzichtig en niks dom doen en concentreer je' zegt hij. Ik knik, geef hem een kusje op de wang en stap de auto in. De jongen kijkt mij aan alsof ik lelijk ben. 'Dus hoe heet jij?' zeg ik wanneer hij de auto start. 'Wassim' zegt hij zonder mij aan te kijken. Ik vind het saai. Dus ik kijk maar uit het raam.
14:15
Politie zit me nu te fouilleren en laten me door. Camera niet gezien dus. Dom. Er zijn 2 camera's aan de voorkant van de gevangenis. 2 in de gang. Waar ze je fouilleren zijn er 4 in elke hoek 1. Ik ga op de stoel zitten in de kamer en wacht op Ibrahim. Ook hier weer 4 camera's. In elke hoek 1. Ik zie Ibrahim komen en hij kijkt mij raar aan. 'Schatje' zeg ik wanneer ik naar hem toe loop en hem knuffel. 'Speel mee' fluister ik. 'Hoe gaat het schat' zegt hij wanneer wij zitten. 'Goed we missen je thuis' zeg ik. Hij blijft me aankijken en negeer het. 'Je broer wou je laten weten over een liedje moet ik het zingen?' vraag ik. 'Zing maar' zegt hij. 'We gaan je redden ookal duurt het zo lang, we gaan je redden weet niet of het zo nog kan' zing ik. Hij kijkt me aan en begrijpt de boodschap. 'Wat een mooi lied' zegt hij lachend. 'Bezoektijd is voorbij' roept een politieagent. Ik geef hem nog een knuffel en kijk hoe hij wordt weggenomen. 2 camera's binnen. Wanneer ik buiten kom zie ik Wassim er nog staan. Ik stap in en sluit de deur. 'Geef me is pen en papier' vraag ik. Hij geeft me pen en papier en kijkt me aan. Ik schrijf hoeveel camera's er zijn en op welke plek. Als ik het niet op schrijf dan vergeet ik het. 'Oke we zijn klaar hier breng me naar het pand' zeg ik tegen hem. Hij knikt en rijdt weg.
15:20
We komen aan bij het pand en wil uitstappen maar de deur is op slot. 'Kan je de deur even open doen' vraag ik aan hem. 'Hij gaat niet open, wacht laat me uitstappen' zegt hij. Ik knik en wacht tot hij de deur open doet. Zodra de deur open is neemt hij zijn pistool en richt het op mijn hoofd terwijl hij me vast heeft. 'Laten we nu even naar binnen gaan en je broers laten schrikken want ik wil geld' zegt hij. Naaier. Zodra we binnen zijn kijken ze geschrokken. Nassim pakt zijn pistool en richt het op Wassim. 'Pistool weg Wassim' zegt Nassim. De andere staan ook op en willen dichter bij komen. '1 beweging en jullie dame is dood' zegt Wassim. Ik kijk Nassim aan. Hij moet hem afleiden. Hij begrijpt de hint en begint te praten met Wassim. Op een bedreigende manier zullen we zeggen. Ik pak rustig de pistool die in mijn tas zit en schiet in zijn hoofd. Hij valt op de grond en ik zet mijn kleding weer goed. Ik loop naar Nassim en geef hem een schouderklopje. 'Goeie vrienden heb je' zeg ik lachend. 'Samir hier, een blaadje met alle camera's informatie' zeg ik. Hij knikt. Nasser begint het lichaam op te ruimen en ik loop naar de auto. Nassim loopt me achterna en kijkt me aan. 'Het spijt me, ik wist dit niet' zegt hij. 'Is niet jou fout, wat wil je eten?' vraag ik. 'Gratin' zegt hij. Ik knik, geef hem een zoen en stap in en rijd weg naar huis.
Het is weer heel lang geleden dat ik aan dit boek heb gewerkt. Hopelijk zijn jullie allemaal gezond en bescherm je zelf van dit verschrikkelijke virus. Dit boek begint een einde te hebben maar niet getreurd er komt een nieuwe aan. Dit gaat een beetje anders zijn dan een maffia meisje die we nu hebben maar dat is niet erg! xx schrijfster
