Inscribed Fate (Under Revision)

Chapter 40 : Tamed

Chapter 40 : Tamed

Nagising ako sa pakiramdam na tila mayroong pumu-pwersang gisingin ako. Nanghihina kong binuksan ang mata ko at bumungad saakin ang nag-aalalang mukha ni Dawn. Nakahilig ako sa kaniya.

"D-D-Dawn?" I tried to speak. Pakiramdam ko ay sobrang hina ko.

"Are you okay?" Marahan akong naupo mula sa pagkakahiga. Naka-alalay pa rin saakin si Dawn.

Pinagmasdan ko kung nasaan kami. Walang kailaw-ilaw rito maliban sa buwan na nanggagaling sa itaas. Sobrang dilim, halos wala akong makita.

"N-Nasaan tayo?" Natatakot kong tanong kay Dawn.

"Dungeon," Hindi ito tumititig sa mga mata ko. Sinubukan kong hulihin ang paningin nito ngunit matigas siya.

Marahan kong inabot ang mukha nito at pinatingin saakin. I stared on her eyes. Pain was evident on it. He's longing, guilty, and angry for what happened. Iniwas niya ang kaniyang mukha. Inabot ko naman ang kamay nito kaya napatingin siya sa baba kung nasaan ang kamay naming dalawa.

"It's not your fault." Ngumiti ako sa kaniya kasabay ng pag tulo ng luha ko.

Napahagulhol siya at niyakap ako kaya nabigla ako. He looked like a kid hugging his mother because he's hurt. Niyakap ko pa ito. Ramdam ko ang pamamasa ng damit ko sa isang balikat dahil doon siya umiiyak. Kahit na masakit saakin ang eksena at pinilit kong maging matatag.

"I'm sorry. I'm sorry I had to dragged you in this mess. I shouldn't have believed on her. It's my fault. I'm sorry, Serel." Humagulhol pa ito sa balikat ko. Rinig na rinig sa buong lugar ang pag-iyak niya.

"Tahan na, hindi ako galit at mas lalong hindi kita sinisisi. Nangyari na ang lahat, Dawn. Pero at least alam kong may kakambal pala ako 'di ba?" Pag papagaan ko sa loob nito.

Maya maya pa ay tumahan na ito. Hinarap niya ako habang pinupunasan ang mga luha sa mukha niya.

"I'm sorry I had to break down." Saad nito na parang walang nangyari. Ngumiti ako sa kaniya.

"It's okay. So now, shall we think of a thing how are we going to escape here?" Ngumiti naman siya, nang tumayo kaming dalawa ay nagsimula na kaming maghanap ng daan palabas.

Ilang oras pa ang lumipas ay nagulat ako ng may apoy na nagmula sa kung saan. My knees trembled as a dragon started to walk into the light. Sobrang laki nito. Pula ang mga mata nito at nanlilisik na nakatingin ito saamin.

"Serel!" Sa pagkapako sa kinatatayuan ko ay hindi ko na namalayan na bubuga na sana ng apoy ang dragon. Mabuti na lamang at nahila ko ni Dawn upang makaiwas.

"Damn, why do they even putted a dragon here!?" Inis na saad ni Dawn habang patuloy kami sa pag-iwas sa dragon na sunod sunod naman ang pag-atake saamin.

Napatingin ako sa isang gilid at nakakita ng isang sirang bakal doon. We dont have any weapons to defend ourselves. Kailangan namin ng hand to hand combat but we still cant take down the dragon. We need to let it wound himself.

"Dawn!" I shouted and pointed the sharp metal in the side, nakuha naman niya kaagad iyon kaya madali siyang gumawa ng paraan upang matusok roon ang dragon.

Nagtagumpay kami at narinig ang nakakatakot na ungol ng dragon. It breathe fire all around. It's tale waggles and turned around. Nakagawa iyon ng maliit na damage sa pader. Kasya roon ang isang tao. Habang abala ang dragon sa pag wawala ay hinigit ko si Dawn upang makatakas.

"Mauna kana Serel!" Itinutulak ako nito.

"Mauna kana, Dawn. Umalis kana!" Tulak ko naman sa kaniya. Nagulat siya.

Wala akong balak na umalis dito. Dawn needs to stay away from this place because he's in danger. Not that I'm not but still.

"We'll both get out of this place, Serel. Dont be hard headed! Come one!"

"You need to get out of here first, Mallucia is after you. So sa Gloriosa. She's the queen of necromancers and she wanted to kill you for your ability. Serel, it's your life are in line here!" Galit na sigaw nito saakin. He looked like a pissed brother trying to lecture his little sister. I smiled.

"That's it. Kapag ikaw ang naiwan dito, there's a high possibility that they might kill you for letting me escape. And if I did, they wont kill me..." I stopped and looked at him with teary eyes. "Yet," I uttered and pushed him on the wall.

Kasabay noon ang naramdaman kong pag hampas ng buntot saakin ng dragon. Tumilapon ako sa may pader. Napa ungol ako sa sakit. Naramdaman ko ang mabibigat na yapak ng dragon papunta saakin. Pumikit ako dahil hindi ko na kaya pang mumulat sa pagod.

Taimtim akong nagdasal na sana ay huwag akong saktan ng dragon. Na sana ay tumigil ito. Ilang oras pa ang lumipas ay inaantay ko pa rin ang pag lapat ng atake ng dragon saakin ngunit nagulat ako nang pagmulat ko ay nakatingin ito saakin at tila kinikilala ako.

Napako ako sa kinatatayuan ko ng lumapit ito saakin at tila inamoy-amoy ako. Halos hindi ako makahinga dahil sa takot na baka kainin ako nito ng buhay. Ilang oras pa ang lumipas ay kiniskis nito ang uluhan niya saakin ag gumawa ng kakaibang ingay ngunit hindi gaya ng kanina ay tila mas maamo ito ngayon.

Kahit nanginginig ang kamay ko ay inangat ko ito para hawakan ang dragon. Muli itong umungol na tila nasasayahan sa ginagawa ko. Napangiti ako at natawa dahil dito.

"I like that, what you are doing m'lady. No one does that to me."

Nabigla ako ng makarinig ng boses mula sa kung saan. Iginala ko ang paningin ko at dumako ang tingin ko sa dragon na nasasayahan sa ginagawa ko sa kaniya.

"You like this?" I asked, the dragon nodded.

"Very,"

"Y-You talked," I stated which made the dragon open his eyes.

"You can hear me?"

Bahagya akong tumango at mukhang nagulat ito. Maging ako rin ay nagulat ng malaman na nakaka-pagsalita ang isang dragon. It's a bit weird but fun.

Natigil kaming dalawa ng bumukas ang isang metal na pintuan at pumasok roon ang isang babaeng pamilyar ang mukha. Hindi iyon si Mallucia. Namumukhaan ko siya, isa siya sa nakita ko kanina ng muktikan na akong patayin ni Mallucia.

"Where is Dawn?" She asked.

Pansamantalang nawala sa isipan ko ang kakambal ko kaya na alarma ako ng itanong niya ito.

"He escaped," Matatag kong saad at nakita ko kung paano dumilim ang mukha niya.

"You let him escape!?" Galit na turan nito saakin.

"You should've left with him too!" Nabigla ako ng babaan nito ang tono ng boses niya ngunit pasigaw pa rin.

"A-Ano?" Gulo kong tanong dito. Tama ba ang narinig ko? She's encouraging me to escape?

"Look, this necromancer that's living in Mallucia's body is dangerous. You saw it earlier when she almost kill you. I know I'm mad at the astroloheirs but I wouldn't do such thing. I just realized it when I saw what she have done earlier." Bumuntong hininga ito.

"I'm blinded by my anger but I realized how far this anger took me. I nearly killed Aquacia back then and I'm starting to regret all of these."