PLATONİK

17.bölüm

Bazen öyle anlar gelir ki hayatınız yerinden oynar. Kendinizi boşlukta hissedersiniz. Uçurumdan düşmüş gibi bir his konar yüreğinize.

Nefesiniz kesilir. Hayatınız bir macera kitabını aratmaz. Ölüler dirilmistir sizin için. Çocukluğunuzun katili aslında ailenizdir. Farkında olmadan çok can yakmışsınızdır. Bir çift göz bile canınızı yakabilir. Yüreğinize dokunabilir.

Öyle anlar gelir ki beklemediğiniz şeyler ile karşılaşırsınız.

Sizi takip eden asıl kendi gölgenizken , nefes alan bir bedeni olan gölge gibi..

Evet bu gölgeydi. Gözlerimi bakışları ile delen, yıllar önce sırra kadem basmış gölge.

Abimin yanında takılmıştı çocukken , sonra abimi öldü zannederken hep yanımızda olmuş, Ece'ye meydan okumuştu.

Bakışları ile en ötedeki insanı bile korkuturdu o. Onu gören herkes , genç olmasına rağmen saygı duyardı. Saygı duymayan ise bedelini öderdi.

Kabadayı denilmez , ama ona da benziyordu.

Gözlerime olan o bakışından korktum.

Sessiz bir şekilde,
"Kimseye beni gördüğünü söyleme küçük fare ! Beni iyi dinle ! Yanındaki Cenk'e zarar gelsin istemezsin herhalde.. Onun için bana Ece ile ilgili bilgiler bulmalısın ne dersin ?"

Bana küçük fare demişti, eskisi gibi...

"Cenk'in hayatına karşı neden Ece ile ilgili bilgi ?"

Bir hayat ile iki küçük bilgi arasında nasıl bir eşitlik olabilirdi.

"Babandan öğren bilgileri ben yine geleceğim yanına !"

Arkamı dönüp abimlere baktım, sonra ise geri gölgeye döndüğümde orda olmadığını anladım.
Gerçekten gölge gibiydi. Ne ara ortaya çıkacağı belli değil.

Korkmuş muydum ? Biraz olabilirdi. Yine işin içinden babam çıkmıştı.

Herkes gülüp egleniyordu. Cenk'e ilisti gözlerim. O kadar içten gülüyordu ki , bir daha ya o gülüşü göremezsem diye içimden geçirdim.

İnsan ilk gülüşten mi severdi ? Ya da o güldüğü için mi bu kadar büyüleyiciydi.

Yanına yaklaştım. Sadece baktım. Onu görünce kelimeler yerini terk ediyor sadece hisse bırakıyordu.

Abimin kolumu cimciklemesi ile kendime geldim. Hayata döndüm.

Gölge buradaydı. Ne yapacağımı bilmiyordum.

Bu insanların ayrılması beni üzerdi.

______

Çıkmazda olduğum kesindi. Derin bir nefes çektim . Ama sanki oksijen bitmişti. Nefes alamıyordum. Hayatım nasıl bu kadar alt üst olabilirdi. Sakin olsun istiyordum artık ama olmuyordu. Babam ne biliyordu ? Gölge neden babamı bu işe karıştırdı?

Ece keşke hiç olmasaydı . Hayatta Ece varlığı olmasaydı.

Aklıma o an Cenk düştü. Çünkü Cenk'in hayatına karşı Ece ile ilgili bilgi istiyordu benden. Cenk'i öldürmesinden delice korkuyordum.

Sağı solu belli olmayan bir serseri...

Her şey benim başıma geliyor. Sanki kara bir büyü gibi.

Arkadan karganın sesinden daha berbat bir sesin şarkı söylemesi ile iç dünyamdan ayrıldım.

Tahmin etmesi sizin için zor mu bilinmez ama bu volkan'ın taa kendisiydi.

"Napıyorsun Volkan ?"

Salak salak sırıtıp ; "O ses Türkiye'ye katılmaya karar verdim"

Bu hayatımda duyduğum en iğrenç haber olabilirdi. Çünkü Volkan programa katılsa Acun kanallarını bağışlar, Hadise ülkeyi terk eder , Murat ise kesinlikle kendini eve kapatırdı. Hele Türkiye'yi düşünemiyorum. Hayatının şokunu yaşardı milyonlarca insan.

"Bu fikir nerden çıktı Volkan Allah aşkında? Kendine ve ülkemize bu kötülüğü yapma!"
Deyip göz devirdim.

"Kanka herkes katılıyor, ben de şansımı denemek istedim"

"Volkan sen de ses mi var ? Neyin şansı bu? Lambadan cin falan mı çıktı?"

"O sadece masallarda olur canım" dedi büyük bir şey kesfetmış edasıyla.

"Volkan senin ses konusunda şanslı olman da ya masallarda ya da rüyanda olur "

Dudağını büzdü minik bir bebek gibi. Kendini koltuğa attı.

"Sadece eğlenmek istiyorum kimseyi takmadan. Hayata karşı bir hedefim yok. En azından anı yaşasam olmaz mı?"

Haklıydı. Bunca zaman herkesi takıp anı yaşamayı unutmuştuk.

"Haklısın ben hep yanındayım" deyip kocaman sarılmıştım. Bu bana biraz da olsa gölgeyi unutturmuştu.

Akşam üzeri...

Camıma bir şey çarpmış gibi bir ses duydum. Okuduğum kitaptan başımı kaldırdığım an camın kenarında taşa sarılmış bir kağıt vardı.

"Az kaldı Ezgi! Her şeyi öğrenmene çok az kaldı!"