Θυσία

Σωστό και λάθος

       Είχαν περάσει σχεδόν 4 μήνες από την γνωριμία τους, αλλά η όλη κατάσταση τον επηρέαζε περισσότερο.
       Ο Σον ειχε καταλάβει απο αρκετα τρυφερή ηλικία οτι οι επιλογές του θα διέφεραν απο των άλλων αγοριών, ωστόσο διαχειριζόταν τις καταστάσεις με ψυχραιμία και λογική.
     Δεν ντρεπόταν που ηταν διαφορετικός και σε κάποιες περιπτώσεις δεν είχε θεμα να το πει ακόμα και ανοιχτά.
      Όμως με εκείνον ηταν διαφορετικά.
Εκείνος ηταν διαφορετικός.
Τον ήθελε δικό του περισσότερο από τον οποιοδήποτε άλλον.
Μα η φωνή τής λογικής τον απέτρεπε. Στο παρελθόν οι ελάχιστοι που περασαν απο την ζωή τού, ηταν απλός ενας χείμαρρος που εδιοχνε για λίγο την μοναξιά του.
Εκείνος όμως ηταν κάτι το αντίθετο.
Εξέπεμπε μια ζεστασιά όταν ηταν κοντά του.
Ένιωθε πώς στο στήθος τού κόντευε να εκραγεί κάθε φορα που τον κοιτούσε η τον πλησίαζε. Και οταν τον άγγιζε χρειαζόταν όλη την δύναμη της θέλησης του για να μην λιποθυμήσει.
       Φοβόταν που και πως θα κατέληγε όταν τελικά εκείνος θα μάθαινε την αλήθεια.
Πως θα αντιδρούσε?? Θα τον σιχαίνονταν άραγε??
    Πρώτη φορά είχε για εκείνον σημασία η γνώμη κάποιου. Θα άντεχε να τον απαρνιέται ο κοσμος όλος ξανά Και ξανά.
Ολοι εκτός από εκείνον.
Και να σκεφτεί κανείς οτι μόλις που γνώριζαν ελάχιστα ο ένας τον άλλον.
       Αυτο που ένιωθε ηταν κατι παραπανω απο απλή έλξη η έρωτας.
Ήξερε τι ένιωθε αλλά φοβοταν να το πει στον εαυτο τού.
Γιατι πως ειχε προκύψει χωρίς μια σπίθα, ενα κάτι, ενα τόσο σοβαρό συναίσθημα
?
     Με αυτό το ερωτηματικό στο μυαλό κοιμόταν και ξυπνούσε.
Το γεγονός οτι έκαναν και παρέα στα διαλύματα, εκανε την κατάσταση λίγο περισσότερο περίπλοκη.
       Ηταν στην θάλασσα ένα απογευμα του Μαΐου.
Παντα πήγαινε να της πει οτι τον βασάνιζε.
Και εκείνη τον παρηγορουσε χαϊδεύοντας τα πόδια του και περνοντας τα μυστικά του στα βάθη τής για να τα φυλάξει.
        Σκέφτηκε το συναίσθημα που ετρεφε για τον Νταριον σαν καράβι στο ανοιχτό πέλαγος. Εκινον να κρατα ενα κουπι και ενα μαχαίρι. Ήξερε πως μία σχέση μαζι με εκείνων ηταν ανέφικτη.
Επρεπε να στήλη μονος του εκείνο το καράβι σε ναυάγιο.
Δάκρυα κύλησαν απο τα μάτια του και έπεσαν στην θάλασσα ματώνοντας την, καθώς ο ήλιος έδυε χαρίζοντάς της ενα πορτοκαλοκόκκινο χρώμα.

Ελπίζω να σας αρέσει και να το απολαύσετε. Περιμένω σχόλια.
Σας ευχαριστώ ολους εσας που αφιερώνεται χρόνο για να το διαβάσετε. Τα λέμε στο επόμενο.

😘😘😘