Θυσία

5 years later

5 χρόνια μετα

Κοίταξε ακόμα μία φορά τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Στα 26 του έδειχνε πολύ διαφορετικός.
Αν και σωματικά δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα.
Εμφανισιακά έχει τη γοητεία και την ομορφιά ενός 30χρονου άντρα Είχε φτιάξει την καριέρα του ως ψυχολόγος, δουλεύε σε μία από τις μεγαλύτερες κλινικές του Λος Άντζελες καθώς και συνέχισε να εργάζεται στο FBI.

Πήρε το χαρτοφύλακά του και τα κλειδιά του αυτοκινήτου του και βγήκε από το σπίτι.
Κατευθύνθηκε προς το γκαράζ όταν χτύπησε το τηλέφωνό του.
Κοίταξε την οθόνη και χαμογέλασε καθώς είδε ότι τον καλούσε η Τια.
Όλα αυτά τα χρόνια είχαν διατηρήσει άριστες επαφές και πηγαίνω ερχόντουσαν καθώς αιτία εξακολουθούσε Να ζει στο Λονδίνο η φιλία τους έχει κρατήσει να  ασχέτως με την απόσταση.

Αυτή την ημέρα την περίμενε να έρθει το απόγευμα και θα τη φιλοξενούσε.Η Τια έχει παντρευτεί και θα έφερνε μαζί της και  τον γιο της που μόλις είχε γίνει 2 χρόνων τον έχει ονομάσει Άλεξ όπως τον πατέρα της  και τον είχε βαφτίσει ό Σον.

Απάντησε άμεσος.
Μιλούσαν σε ολόκληρη την διαδρομή και κανονισαν να τούς έπαιρνε εκείνος απο το αεροδρόμιο.

Αργα το απογευματάκι στο ίδιο αμάξι ο μικρός Άλεξ χαζεύοντας τα μεγάλα κτίρια στην διαδρομή προς το σπίτι του Σον του θύμισε τον εαυτό του παιδί όταν πήγε στην Ντίσνεϊ Λάντ.

Το βράδυ στο μπαλκόνι του ενώ ο μικρός είχε κοιμηθεί μετα απο το γεύμα στην αγκαλιά τής μητέρας του οι δύο φίλοι συζητούσαν για τον χρόνο που περνάνε μακριά ο ένας απο τον άλλο.
Το κρασί πιστός φίλος στα ποτήρια τούς τούς εκανε να ξεχνάνε το αύριο και τα βάρη που φέρνει μαζί του.

Οταν η συζήτηση έφτασε στο σύζυγος τής Τια.
Ο Καρλ ήταν 30 και δούλευε ως οικονομικός διευθυντής σε μία πολυεθνική του Λονδίνου. Ηταν περίπου 1,70cm με συμπαθητικό πρόσωπο γαλάζια μάτια και ξανθά μαλλιά. Σωστός άγγλος.

Η Τια του αποκάλυψε ότι είναι ξάδερφος του Νταριον κάτι που έκανε τον Σον να χαραχτεί οχι γιατί έμαθε κάτι τέτοιο αλλά περισσότερο γιατί τα τελευταία χρόνια είχε κάνει τρομερή προσπάθεια να μην τον σκέφτεται.

Καθώς οί δείκτες του ρολογιού πλησίαζαν μεσάνυχτα αποφάσισαν να πάνε για ύπνο και κάνεις δεν είδε το φεγγάρι που κρύφτηκε πίσω απο την σκιά των συννεφων  μίας και εκείνο πάντα γνωρίζει το μέλλον. Και πίσω απο την σκια η κραυγές του βροντές και τα δάκρυα του που πότιζαν τα σύννεφα κάνοντας τα να κλάψουν και αυτά φέραν την βροχή που έκρυβε τον πόνο και η γη τον πήρε βαθειά στα έγκατα τής για να τον κρύψει σαν μυστικό.

Γιατί ρώτησε το φεγγάρι τον εαυτό του και έσβησε μέσα στο ίδιο τού το δάκρυ ευχόμενο να μην ξέρει και να μπορούσε να φανεί ποιό χρήσιμο παρά να μένει βουβό στον ουρανό βλέποντας την καταστροφή να πλησιάζει.

Here again.

Ζητώ συγγνώμη πραγματικά που μου πήρε τόσο χρόνο να ανεβάσω αλλά παιδιά πραγματικά με την δουλειά έχω τόσο τρέξιμο που έγραφα μια παράγραφο την εβδομάδα.
Λοιπόν να σας ενημερώσω ότι μπαίνουμε σε κρίσιμο κεφάλαιο απο το επόμενο μιας και θα είναι καθοριστικό για την εξέλιξη του βιβλίου.

Αλλά άς σας αφήσω να διαβάσετε αυτό πρώτα.

Το πιθανότερο να αργίσω να ανεβάσω το επόμενο γιατί ακόμη ειναι στην αρχή και θέλει ιδι αρκετές διορθώσεις.

Αυτό είναι σχετικά μικρό αλλά δεν ήξερα τι άλλο να γραψω.

Καλή ανάγνωση.
😘😘😘😘😘😘😘😘😘😘😘