Θυσία

Νταριον! Συναισθήματα και ερωτηματικά 2

Αν και σοκαρισμένος, ο Σον ανταπέδωσε το φιλί θερμά τραβώντας τον πάνω του ώστε να νιώθει περισσότερο το κορμί του.
Ένιωσε την γλώσσα του να διεισδύει μέσα του κ να παλεύει με την δική του εξερευνώντας ανταλλάσσοντας γεύσεις αισθήσεις και λόγια που μόνο αυτές μπορούσαν να καταλάβουν.
   
  Πέρασε περίπου ένα λεπτο, ήταν ο Νταριον που τραβήχτηκε μακριά διακόπτοντας το φιλί τους και ένιωσε σαν κομματιάζει έτσι την καρδια του. Ένιωθε το ίδιο μήπως? Ήθελε να τον ρωτήσει όμως πανικόβλητος απο αυτό που έκανε ζήτησε αμέσως συγγνώμη και το έβαλε στα πόδια. Ο Σον έμεινε μβρόντητο να αναλογίζεται τι είχε συμβεί.

Έφτασε τρέχοντας στο ξενοδοχείο και ενημέρωσε στην ρεσεψιόν ότι θα έφευγαν εκτάκτως.
Πλήρωσε το ποσό πού οφείλε και πήγε στο δωμάτιό του.
Εφτασε στο δωμάτιο σκεπτόμενος μια δικαιολογία αρκετά πειστική για την Μαλια.
Εκείνη αν και περνούσε όμορφα μόνο και μόνο για εκείνον συμφώνησε χωρίς να ζητήσει κάποια εξήγηση.

Όταν έφτασαν άφησε την Μαλια στο σπίτι  της.
Εκείνος επέστρεψε στο δικό του και κλειδοθηκε στο δοματιο του και κανεις δεν τον ενόχλησε.
Άρχισε να ψάχνει το δωμάτιο του απεγνωσμένα, αναρωτιόταν που το ειχε κρύψει
       Έψαξε τα πράγματα του. Καπου εδώ πρέπει να είναι είπε στον εαυτό του.
       Μετά απο μισή ώρα ψάξιμο βρήκε το παλιό του Ημερολόγιο και το άνοιξε στην σελίδα που ειχε γράψει για τελευταία φορά οταν ηταν δώδεκα ετών.
Πειρε μια βαθεια ανασα.  Άρχισε να γράφει σαν να αποζητά λύτρωση απο τις λέξεις για τα αμαρτήματα που δεν είχε κάνει.
Όταν έγραψε όσα ήθελε το έκλεισε και το κράτησε στην αγκαλιά του σαν το πολυτιμότερο πράγμα του κόσμου.
Θυμήθηκε πως έτσι κράτησε και εκείνον το προηγούμενο βράδυ.
Άμεσος έκλεισε τα μάτια του και αποκοιμήθηκε.
  
    Ήταν σε ένα ξέφωτο φορώντας ρούχα μίας παλιότερης ξεχασμένης εποχής.
Πρέπει να ήταν σπουδαίος γιατί διαφορετικά δεν εξηγούνται τα πολύτιμα πετράδια που στόλιζαν το ένδυμα που αγκάλιαζε το κορμί του.
Κάπιος φώναξε ένα όνομα αλλά δεν το άκουσε καθαρά, παρ'όλα αυτά γύρισε να δει ποιός διαταράσσει την ησυχία τού.
Δύο μαύρα μάτια τον κοίταξαν με τοσο αγάπη που αν ηταν κερί θα είχε λιώσει σε ένα μόνο βλέμμα του άντρα που αγαπούσε περισσότερο απο οτιδήποτε στον κόσμο και στεκόταν μπροστά του τοσο υπέροχος.

Εκείνος πήρε ενα περίεργα λυπημένο βλέμμα και του έδειξε κάτι στην απέναντι πλευρά. Κάπιος τους κοιτούσε εξίσου λυπημένα.Τα πράσινα μάτια του ξένου του ξεσκίζαν την καρδία. Δεν διέκρινε καθαρά τα χαρακτηριστικά του. Έκανε να το πλησίασει αλλά ο άντρας διπλά του τον σταμάτησε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.
Γιατι? Ρώτησε.
Δεν πρέπει. Απαντισε ο άντρας δίπλα του.
Τότε παρατήρησε την λίμνη  μπροστά του, πλησίασε και έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
Οι λέξεις κόλλησαν στον λαιμό του. Δεν ειχε νερο αλλα αίμα. Σαν στήλη άλατος έμεινε να παρατηρεί τον άγνωστό στην απέναντι πλευρά που βούτηξε στο αίμα και άρχισε να κολυμπά προς το μέρος του. Αν και θα έπρεπε να φοβάται, ήθελε να τον δει έστω και μία φόρα από κοντά. Εκείνος όμως είχε χαθεί στα βάθη του Πορφυρίου υγρού τάφου.
Μόνο ένα χέρι βγήκε στην επιφάνεια κρατώντας κάτι ανάμεσα στα δάχτυλα του. Ήταν ένα φυλακτό σε σχήμα καρδιάς. Το πήρε και το άνοιξε και διάβασε την επιγραφή.

My everything belongs to you.

H φωτογραφία ήταν πεντακάθαρη, την κοίταξε κλαίγοντας.

Ο ίδιος του ο λυγμός τον ξύπνησε. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια τού και ένιωθε οτι είχε χάσει την καρδία του.
Προσπάθησε να βρει το φυλακτό όμως ηταν άφαντο.
Προσπάθησε να θυμηθεί το πρόσωπο στην φωτογραφία ομως στάθηκε αδύνατο να φτιάξει την εικόνα του στο μυαλό τού.
Ωστόσο η φράση είχε χαραχτεί στο μυαλό του σαν ενα κομμάτι του ίδιου του, του εγώ.
    Ξαφνικά ένιωσε τελείως κενός.