Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Chaeyoung pizza sipariş edelim mi?"
"Hayır."
"Tamam o zaman ben biraz daha bakınayım." Jungkook kapıyı kapatıp odadan çıktığında yorganı başıma kadar çekip boğulmayı bekledim. Sabahtan beri tek emelim üzüntüden ölmekti fakat Jungkook zırt pırt gelip bir şeyler söylüyordu.
Cidden kafayı yiyecektim.
Yaşadıklarıma hala inanamazken üzülmeme çomak sokan biriyle aynı evde yaşıyordum ve o biri inatçının tekiydi üstüne üstlük yaptıklarına da anlam veremiyordum.
Ya da ben Jungkook'u daha yeni tanımaya başlamıştım.
Onunla kavga ettiğimiz zamanlarda dünyanın en gıcık, en kıskanç, en sinsi, en kindar insanıydı fakat şimdi çok garip davranıyordu. Bana alışmış gibiydi. Taehyung, Seokjin ve Jimin'e nasıl değer veriyorsa bana da öyle değer veriyormuş gibiydi. Fakat şöyle bir şey vardı ki, bana değer verse bile beni tanıyamamıştı. Ben üzgünken yalnız kalmak isterdim. Kimseyi yanımda istemez, sessiz gözyaşlarım eşliğinde düşünürdüm. Biraz da kendimi boğmaya çalışırdım fakat bu hep başarısızlıkla sonuçlanırdı.
"Imm, peki ya hamburgere ne dersin?"
"Git artık." dedim kafamı yorganın altından çıkarmadan. "Kapımı açmayı kes. Kendimi boğmakla meşgul olmasam kapıyı kitlerdim fakat şu sıralar ayağa kalkamayacak kadar yoğunum."
