One Wrong • rosékook

█27█

Yüksekten korkardım, düşerim diye; sudan korkardım, boğulurum diye; yalnızlıktan korkardım, deliririm diye; güvenmekten korkardım, hayal kırıklığına uğrarım diye; sevmekten korkardım, kırılırım diye...

Ben böylesine yaşamayı severken, acıdan her daim korkup ölümün kıyısından geçmeye bile cesaret edemezken Wendy'i nasıl anlayabilirdim ki? Ölmek isteyen bir kızı nasıl anlayabilirdim?

Bu korkunçtu. Nefes almanın artık sana acı veriyor olması, gözlerin açıkken gördüklerinin kapalıyken gördüklerinden daha karanlık olması... Bu duygu korkunçtu ve ben hayal ederken bile ürperiyordum. Ya Wendy? O nasıl yaşamıştı tüm bunları?

Ve fazlasını?

Peki ya Yeri, Irene ve Joy? Onlar nasıl arkadaşlarının ölümüne alışmıştı? Alışmışlar mıydı? Karşımdaki bakışları kırgın, duruşu dik olan kız alış mıydı? Kendinden emin bir şekilde tüm dünyaya meydan okuyormuşcasına bana bakan kız, iyi miydi? Onu anlayabilir miydim? Ben onun yerinde olsam beni suçlar mıydım?

Hayır ama en az onun kadar öfke dolu olurdum.

Fakat benim öfkem kendime olurdu, arkadaşımın ölmek istediğini göremeyecek kadar kör olan kendime olurdu.

"Ne yaptın Yeri?" Jungkook tedirginlikle Yeri'ye baktığında Yeri arkasına yaslandı ve güldü. O an ne kadar saf olduğumu düşündüm. Bu zamana kadar sadece mutlu insanlar güler sanmıştım fakat şimdi görüyordum ki, en çok da hayatın gerçek yüzünü görenler gülüyordu. Çünkü her şey saçma ve gülünçtü.

"Korkma Jungkook. Benim bu zamana kadar yaptığım tek şey gerçekleri ortaya çıkarmaktı. Yine aynısını yaptım. Gerçekleri ortaya çıkardım."

Yeri ayağa kalktı ve arkasını dönüp ilerlermeye başladı. Hızlıca peşinden gittim ve kapıdan çıkıp gitmeden önce onu kolundan tutup durdurdum. "Neden bunları bana anlattın Yeri? Madem o kadar nefret ediyorsun benden, neden tüm korkularımı yatıştırdın?"

"Çünkü," dedi ve kolunu elimden kurtardı. "Bilmiyorum Chaeyoung. Ben ne yaptığımı bilmiyorum. Her şey bir anlık kapılmalarla başlayıp boğulmamla sonuçlanıyor. Yaptığım her şey için pişman oluyorum. Belki de bunlar hep yaşama arzum yüzündendir? Belki de Wendy gibi daima ölmeyi duşleseydim yaptıklarımı bu kadar umursamazdım? Hayat gerçekten de bu kadar ciddiye alınacak bir şey mi Chaeyoung?"

Gözlerimin içine baktı ve benden bir cevap bekledi. Derin bir nefes aldım ve kısık çıkan sesimle konuştum. "Evet, öyle Yeri. Çünkü biz sadece kendimiz için yaşayamayız, etrafımızdaki herkesten sorumluyuz. Yaptığımız herhangi bir yanlış bir başkasının hayatını tamamen değiştirebilir."

Kapıyı açtı ve son kez bana baktı. Bir şeyleri anlamaya çalışıyor gibiydi. "O halde, ben yanlış bir şey yapmadım. Sonuçta doğruların ortaya çıkması olması gereken bir şeydi."

"Ne yaptın?"

"Haberleri aç."

Gitti.

•

"İnanamıyorum." dedi Jungkook şok olmuş bir şekilde televizyona bakarak. "Kız hem binlerce insanın hayatını kurtardı hem de binlerce insanı mahvetti. Resmen koca bir sektörü çökertti. Cidden, Kim Yerim inanılmaz biri."

Jungkook elindeki telefonu bana çevirdi ve heyecanla konuştu. "Şu makaleye bak. Daha olaylar ortaya çıkalı yarım saat olmadan ne kadar çok bilgi edinmişler. Sırf liseler tamamen kapatılmasın, öğrencilerin her açıdan zarar gördüğü öğrenilmesin diye intihar eden Wendy'nin öldürülmüş olarak gösterildiği hatta intihar notu ve kamera kayıtları çoktan basına sızmış. Yeri, bunların hepsini nasıl buldu anlayamıyorum. Üstelik ismi verilmeyen birkaç kişinin taciz edildiği ve aman Tanrım!"

Jungkook sustu ve makaleyi okumayı kesti. Devamında iki kıza ismi verilmeyen bir iş adamı tarafından tecavüz edildiği yazıyordu.

"Siktir, bunlar gerçekten yaşanmış mı? Umarım o herifi hapishanede şişlerler."

Jungkook sinirle elindeki telefonu kapattı ve koltuğa oturdu. Şoktaydım. Kim Yerim koskoca kpop sektörünün birçok pisliğini ortaya çıkartıp liselerin kapatılmasını sağlamıştı. Bu zamana kadar birçok intihar mevzusu gündeme geldigi için Wendy son damla olmuştu. Özellikle intiharının üstünün örtülmesi işleri daha da kızıştırmıştı.

Artık bir okulum yoktu.

Artık idol olmak da yoktu.

Yeri hayallerinizi öldürdüm derken bunu kastetmişti.

Fakat nedendir bilinmez, ilk defa bir ölümün ardından gözyaşı dökmemiştim. Bunca senedir çabaladığım hayallerim ellerimden kayıp giderken onları tutmak için uğraşmamıştım. Çünkü ölüm olmalıydı, hayalkırıklığı olmalıydı, acı olmalıydı. Bu duygular bizi kötü hissettirdiği kadar iyi de hissettirirdi. Bu zamana kadar mutlu mesut yaşayan ben; ilk defa acı çekmiş, aldatılmış, kırılmış ve aynı zamanda birçok şey öğrenmiştim.

Kötü diye nitelendirdiğim her insanın aslında biraz da ben kötü yapıyordum. Zihnimdeki ideal insan kalıbına sığamayanlara hiç düşünmeden etiket yapıştırıyordum. Sadece ben diyordum. Sadece benim doğrum doğruydu. Empati kurmaya fırsatım hiç olmamıştı çünkü kin beslediğim kişiyse birbirimizi tanımıyorduk bile.

Bizi bu hale getiren liseydi.

Saçma bir rekabet, hırs ve kaybetme korkusu.

"Ne yapacağız Chaeyoung?" dedi Jungkook kısık çıkan sesiyle. Daldığım düşüncelerden uyanıp ona baktım. Fazlasıyla üzgün gözüküyordu. "Bunca zamandır çabaladığımız her şey bir hiç oldu. Önümüzde uzanıp giden geleceğimizde hayallerimize yer yok, ışık yok. Şimdi nasıl göreceğiz önümüzü?"

"Görmeyiz." dedim omzu silkerek. Kafasını kaldırdı ve kaşlarını kaldırarak bana baktı. Uzandım ve elini tuttum. "Böyle ellerimizi tutarız, karanlığa doğru adımlarız, takılırız, sendeleriz, düşeriz, dizlerimiz kanar, canımız yanar belki de canımızdan can kopar. Ama baksana, aramızdaki bağ hiç kopmaz, belki hayallerimizi bırakmak zorunda kaldık ama ellerimizi hiç bırakmayız. Arkadaşlarımız yanımızdayken ışığa ihtiyacımız yok Jungkook. Çünkü düşmek sandığımız kadar kötü değil. Düşmediğimiz sürece hayatı tam anlamıyla yaşayamayız."

Bakışlarını ellerimize indirdi gülümsedi. Büyük elleri vardı ve benim küçük ellerim onun elleri arasında kaybolmak yerine ait olduğu yeri bulmuş gibiydi. İşte bu çok garipti. Hayatım boyunca hep büyük yerlerden kaybolurum diye korkmuşumdur, çünkü yol hafızam kötüydü.

Ama bu sefer hesaba katmadığım bir şey vardı. Ben burada kaybolmazdım, çünkü gitmeye hiç niyetim yoktu.

Eveeeet ortaya çıkması gereken çok az şey kaldı sonra hep eğlenceli bölümler yazacağım

Şunu çok merak ediyorum: bu tarz, bazı sırların ortaya çıktığı bölümleri mi daha çok seviyorsunuz yoksa eğlenceli bölümleri mi?