we aren't friends \ ჩვენ მეგობრები არ ვართ[jikook] ( Completed)

2 თავი

  რა ხდება? ამას აქ რა უნდა? ან ასე კარგად როგორ მღერის? რა იდიოტი ხარ ჯიმინ რეებზე ფიქრობ.თავიდან აზრები მოვიცილე, ჯონგქუქი სიმღერას მორჩა.დადებითი შეფასება ჟიურისგან.კიდევ კარგი დარბაზი ჩაბნელებულია და ვერ მხედავს.ყველა წავიდა ჟიურის წევრებიც კი ჯანდაბა ჯონგქუქი რატომ არ მიდის,ისევ სცენაზე დგას.სიმღერა დაიწყო ყველანაირი მუსიკის გარეშე ის ისე კარგად მღერის არადა... არა დაივიწყე ჯიმინ და ადექი სანამ დაგინახავს.შუქი აინთო და დარბაზი განათდა.წამოვდექი რომ ჩუმად გავიპარო,რიგებში მივხოხავ,რომ ტელეფონმა დამირეკა.ჯანდაბა ხომ გამოვრთე.მთელი ხმით გაჰკიოდა რაღაც მელოდიას თეჰიონს მოვკლავ ტელეფონს ის აწვალებს ხოლმე.ჰოსოკი რეკავს ძლივს გავთიშე, ჯანდაბა ჯონგქუქი გაჩუმდა მგონი გაიგო აქ რომ ვარ.ხოხვას ავუჩქარე უეცრად თავზე დამადგა და მკითხა...
- პაკ ჯიმინ? - მისკენ მივტრიალდი და წამოვდექი მტვერი ჩამოვიბერტყე.
- ჯონგქუქ? აქ რას აკეთებ?
- სწორედ ეგ უნდა მეკითხა შენთვის შენ რა დამდევ? თუ მითვაკთვალებ? - რა იდიოტია ღმერთო.
- ალბად ხუმრობ მეც იგივე ვიფიქრე შენზე!
- არა მართლა აქ რა გინდა?!
- სინჯებზე მოვედი შენ?
- მეც როგორც ხედავ, შენ პირველი კონკურსანტი იყავი? არ მომისმენია რა იმღერე.
- კი პირველი მოვედი- კისერზე ხელი მოვისვი.ჯონგქუქს სახეზე შევხედე ბაჭიასავით იცინოდა და მკითხა.
- შენ რა წეღან ჩუმად მისმენდი?
- მე უბრალოდ გასასვლელს ვეძებდი!
- იატაკზე ხოხვით?! არამგონია გასასვლელი მანდ ყოფილიყო- ისევ სიცილი გააგრძელა. შევატყვე რომ მეც გამეღიმა და მანაც შეამჩნია.
- შენ რატომღა იცინი? - სახიდან ღიმილი მოვიშორე როცა მკითხა თავი ცოტა უხერხულად ვიგრძენი.
- კარგი მე წავალ - მივტრიალდი.თითქოს გულის სიღრმეში მომინდა რომ ჩემთვის დაეძახა.კარებთან ვიყავი რომ დამიძახა
- ჰეი ჯიმინ არ გინდა სადმე წავიდეთ?- ადგილზე გავიყინე უკანვე მივტრიალდი და დავეთანხმე.
- კარგი წავიდეთ მომშივდა- ჩემსკენ წამოვიდა მხარზე ხელი დამადო და გარეთ გავედით. ფეხით მივსეირნობთ დაახლოებით ნახევარი კილომეტრი გავიარედ, არ მეგონა ასეთი კარგი თუ იყო.
- ჯიმინ მოდი აქ შევიდეთ- ხელით კაფეზე მიმითითა, სადაც მე ვმუშაობ ხოლმე კვირაში 4 დღე და დღესაც სამუშაო მაქვს.ახლა რომ შევიდეთ რამეს მეტყვიან. არ დავიბენი.
- სად აქ? აქ რა გვინდა წამოდი სხვაგან წავიდეთ!
- კი მაგრამ ამ კაფეში ხშირად დავდივარ და მინდა შენც შემოხვიდე კაფე სმაილი მაგარია.
- სხვაგან ჯობს!
- გთხოვ მე გპატიჟებ- ბაჭიასავით გაიღიმა დავთანხმდი და შიგნით შევედით. მაგიდასთან დავსხედით და სახეზე მენიუ ავიკარი რომ არავინ მიცნოს.
- რა გჭირს უცნაურად იქცევი!
- არაფერიც არ მჭირს თავი დამანებე!
- ნუ ბრაზობ, თუ დღევანდელის გულისთვის მიბრაზდები ხომ იცი ჩემი ბრალი არ იყო.
- შენ გიბრაზდები?! შეიძლება! ბოლო წუთს რომ დამიცავი იმას არ ნიშნავს რომ დამეხმარე, შეგეძლო თავიდანვე მომხმარებოდი ბოლოსდაბოლოს შენი მეგობრები არიან ჩემები ხომ არა.
- რატომ უნდა გადამერჩინე,შენ რა მავალდებულებ? - ის მართალია მე ხომ ნორმალურად არც კი ვიცნობ და ვეჩხუბები იმის გამო რომ არ მომეხმარა, ეს ხომ მართლა სისულელეა.მაგრამ რატომღაც სულ მასზე ვბრაზობ.
- არ გავალდებულებ უბრალოდ მეგობარს უნდა დაეხმარო! - გაბრაზებულმა ვუთხარი და წვენი მოვსვი რომელიც მიმტანმა მოიტანა და სახეზე მაკვირდება.ჯონგქუქმა ანიშნა წასულიყო.მიმტანს ვიცნობ და მანაც რომ მიცნოს საქმე ცუდად წავა.სიჩუმე ისევ ჯონგქუქმა დაარღვია.
- ჩვენ ხომ მეგობრები ისედაც არ ვართ? - წვენი გადამცდა და ხველება ამიტყდა.
- ჯიმინ კარგად ხარ? რა მოგივიდა?
- შემეშვი კარგად ვარ.ესეიგუ მეგობრები არ ვართ?- ვკითხე და ჩემდაუნებურად თავი ნელა დავიქნიე როცა ნერვები მეშლება ასე ხდება.
- ჯიმინ მგონი მოგეწონე და ამოტომ არ გინდა ჩემთან მეგობრობა- შევკრთი სახეზე გაკვირვება გამომესახა.
- ეგ საიდან მოიტანე, რას ამბობ გაგიჟდი?!
- იქიდან რომ მეგობრობა როცა ვახსენე რამის წვენით დაიხრჩე და ალბათ თავსაც იმიტომ იქნევდი რო ნერვები მოგეშალა.
- მისმინე არანაირი თავი არ დამიქნევია თანაც შენთან მეგობრობა იმიტო არ მინდა რომ იდიოტებთან მეგობრობ.
- მისმინე ისინი კარგები არიან უბრალოდ შენ ხარ უხეში!
- ამ სამ საათში ჩემგან რამდენი რამე შეგიტყვია, რაგინდა მახსოვრობის უნარი გქონია.
- ჯიმინ შენი სამუშაო საათები დაიწყო წადი ფორმა ჩაიცვი!- საიდანღაც თავზე მენეჯერი დაგვადგა არ მინდოდა შევრცხვენილოყავი და სისულელეები ვთქვი.
- აშკარად გეშლებით!
- არა პაკ ჯიმინი ხარ აქ მუშაობ კვირაში 4 დღე.
- ჯიმინ მართლა? - ჯონგქუქმა მკითხა გაონებულმა მე კი სირცხვილისგან არ ვიცოდი სად წავსულიყავი და თავი დავუქნიე.
- კარგი მალე. მოვალ- მენეჯერს ვითხარი და წავიდა.
- რა ხდება რა ჩუმად ხარ - ვკითხე.
- მივხდვი რატომაც არ გინდოდა აქ შემოსვლა.
- მაინც რატომ?
- იმიტომ რო მოგეწონე და არ გინდოდა თავი შეგერხვინა აქ მუშაობით.მაგრამ მე მომწონს კარგი სამუშაოა აქ ხშირად მოვდივარ და შემოგივლი ხოლმე.
- არ მომწონხარ და საერთოდ რანაირი ლოგიკა გაქ? შეგიძლია როცა გინდა მოხვიდე მაგრამ როცა მე არ ვიქნები, ახლა კი ჩემი წასვლის დროა თორემ გამაგდებენ- წამოვდექი უეცრად ტელწფონმა დარეკა დედა იყო.
- გისმენ
- ჯიმინ დღეს ხომ მოხვალ გელოდები
- არა არ მცალია
- ძალიან გთხოვ
- არ გესმის ერთხელ რომ გეუბნევი?! შემეშვი- ყვირილი დავიწყე და ტელეფონი გავთიშე. ჯონგქუქს შევხედე გაოცებული მიყურებდა.
-  ასე რატომ მიყურებ?
- როგორ?
- გაკვირვებით.
- უბრალოდ არ მეგონა ყვირილი თუ შეგეძლო, ისიც გამიკვირდა ნამჯუნს რომ დაარტყი.
- ვითომ რატომ?
- სუსტი ხარ და არფერი შეგიძლია,გიგოსავით იქცევი- აღარ მოვუსმინე და წავედი.გასახდელში შევედი ჩემი საშინელი ფორმა ჩავიცვი რომელსაც ზედ მომღიმარი სმაილი ახატია.გარედ გამოსულს ჯონგქუქი აღარ დამხვდა კიდევ კარგი.
  საღამომ მალე ჩაიარა სახლში მივედი.კარი გავაღე.სააბაზანოში დიდხანს ვიყავი.გამოვედი გამოვიცვალე და დავწექი დღევანდელზე ფიქრებში მალევე დამეძინა.
   ესეც ახალი თავიი ვიცი პატარააა მაგრამ დღეს ძალიან დავიღალე და მეზარება შემდეგში უფრო ბევრს დავდებ. მადლობთ რომ კითხულობთ💜💛💚💙😘😘