THE LAW OF LOVING YOU °[KathNiel] ✓COMPLETE

17. Happy Day

Serenity

Ang ganda ng umaga ko lalo na nang maalala ang napakagandang panaginip ko kagabi. Imagine it. There is nothing that Five Palmer cannot do. He is a very intelligent person—an achiever, he topped the licensure exam for lawyers, he is a great cook and now would you believe it? In my dreams, he sings very well too! If that is true, how did the universe favor him so much?

"If you won't be ready in ten minutes, I will leave you." Someone breaks off my dreamy state and when I get up, Five's cold face greets me. Still, I smile at him.

"Good morning future-husband." Pang-aasar ko rito.

"Go to the shower, Serenity!"

"Alright! Alright!" I answer while raising my hands in withdrawal. I cannot suppress my amusement at him so I chuckle.

"Five minutes." He says before exiting the room.

Tsk. Ang gulo talaga ng lalaki na 'yon. Kanina lang, ten minutes tapos ngayon five nalang? Agad-agad? Napailing ako habang tinahak ang banyo. Binilisan ko narin ang kilos ko. I feel proud of myself. I made it in time.

"You're short is literally short." Komento niya, nakatingin naman sa malayo. "Too short." He emphasizes.

"Kaya nga short diba?" Nakangising anas ko na nagpatingin sa kanya sa'kin. Tinaasan niya ako ng kilay at pinaningkitan ng mata.

"Oo na. Magpapalit na." Tsk. Ang arte ng taong 'to. Ba't niya binili 'tong short na 'to kung di rin naman pala niya ipapasuot sa'kin? Hmm? Baka siya ang gustong sumuot nito. Hahaha.

"Siri, puro ka kalokohan! Bilisan mo diyan!" Pinagalitan ko nga ang sarili ko. Naku, naku. Hindi ko maimagine kapag naging bakla si Five. Kay gwapong bakla. Kay perfect niyang lalaki para maging bakla. Hindi maaari.

"What took you so long?" Bungad niya paglabas ko ng kwarto.

"Hoy, ba't ang sungit mo? Ang aga-aga pa." Sita ko na rito. Iba kasi talaga eh. Kahapon lang, ang sweet niya. Sa panaginip ko, mas sweet pa. Haha.

As expected, hindi siya sumagot. Bagkus ay nagpatiuna pa siyang maglakad palabas ng unit kaya naiwan ako. Ano'ng problema niya? Tsk. Ang gulo niya talaga kahit kailan. Binilisan ko nalang ang hakbang ko upang maabutan siya.  Nang nasa loob na kami ng elevator, naisipan kong asarin siya.

"Love." Tawag ko sabay yakap sa kanya. I feel his body stiffen and I giggle secretly at his reaction. "I love you. Wag ka ng magalit." Hinigpitan ko ang pagyakap sa kanya, baka kasi itakwil niya ako. "Honey, my love, pansinin mo 'ko!"

Sa halip na patulan ako, kinuha niya ang kamay kong nakapulupot sa kanya. Eksakto ding nasa basement na kami ng building at bumukas na ang elevator.

"Ang aga-aga, ang haba na ng mukha mo. Ano na naman bang kasalanan ko?"

Gaya ng inaasahan, wala na namang sagot. Bakit ba ang hirap niyang paamuin? Nakakaasar.

"I'm hungry, mo." He looks at me earnestly when I said that. After a few seconds of just plainly staring at me, he starts the car and drives towards a Chinese restaurant. While waiting for our order, I keep on catching him staring at me. I try to read his mind but I get nothing. He is just so hard to understand.

"Did I do something?" I ask him, pouting. Five only glares at me as a response. Naiiyak tuloy ako bigla. Na-confirm ko na. Galit nga siya sa'kin. Kung hindi tumawag si Seb, malamang tuluyan na nga akong umiyak.

"Baste?" Sinagot ko ang tawag sa mismong harap ni Five. Nakatitig lang ako sa kanya kaya kitang-kita ko ang paniningkit ng kanyang mata. "Napatawag ka?"