Córka Śmierci

12 (III)

Przeżyłam szok, gdy Chris upadł na bruk tracąc przytomność. Młody zaczął płakać, a ja popadać w panikę. Uspokajanie dziecka, zajęcie się rannym, nie wiedziałam jak to wszystko ogarnąć umysłem. Spojrzałam na ranę mojego towarzysza i zaraz wezbrała się we mnie wściekłość. Rozpoznałam, bowiem strzałę, która wystawała z jego boku. Z kuźni Hefajstosa z czarnymi lotkami, mój prezent dla Patricka z okazji jego urodzin. Usłyszałam, jak do nas podchodzi, nawet nie starając się tego ukryć. Odwróciłam się i spoliczkowałam go z całej siły, a mimo to uśmieszek samozadowolenia nie zszedł mu z twarzy.

– Za co to? – zapytał.

– Serio?! – odrzekłam wstrząśnięta, – Co ty sobie do cholery myślałeś?! Postrzeliłeś Chrisa!

– Powinnaś się cieszyć, że nie trafiłem trochę wyżej.

– O tak, dzięki bogowie, że jako syn Gai nie potrafisz strzelać, aż tak wybitnie, żeby zabić niewinnego chłopaka! – wrzasnęłam w stronę nowego Olimpu.

– Nie jest niewinny. Przystawiał się do ciebie – odparł szyderczo Patrick, wpatrując się w wijącego się z bólu Chrisa.

– Coś ty powiedział? – zamrugałam zdziwiona, nawet Młody przestał płakać, jakby zszokowany tą wypowiedzią. – On? Przestawiał do mnie? I ty próbowałeś go za to zabić tak? Za to, że był po prostu dla mnie miły i mi pomagał. I naprawdę nazywasz to przystawieniem się?

– Jesteś moją dziewczyną – powiedział chłodno.

– Owszem, ale nie twoją własnością! – krzyknęłam. Usłyszałam dzwonek obwieszczający połączenie, spojrzałam na Patricka, aż go korciło, żeby odebrać. A mnie, żeby zobaczyć, kto to. – Wiesz co a może ja powinnam zrobić to samo z twoją rudowłosą Claudią? Spróbować ją zabić za to, że się do ciebie przystawia? Non stop wydzwania i wypisuje do ciebie, czyż nie? – cedziłam przez zęby każde pojedyncze słowo. – Tylko, że wiesz, ja nie będę miała problemu z tym, żeby zabrać jej uroczą duszyczkę do Tartaru. – Uśmiechnęłam się i zamachnęłam złowieszczo skrzydłami.

– Ona się do mnie nie przystawia.

– Tak samo jak Chris do mnie. Więc tu może chodzi o ciebie, może to nie ona a ty chcesz utrzymywać z nią kontakt. Teraz wszystko się wyjaśniło. Czemu nie zaprzeczysz panie mojego serca? – wyszeptałam złośliwie, widząc Patrick się denerwuje. – Zmieniłeś się.

Telefon dzwonił coraz bardziej natarczywie, zbliżyłam się do mojego chłopaka i wyszarpnęłam to wkurzające urządzenie z kieszeni jego kurtki. Od razu zobaczyłam zdjęcie tej rudowłosej dziewczyny z szerokim, zalotnym uśmiechem. Odebrałam.

– Słuchaj *** – tutaj poszło kilka niecenzuralnych słów, których nie powinnam wypowiadać przy dziecku, ale emocje wzięły górę. – Patrick nie może w tej chwili rozmawiać, bo jest zajęty wyjaśnianiem swojej dziewczynie, dlaczego próbował zabić kogoś, kto jej pomógł i być może rozpętał w tym momencie kolejną wojnę, ale nie martw się na pewno nie zrezygnuje spotkania z tobą, może się tylko trochę spóźnić. Pa. – Rzuciłam telefonem o ziemię, z radością obserwując jak rozpada się na kawałki.

– I jaki to miało sens przewrażliwiona boginko? Rozwaliłaś mi telefon, pogroziłaś wojną – powiedział ze spokojem. Za nic w świecie nie rozumiałam jak on w takich momentach może się nie denerwować, kiedy ja aż gotowałam się ze złości, – Która się nie zdarzy.

– Mhm – odparłam. – Postrzeliłeś jednego z Egipcjan, tuż obok ich Domu Życia. Z naszą rodziną mogę sobie poradzić. Ale egipscy bogowie. Czytałeś kiedykolwiek coś o nich? Są jeszcze bardziej walnięci niż nasi. A teraz pomożesz mi zanieść Chrisa do Chejrona, bo ja sama nie dam rady przenieść go przez cały kraj, mając jeszcze Młodego – chciałam coś jeszcze dodać. Nie wiem, na co liczyłam, że on po prostu mi pomoże, po tym jak się pokłóciliśmy. Usłyszałam tylko jego drwiący śmiech.