You are the only one |DRINNY|

23. Atak

Zadzwoniłam do drzwi. Otworzyły się prawie natychmiast. Nick wyszedł z mieszkania i czym prędzej mnie objął.

- C-co? - wyjąkałam. Nie miałam pojęcia, o co znowu mu chodzi.
Zarejestrowałam też jeszcze coś.

Miałam tego dnia porównanie, więc nie było trudno. Chodziło o to całe obejmowanie. Choć na pozór nic specjalnego, nic innego, tak naprawdę różniło się całkowicie.

Kiedy obejmowałam Malfoya, czułam pasję i tęsknotę. Kiedy obejmowałam Nicka, czułam spokój. Po prostu spokój.

Nick zreflektował się. Natychmiast mnie puścił.

- Nic, nic, po prostu... dawno cię nie widziałem, wejdź.

Spojrzałam na niego podejrzliwie.

- Tak, dwa dni - zironizowałam. - To masa czasu.

Nick puścił tę uwagę mimo uszu. Przepuścił mnie przodem, a sam zamknął drzwi na kilka zamków.

- Boisz się czegoś? - spytałam, patrząc na niego. - Jesteś seryjnym mordercą? Policja cię ściga?

Zachichotał.

- Nie.

Westchnęłam, sfrustrowana.

- Co "nie"? Nie boisz się, nie jesteś seryjnym mordercą czy nie ściga cię policja?

- "Nie" na wszystko - uciął szybko.

Minął mnie i wszedł do salonu. Po chwili poszłam za nim. Usiedliśmy na kanapie. Chwycił mnie za rękę, a ja spojrzałam mu w oczy. Chciałam wyrzucić z siebie wszystkie wątpliwości.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł - oświadczyłam.

- Jaki znowu pomysł? - zdziwił się.

- Ten wyjazd - uściśliłam.

Ściągnął brwi, rozważając to, co właśnie powiedziałam. Zauważyłam w jego oczach, że zrobiło mu się przykro. Nie chciałam go tak zostawiać na lodzie, ale...

- Ginny, przecież... - zaczął, ale przerwałam mu ruchem ręki.

- Jestem w ciąży - powiedziałam, po czym przygryzłam wargi. - A jak... a jak coś mi się stanie? Jak coś stanie się dziecku? Nigdy sobie tego nie wybaczę...

Nick ujął moją drugą dłoń. Zamilkłam.

- Nic się nie stanie - zapewnił spokojnie. - Będziesz z nami.
Będziemy o ciebie dbać. Będziemy cię pilnować.

Nie przekonał mnie. Co to mogło dać?

- To nie wystarczy - mruknęłam. - I tak może mi się coś stać. Mogę spaść z jakiegoś balkonu, mogę...

- Przesadziłaś - wtrącił. - Nie spadniesz z żadnego balkonu. Uspokój się. Jesteś przewrażliwiona.

Cały czas mówił cicho i spokojnie. Wpływało to na mnie kojąco, ale wciąż miałam wątpliwości.

- A w samolocie? Jak coś stanie mi się w samolocie? Będzie za duże ciśnienie? Dziecku się coś stanie?

- Nie stanie.

Pokręciłam głową.

- Skąd możesz to wiedzieć? Może się stać cokolwiek. Katastrofa lotnicza...

- Nic się nie stanie - powtórzył.

Zamilkłam. Chciałam jeszcze coś powiedzieć, ale kompletnie zapomniałam, co to było. Wpływał na mnie kojąco. Uspokajał mnie. Tak po prostu. Nie miałam możliwości się sprzeciwić. Spuściłam wzrok.