“ငါ မင္းကို အရမ္းသတိရတာပဲကြာ…” သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားက တိုးတိုးေလးထြက္လာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ Luhan ေက်ာက္ရုပ္ဘ၀ ေရာက္သြားျပန္ေလၿပီ။
သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္လာတဲ့ ထိုစကားေလးတစ္ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွမယံုႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ခႏၶာတစ္ခုလံုးကို သူ႔မူပိုင္အျဖစ္ သိမ္းပိုက္ခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးတစ္ခုေတာင္မေပးဘဲ ကၽြန္ေတာ့ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းေနျပန္ၿပီ။ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားကေန ကၽြန္ေတာ့ကို သတိရတယ္ဆိုတဲ့ စကားေျပာထြက္ႏိုင္ေသးတယ္။ သူ႔စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ရမလိုလို ငိုရမလိုလိုျဖစ္ေနၿပီ။ အဆိုးဆံုးက ကၽြန္ေတာ္သူ႔လက္ထဲက မရုန္းထြက္ႏိုင္ပါလား… သူေပးခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာအတြက္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ကလဲ့စားျပန္ေခ်ဖို႔ စိတ္ကူးရင္း…
“တကယ္လား?” ကၽြန္ေတာ္ေမးၿပီေတာ့… “ဘယ္ေလာက္သတိရလဲ?”
ဘ၀င္ေလဟပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ကို တိုးတိုးေလးထပ္ေျပာတယ္… “နည္းနည္း… မၾကာခဏဆိုသလို… အခ်ိန္တိုင္းလိုလို…”
ဒါေပါ့… သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္သီးနွင့္ပိတ္ထိုးခ်င္စရာ…… ပူးကပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ပို၍နီးကပ္ေအာင္ေရွ႕တိုးလိုက္ၿပီး သူ႔နားရြက္ဆီသို႔ တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာလိုက္တယ္…
“ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ေလာက္နဲ႔…… ခုတင္ေပၚတက္အိပ္လို႔ရမယ္လို႔ မထင္နဲ႔…”
သူ႔ဆီက ညည္းညဴသံေလးနဲ႔အတူ ရယ္သံတိုးတိုးေလးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုယ္ေပၚက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ခြာလိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚတက္လိုက္ခ်ိန္ //Oh Sehun ရယ္… Game တစ္ခုကစားဖို႔ လူႏွစ္ေယာက္လိုတဲ့အတြက္ ငါကလည္း နင့္ကို အေဖာ္ျပဳေပးရတာေပါ့//
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ႏိုးထခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Sehun မရွိေတာ့ဘူး။ အိပ္ခ်င္မူးတူးမ်က္လံုးနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္လိုက္ရာ Oh Sehun… သူ႔ေအာက္ပိုင္းကို ပ၀ါနဲ႔အုပ္ထားၿပီးထြက္လာတယ္။ ၾကြက္သားအျပည့္နဲ႔ သူ႔ရင္ဘက္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တံေတြး မ်ိဳခ်ကာ မ်က္လံုးျပဴျပဴးနဲ႔ ရပ္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္
KAMU SEDANG MEMBACA
Stranger
Fiksi PenggemarCharacter : Luhan, Sehun, HunHan Original Author : Shikamin (Rewrite in Myanmar. But not all the same) Genre : Yaoi, Drama, angst, **18 fic** ........................................................................................... Foreword ...
