Episode-12

13.5K 738 1
                                    

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ပိုမိုခိုင္ျမဲလာတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ထြက္ေပၚလာမယ္ထင္ရေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့သတၲိေတြက ဦးေဆာင္ေနၿပီေလ… အတိတ္ကဒဏ္ရာေဟာင္းေတြက တစ္ညတာအတြင္းမွာပဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ ေတာက္ပတဲ့ နံနက္ခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ရွဳစားဖို႔ ကၽြန္ေတာ့အခန္းလိပ္ကာကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔…… အေတြးထဲပထမဆံုး၀င္လာတာကေတာ့ Sehun ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ Sehun ကိုေတြ႔ခ်င္လွၿပီ။

“Seung Hun! မနက္ေစာႀကီး ဘာလာလုပ္တာလဲ” ကၽြန္ေတာ့ညီမ Tulip တစ္ရပ္ကြက္လံုးၾကားေအာင္ တံခါး၀နားက ေအာ္လိုက္ေလၿပီ။

Tulip ကၽြန္ေတာ့ကို ေဆာင့္ကန္ၿပီး လာမႏႈိးခင္ မ်က္ႏွာ ျမန္ျမန္သစ္ၿပီး အခန္းထဲကထြက္လာတယ္။ ထြက္ထြက္ခ်င္းပင္ Sehun တစ္ေယာက္ သူ၀ယ္လာတဲ့ မုုန္႔ေတြကို ထုတ္ၿပီး ပန္ကန္ထဲထည့္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္တာေပါ့။ မနက္ ၆ နာရီဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့အိမ္တန္းလာေတာ့တာပဲ…

“Seung Hun ငါတို႔အတြက္ မနက္စာ၀ယ္လာတယ္” Tulip ကၽြန္ေတာ့ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာစပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ေျပာလိုက္ေလရဲ႕…

Sehun ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕ေလွ်ာက္လာခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္ “ဘာလို႔အေစာႀကီးေရာက္လာတာလဲ”

သူကၽြန္ေတာ့ႏွဖူးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့လက္ဖ်ားေတြ သူ႔ပခံုးေပၚေရာက္လာေလၿပီ။ Tulip ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ေဟာင္းသားႏွင့္ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ေနေလရဲ႕…

“အလုပ္တူတူသြားဖို႔လာေခၚတာ…” ႏူးည့ံေသာစကားသံေလးနဲ႔ကၽြန္ေတာ့ကို ျပန္ေျဖလိုက္ခ်ိန္…

“အာ… မျဖစ္ဘူး… မသြားဘူး” သူ႔ကို သာသာေလးတြန္းထုတ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

“ရပါတယ္ကြာ… ကိုယ္မင္းကို အရင္လိုက္ပို႔ၿပီး ခဏေနမွတက္လာမယ္ေလ…”

ေနာက္ကြယ္ကေန အတင္းေျပာၾကမည္ကို မလိုလားေသာ္လည္း သူ႔အလိုတိုင္း လိုက္ပို႔ခြင့္ေပးလိုက္ၿပီ။ Tulip ကၽြန္ေတာ့ေဘးနားထိုင္လိုက္ခ်ိန္ Sehun တစ္ေယာက္ သူ၀ယ္လာေသာ Pasta ကိုပန္ကန္ထဲ ထည့္လိုက္ေလၿပီ။ Tulip မ်က္လံုးေတြျပဴးထြက္လာၿပီး သေရေတြက်ေနေလၿပီေပါ့။

StrangerWhere stories live. Discover now