The Traveller's Stop (RaStro x KaRa)

When The Clock Strikes Twelve

"Rhian!", I shouted as I called her.

I tried to hold her by her wrist para pigilan siya pero pinilit niya pa ring tumakbo at layuan ako.

Nanigas ang buong katawan ko dahil sa nangyari. Siguro di ko rin naman inasahan na aalis siya at iiwan ako ng ganun-ganun lang.

When all I think of is how much I want to be close to her, tapos ganito lang pala kalalabasan.

Masakit, oo. Yung ang tanging magagawa mo lang is ang tingnan lang siya na tumatakbo papalayo. And you can't do anything about it.

It is as if dito pa lang I can feel her slipping through my fingers.

Can we ever get the chance to be together? Or this was all like be like a dream?

I curse how we ended up like this. Yung magkaiba kami ng oras. Nagkakilala sa maling taon.

"Rhian", I whispered to myself. Lumabas na lang yun sa bibig ko kasi nandun na eh, ito na dapat yun, pero...ugh.

Maybe I was wrong for kissing her.

Kaso you can't blame me. The moment was just perfect for us and hindi ko na talaga napagilan ang sarili ko.

Napaupo na lang ako balik sa pwesto namin kanina dahil sa panghihina.

Then that was the time na narealize ko na may something ako sa kamay ko. A bracelet. Probably a single strand diamond bracelet, kasi sa itsura pa lang nito ay mukhang na itong elegante at mamahalin. Maybe this was from her. Mukha din kasing napatid from her wrist.

After I regained my composure for a good ten minutes, I readily stood up and made my way back to the party. It was already ten in the evening and I decided naagpaalam na lang sa mga kaibigan ko para makauwi na.

"Una na ko sa inyo", paalam ko sila nang makita ko sila sa table namin

"Oh, sa'n ka galing? Kanina ka pa namin hinahanap", agad na wika ni Alex.

"Bakit? Anong meron?", walang kagana-gana kong tanong.

"Tinatawag ka na kasi kanina pa ikaw yung nanalo sa costume for the night, kaso di ka lumapit sa iba na lang binigay", excited ngunit panghihinayang sagot naman nito sa'kin.

"Talaga?", nakuha nila ang atensyon ko.

"Oo, kaso wala ka nga kaya wala rin. Sa'n ka ba kasi nagpupunta? Hinanap mo si Rhian no? Yieeee. Ikaw ha?", asar naman ni Kyle.

"Hi--hindi. Basta nagpahangin lang ako. Pero ako talaga yung nanalo kanina?", pag-iiba ko ng usapan.

"Oo nga", sabat ni Alex

"Sayang", sagot ko. Sayang naman talaga. Marami akong panghihinayang ngayong gabi.

"Oh, uuwi kana?", pigil sa'kin ni Kyle nang patalikod na ako. Nawalan na rin kasi ako ng gana. Wala na ngang Rhian, wala pang 10,000. Saklap.

"Oo", tanging sagot ko at tsaka lumabas sa lugar na yun.

Tama na siguro tong katangahan na to.

~~

May 24, 2018 Thursday 13:15

Rhian was on her way to the coffee shop as she tries to divert her attention sa kaniyang cellphone.

She just received a message from Glaiza last night after a week na wala silang communication. The latter's electronic mail bothered her mula kagabi kaya nahirapan siyang makatulog.

"Ano bang sinasabi niya?", she asked herself habang kanina pa pasulyap-sulyap sa naturang gadget niya. Nagiging mahigpit na rin ang pagkakahawak niya sa kaniya steering wheel.