The Traveller's Stop (RaStro x KaRa)

27 Club

"Please cooperate, goddammit!", she cursed for the nth time as she was still trying to send her message to Glaiza. But then again napupunta lang iyon sa outbox. Nagmamaktol na rin ang cellphone niya dahil 15% na lang ang battery nito.

Being a skilled racer ay chicken lang kay Rhian ang pagmamaneho at pag-iwas sa mga sasakyan kahit pa ilang taon na rin siyang walang exposure sa race track. Parang cast ng Fast and Furious franchise nga ang dating niya dahil dito. Huli na'ng concern niya na baka mahuli siya dahil sa overspeeding. Ang importante ngayon ay maabutan niya ang oras.

She stepped on her gas pedal as she expertly change her gears para lang mabilis niyang mapuntahan ang lugar kung saan sila dapat magkikita ni Glaiza.

She wasn't sure if anong oras niya nasaksihan noon ang aksidente, pero sinusubukan niya pa rin kahit pa ang lakas na ng kalabog ng dibdib niya sa kaba. Her adrenaline rush is too strong, and she can literally feel her own blood flowing through her veins.

"Fuck! Come on! Really?!", napahampas siya sa manibela ng sasakyan niya dahil sa inis dahil bigla pa siyang nastuck sa mild traffic. She was 15 minutes away sana mula sa pupuntahan niya.

While waiting, sinubukan niya uling isend ang huling message niya. Pero nanatiling crappy ang kaniyang internet data at nauubos na rin ang pasensya niya.

She was about to try sending the same message nang biglang umusad ang daloy ng trapiko kaya't nabigla siya at nabitiwan ang kaniyang phone mula sa mga kamay niya.

"Ahhh", she groaned in frustration. She tried reaching for it pero alam niyang hindi niya pwedeng gawin yun dahil hindi pwedeng madisgrasya siya sa katangahan niya. Kaya pinabayaan niya na lang muna ito.

It was already 3:58 in the afternoon nang muli siyang nagdrive ng mabilis.

Malapit na siya sa Manila Hotel when she heard the sound of her ringtone.

"What? May tumawag pa?! Lowbat na ko!", pagmamaktol niya habang nagpapark ng sasakyan niya.

Nang agad na makarating ay sinubukan niyang abutin ang cellphone niyang nasa bandang paanan niya na pala.

Mika Calling...

Tanaw niya habang patuloy na naglalakad papasok sa main lobby ng gusali. She was about to cancel the call dahil nga it consumes her battery nang timing naman na nagblack out na ang screen nito.

"No!", she screamed at agad na napatingin ang mga tao sa direksyon niya. Pero wala siyang pakialam. She has to act fast.

"Ma'am okay lang ho ba kayo?", pag-aalalang tanong ng isang staff ng hotel. Namumutla na kasi si Rhian at halatang devastated.

"May charger kayo?"

"Ma'am?", pag-ulit nito.

"Charger. Phone charger. Meron ka?", nagmamadaling tanong nito pero nalilito lang ang binata sa kaniya.

"Ahh--ehh", kamot-kilay nitong sambit. "Sorry, Ma'am pero wala po eh"

"Nevermind", tanging sagot nito at agad na naglakad papunta sa lugar na tinutukoy niya. Mabuti na lamang at walang tao ang function hall kung saan matatagpuan ang garden ng hotel.

Pagkarating niya ay agad niyang sinubukan na buksan ang cellphone niya. Pero wala yung silbi kahit ibalibag niya pa ito dahil her phone battery has already drained its power.

It was already 4:03 in the afternoon and the clock is ticking. Wala siyang kakayahang patigilin ang oras.

Hindi niya alam kung anong nararamdaman kaya't bigla siyang napaupo dahil sa panghihina ng tuhod niya. Hindi man madasalin ay sinubukan pa rin niya. Paulit-ulit siyang nagdadasal na sana, nasend ang message niya. Na sana hindi pa huli ang lahat. At sana umabot pa siya.