BACKSTAGE | Park Jimin

7

   Julie
   
   Godzina 22, a ja czekam na lotnisku na mojego tatę. Poinformował mnie tak nagle, że nie myślałam o niczym innym tylko, żeby pojechać go odebrać. Po drodze oczywiście jak to zawsze musiał mi się przytrafić pech. Rozwaliłam telefon. Biegnąc do samochodu wypadł mi z kieszeni i kiedy zobaczyłam, że się nie włącza odrazu zawiozłam go do serwisu.
    W drzwiach zobaczyłam tatę. To nasze pierwsze spotkanie od 2 lat. Od kiedy wyjechał do Japonii. Gdy go zobaczyłam polały się potoki łez i nie mogłam przestać płakać. Widząc mnie płaczącą podbiegł do mnie i mnie przytulił. Wróciliśmy do apartamentu, gdzie przygotowałam mu szybką kolacje, a potem zaprowadziłam go do pokoju, w którym miał się rozpakować. Wchodząc do niego powiedział:
- Mam nadzieje, że nie popsułem ci planów.
- No co ty! Jutro mam wolne i muszę tylko załatwić coś związanego z uczelnią. - odpowiedziałam jednocześnie się uśmiechając.
- A gdzie twój telefon? Dzwoniłem jeszcze później, ale nie odebrałaś.
- Wypadł mi z kieszeni, a po drodze na lotnisko zawiozłam go do serwisu i jutro będzie jak nowy. - powiedziałam.
- Dobrze córciu! Idę spać. Dobranoc.
- Dobranoc. - dodałam.

   Rano ogarnęłam się i pojechałam do szkoły podpisać jakieś papiery. Po powrocie z uczelni odebrałam swój telefon.  Było tam pełno sms'ów i wiadomości głosowych od Jimina. Nie chciałam, żeby się martwił, chociaż na to już było za późno. Szybko mu odpisałam:

Ja: Spokojnie. Rozbiłam telefon i musiałam zanieść go do serwisu. Już wszystko jest okej.

Jimin: Oh Julie! Ale mnie przestraszyłaś. Cholernie się martwiłem.

Ja: Nie było o co. Chcesz się spotkać?

Jimin: A może wpadniesz na nasz koncert? Załatwię ci wstęp na backstage.

Ja: Dobry pomysł. Gdzie mam dokładnie być?

Jimin: Zadzownie zaraz i wszystko ci wytłumaczę.

  Rozmawiałam z Jiminem parę godzin. Bardzo fajnie nam się gadało. Powiedział mi gdzie i kiedy mam być, aby wejść na koncert. Nie mogę się doczekać jutra!